Ambtenaren, mijn vrienden (deel 2)

Ik schreef afgelopen jaar al over mijn 'eigen' speelveldje Almere-Poort. Dat je er niet eeuwig met rust wordt gelaten, was te verwachten. In november, tijdens het fotograferen van een multitest, kregen we bezoek van een opzichter van de gemeente, die duidelijk niet gecharmeerd was van onze capriolen. Een discussie over de werkelijke snelheid waarmee de bochten werden genomen eindigde ermee dat de man naast een van onze chauffeurs plaatsnam, en even later met een glimlach van oor tot oor weer uitstapte: "Gaaf!", riep hij. Het ijs was gebroken; hij begreep best dat wij ook maar ons werk deden, maar of we de volgende keer een ontheffing wilden aanvragen.

Ik zei 'ja' en dacht 'bekijk 't maar'. Maar toen we onlangs voor de fotografie van onze multitest van volgende week op dezelfde plek een kampvuurtje wilden aanleggen, besloot ik toch maar even de procedure in te zetten. Een heleboel papierwerk verder, 45 euro armer maar voorzien van een officiële vergunning gingen we aan de slag. Omdat de tijd drong, moesten we ons fikkie een handje helpen en benzine doet wonderen. Het resultaat was een steekvlam en gitzwarte rookpluimen waar Saddam Hoessein melancholiek van zou worden. Even leek Almere op Koeweit tijdens de Golfoorlog. Saddam bleef weg, maar onze ambtenaar, die even verderop in een bouwkeet kantoor bleek te houden, was er als de kippen bij. Ik verwachtte weer een discussie en zei dat ik een vergunning had die ik wel even uit de auto zou halen. Dat hoefde niet van hem; hij geloofde me zo ook wel. Nog lange tijd hield hij ons gezelschap, keuvelend over auto's.

Almere-Poort is weer van mij.