Aftellen

Op een leestafel vond ik boven het bericht 'Wie stopt de Jihad?' de tweede Telegraaf-kop waar je op kon wachten. "Woede over VVD-taks leaserijder". In de bovenkop vond ik even voorspelbaar de hardwerkende Nederlander terug, de fictieve modelburger die volgens De Telegraaf sinds de steentijd wordt getreiterd en bestolen door de lelijke linkse oproerkraaiers van de overheid. De doem stoomde van de pagina's: draconische lastenverzwaringen voor leaserijders.

Het feit dat rechts hier uitgerekend rechts de oren waste was al geestig. Nog komischer vond ik dat de krant even niet dacht aan de hardwerkende modale Nederlander zonder lease-auto, die de winterbanden en de nieuwe koppakking voor zijn particuliere tweedehandsje zelf mag afrekenen. Ik kan me indenken dat hij enige genoegdoening beleeft aan het voornemen van staatssecretaris Wiebes om het bijtellingpercentage voor auto's met een uitstoot van meer dan 79 g/km, het gros dus, per 2016 naar 25% op te trekken. Als daarnaast straks alles van 1 tot 50 gram naar 14% en alles tussen 51 en 79 gram naar 20% bijtelling gaat, is tenminste iets gedaan aan de fundamentele onrechtvaardigheid van het bestaande bijtellingsysteem. Zoals het nu is rijden eigenaars van dure plugin hybrids met royale staatssteun voor een habbekrats elektrisch van en naar hun werk, terwijl de particulier ongesubsidieerd het volle pond mag dokken bij de pomp. Los van dat sociale argument vind ik het onverkoopbaar dat er 14%-modellen rondrijden met een praktijkverbruik van 1 op 16 en de voorheen bijtellingvrije Mitsu die het nog bonter maakt, terwijl de briljant zuinige Honda Civic diesel met zijn marginaal te hoge CO2-uitstoot fiscaal de nek is omgedraaid. Tenslotte gaven die lage bijtellingtarieven geen enkele prikkel om daadwerkelijk zuinig te rijden.

In de proteststemmen tegen Wiebes' plannen, ze kwamen van Milieudefensie tot de Stichting Auto van de Zaak, vond ik vooral de waarschuwing voor hun marktverstorende werking een gotspe. Het vlak trekken van de bijtellingpiramide maakt op papier juist een einde aan de marktverstorende fiscale privileges van de afgelopen jaren, waardoor de ene keer Renault en de volgende Ford in de prijzen viel van een 14%-segment dat de zakelijke rijder tot zielloze pragmaticus degenereerde. In de nieuwe situatie, hoe hij in detail ook zal uitvallen, ontstaat in principe een level playing field dat mijns inziens op termijn een positief effect zou kunnen hebben op de kwakkelende Nederlandse automarkt.

Wat gebeurt er als het gros van het modellenaanbod wordt opgetrokken naar een vast bijtellingpercentage van zeg 25%? Het zou kunnen zijn dat voor een deel van de leaserijders de leasebak onder de streep niet meer loont. Maar dat kan leiden tot groei van de particuliere kopersmarkt en daarmee tot een sterke verkoopstijging van occasions en zuinige nieuwe auto's, die door hun eigenaars dan ook daadwerkelijk zo economisch mogelijk zullen worden ingezet. Anderzijds zal de leaserijder voor wie de bijtelling geen struikelblok betekent wellicht meer dan nu zijn hart volgen en kiezen voor de auto die hij echt wil. Die zal zich, nu hij van de staat toch niks meer te verwachten heeft, misschien trakteren op iets leukers dan zo'n troosteloze business-pruttelaar. Voor Honda hoop ik dat het dat het de gekke Civic wordt, een van de beste auto's in zijn klasse. Binnen die randvoorwaarden kan een automarkt herrijzen waarin in plaats van op nietszeggende emissiecijfers – die vanzelf dalen omdat de fabrikanten moeten, punt uit - weer eens op competenties en bezieling wordt gestreden. Fair play; gelijke monniken, gelijke kappen.