Amerikaanse Alfa?

29 september 2009 om 10:45

Eén van de auto's van de komende jaren waar ik persoonlijk het meest nieuwsgierig naar ben, is de opvolger van de Alfa 166. Als alles goed gaat, moet de nieuwe grote Alfa, waarvoor de namen 169 en zelfs 'Diva' al zijn genoemd, ergens in het volgende decennium verschijnen. Wanneer precies, weten ze waarschijnlijk zelfs in Italië nog niet.

De geruchten over het nieuwe model, voorspellen wat mij betreft niet veel goeds. De auto moet tot stand komen uit de nieuwe samenwerking tussen Fiat en Chrysler. Als je de roddels moet geloven, wordt de grote Alfa op het platform van de 300C geplant. Voordeel: achterwielaandrijving. Nadeel: de 300C gebruikt in de basis de techniek van de Mercedes E-klasse van twee generaties geleden. Da's dus anno 1995. Mercedes-techniek van vijftien jaar geleden, is niet iets wat ik associeer met een nieuw model van Alfa Romeo – achterwielaandrijving of niet.

Maar mijn Prada bordeelsluiper breekt helemaal als ik lees dat er plannen zijn om de grote Alfa alleen maar te produceren in Amerika. Da's lekker goedkoop, omdat daar ook al de 300C wordt gemaakt en lekker handig omdat Alfa in de nabije toekomst ook weer actief wordt in de VS. Daar wordt de grote Alfa natuurlijk ook verkocht. Vanuit zijn Amerikaanse fabriek wordt hij ook naar Europa geëxporteerd.

Het verhaal doet me denken aan een eerder overhaast gesloten huwelijk. Dat was in de jaren '80 tussen Nissan en Alfa Romeo. Het leverde destijds de Arna op. Een Nissan Cherry met Alfa-techniek. Gelukkig kunnen we er tegenwoordig om lachen. Ook borrelde bij mij weer de beruchte Alfa Rio uit de jaren '70 op. In de diepste krochten van het Alfa-archief, kwam ik deze plaatjes tegen.

De Rio was een in Brazilië gebouwde grote Alfa, die nog het meeste oogt als een uitgetrokken Alfetta. Het lot bepaalde dat er een aantal van deze auto's in Nederland terechtkwam, hoewel hij helemaal niet bedoeld was voor de Europese markt. Het schijnt dat de Nederlandse eigenaren door de belabberde kwaliteit bijzonder ongelukkig zijn geworden met hun Rio. Het zou best kunnen dat er geen enkele over is in Nederland. Ik ben er in elk geval nog nooit eentje tegengekomen op Nederlands kenteken.

Ik begrijp dat Alfa Romeo moet profiteren van de samenwerking tussen Fiat en Chrysler. Die laatste is een specialist in grote auto's; Fiat is dat bepaald niet. De Amerikanen zullen dus best goede ideeën hebben over hoe het moet met een grote Alfa – techniek delen hoort daar bij. Het lijkt me veel moeilijker om te wennen aan een Alfa Romeo die in Amerika wordt geproduceerd; daarvoor is het merk te veel verweven met Italië. Ik denk dat ik te conservatief ben om ooit te kunnen wennen aan een Amerikaanse Alfa. Zou ik de enige zijn? Want zeg nou zelf: zou er ooit één archetypische Duitser als de BMW X5, Z4 of Mercedes M-klasse minder zijn verkocht omdat ze een Amerikaanse afkomst hebben?

Al van jongs af aan ben ik autogek en verslind ik autoblaadjes. Ik wist dus ook al vroeg wat ik wilde worden: het werken bij een titel als AutoWeek lag voor de hand. Mijn eerste klus bij AutoWeek was het bemensen van de nieuwsdesk. Saillant detail: het allereerste bericht dat ik ooit schreef, was de aankondiging van de prijzen van de CityRover – een auto die achteraf nooit is gekomen. Toch was het helemaal in mijn straatje want ik heb een voorkeur voor auto’s die buiten het normale vallen en een bijzonder verhaal hebben. Sinds enige jaren ben ik occasionredacteur en werp ik mijn op als Beschermheer van de Roestplek. Moderne auto’s vind ik weldegelijk interessant maar een auto die al een tijdje ‘geleefd’ heeft, zegt me een stuk meer. Mijn eerste auto was een Citroën ID19B uit 1969. De nieuwste auto die ik ooit kocht, is uit 2002 en de kans is maar heel klein dat ik ooit een auto van later datum aanschaf.

57 Bekijk reacties