Afschrijving

De verontwaardiging van gecrashte spaarders en aandeelhouders is begrijpelijk. Hij staat in een ander licht als je bedenkt hoeveel ontgoochelde winst- en rentejagers wel rücksichtslos in eigen vlees sneden door bij honderdduizenden leeg te lopen op nieuwe Opels, Volkswagens en Volvo's. Auto's die ze elke twee of drie jaar voor de hoofdprijs kochten om geen restyling te hoeven missen. Het slaat als tang op Dirk: Kwaad zijn op Fortis, maar geen kik over de achterlijke kapitaalvernietiging die afschrijving heet. Mens blijft mens. Pennywise, pound foolish.

Als kind dacht ik dat afschrijving de prijs was voor fysiek verval. Op een dag was je auto op, zoals een tachtigjarig lijf versleten is. In de jaren des onderscheids ontdek je dat niet z'n technisch-optische conditie maar de markt bepaalt hoe hard je Volvo keldert. Verbruik, formaat, imago, brandstofprijzen, economische omstandigheden, schaarste en overaanbod; Afschrijving is de optelsom van spilzucht en hysterie. 't Is net de AEX, de automarkt.

Koop dus nooit meer een nieuwe. Je betaalt alleen om te verliezen en tweedehandskopers te laten profiteren van je gretigheid, want intussen slijten mensen harder dan hun auto's. Vandaag ontmoette ik bij de wasstraat een mede-Volvist met een oudere V70. Stand: 360.000 kilometer. Klachten? Nul. Als een zonnetje, mijnheer. Stel dat zo'n man zijn auto heeft gekocht met twee ton op de teller. Dan lacht hij nu al alle topbeleggers uit. Dankzij de gek die hem nieuw aanschafte in de naïeve overtuiging dat investeren in kwaliteit loonde. Het zegt wat over deze tijd, dat zelfs duurzaamheid waardeloos is geworden.

Ik weet nog een leuke zeven jaar oude G-Klasse 400CDI te koop met 16.000 kilometer op de teller. Voor 42k. Vroeger dacht je dan: te mooi om waar te zijn. Nu denk je: going down, going down.