ANWB

Het kan dus echt verkeren. Mijn vrouw huurt een huis in een gehucht in de Bourgogne. Er zijn tienduizend dorpen in Frankrijk, honderdduizenden vakantiehuizen, miljoenen toeristen. Anonimiteit gegarandeerd. Toch blijkt onze woonboerderij, alsof de duvel ermee speelt, te grenzen aan het vaste zomerverblijf van vriend L. ,,Niet te geloven," zegt hij. ,,We worden overburen! Dan komen wij natuurlijk ook."

Dat heeft gevolgen. Aangename - vriendschappelijk verkeer, een drankgebruik waar ik, ongetwijfeld ook door een aanzienlijk verlies van grijze hersencellen, nog steeds draaierig van word - maar ook minder plezierige.

Auto's.

We hebben er in Frankrijk drie in de respectievelijke garages staan. Wij hebben de 850 meegenomen, waar L. kan terugvallen op zijn voor lokaal gebruik bestemde Renault 4 uit '84 en, uiteraard, zijn zwarte BMW 740i. Tot zover het goede nieuws. Nu het slechte: de 740 begeeft het. Op een mooie ochtend dringen via de geopende slaapkamerramen paniekerige mannenkreten tot ons door, die we vooral uit duizenden herkennen omdat dit slaperige boerengat naast ons hooguit één kaaskop telt aan wie de Bond tegen het Vloeken zoveel werk zou hebben. Ik voel een zware dag aankomen. Met een kater in het hoofd en een preventieve hartversterking gloeiend in de keel begeef ik me gelaten naar de overkant. Daar staat de zwarte BMW voor pampus met een verontrustend plasje onder de V8. Geen olie. Geen aircovloeistof. Koelwater.

,,Hij vertikt het", hijgt de eigenaar met overslaande stem. ,,Ik start, staat de temperatuurmeter in het rood. Koelvloeistof bijvullen, zegt de boordcomputer. Hij moet onmiddellijk naar de garage, onmiddellijk."

,,Zijn hier BMW-garages in de buurt?"

,,Er is er een in Chaumont. Ik heb een afspraak staan, vanmiddag half twee. Als we bijvullen redden we het misschien net. Maar ik moet ook terug. Heb je tijd?"

Njet. Ik wil ontspannen namelijk. Maar nood breekt wet. Zoveel leed kan ik niet aanzien.

Dus gieten we vijf liter koelvloeistof in de BMW en vertrekt de rouwstoet nog die middag naar Chaumont. Met de kaart bij de hand heb ik inmiddels vastgesteld dat Chaumont ruim zestig kilometer ver is. Mijn vrouw vervloekt de dag dat ze dit huis koos. Dit is inderdaad een gevalletje Veeleisende Vriendschap aan het worden. Gelukkig komen we niet eens een kilometer ver. Als op het BMW-dashboard alle denkbare controlelampjes oplichten en in het hoofd van de berijder alle stoppen doorslaan is het uit. Over het asfalt stroomt een beek van koelwater de berm in. Als een standbeeld staat L. , het gezicht van mij afgewend, wanhopig naar de horizon te staren. Een zachte maar gestaag stromende regen maakt het drama stijlvol af.

Terug in Villotte-sur-Ource adviseer ik een telefoontje met de wegenwacht.

,,De ANWB", schuimbekt de boezemvriend bijna huilend, ,,dat moet er nog eens bijkomen. Die helpen niet. Dat zijn Hollanders, die laten je verrekken." Hij heeft nog net genoeg tegenwoordigheid van geest om mij tactvol te herinneren aan mijn definitie van de Nederlander: 'het werkt niet mee, het werkt niet tegen'.

De ANWB helpt wel. Dankzij de reis- en kredietbrief komt enkele uren later een oplegger van de plaatselijke monteur voorgereden, met een soort Koko Petalo aan het stuur. Die ramt bij het achteruit inparkeren een gat in de muur van L's achttiende-eeuwse boerderij, jaagt de 740-eigenaar de stuipen op het lijf met de mededeling dat hij nog nooit zo'n grote motor heeft gezien en gaat er, met het genoeglijke vooruitzicht van een vette kluif, fluitend en zingend met de Duitse mastodont vandoor. Boven onze tuinheg uit zie ik de BMW geruislozer dan ooit tevoren naar de operatiekamer zweven.

's Avonds - we leggen net de laatste hand aan een ontspannen feestdiner voor het hele gezin - meldt zich de overbuur voor een laatste update. Hij heeft de Wegenwacht gebeld en alle steunpunten de volle laag gegeven. Zojuist heeft hij persoonlijk de werkplaats van de garagist geïnspecteerd en hij is onthutst door wat hij heeft gezien. ,,Dat noemen ze bij de ANWB een vertrouwensgarage.... Een sloperij is het, meer niet. Mijn auto, MIJN AUTO, staat met geopende motorkap op een wrakkig erf, de draden hangen erbij... Die lui hebben nog nooit een achtcilinder in het wild gezien... kunnen waarschijnlijk niet eens een Renault 4 fatsoenlijk repareren... Ik wil dat mijn auto nu naar Chaumont wordt gebracht, wat vind jij?"

Ik vind niks. Ik heb een kater. Ik wil vakantie. Ik wil in rook oplossen. Ik zie mijn echtgenote zwijgend razende signalen naar me seinen met de strekking dat we nu ook in een onvindbaar zonnig dorp in de Provence hadden kunnen zitten, ver van L. en ver van alle BMW's waar ook ter wereld.

Een kleine week verder, een dag eerder dan was afgesproken, heeft de vertrouwensgarage de BMW weer op de been. Een onschuldige lekkage, dat was alles. Uit Duitsland is een nieuw expansievat aangerukt. De rekening: 202 euro, waarschijnlijk een fractie voor wat L. in Nederland voor het euvel zou hebben betaald. De 740 glorieert als vanouds en de ANWB is een wereldclub. Weliswaar wordt L. nu verscheurd door spijt over zijn grove behandeling van het immer behulpzame ANWB-personeel, maar met die schaamte moet hij zelf in het reine zien te komen. Wij zijn uitbehandeld. Wij hebben vakantie.