Doorgeslagen

De auto van vandaag wil iets te gretig hogerop, boven zijn klasse uitstijgen en duur doen. Een hele zorg, want het wordt lastiger. Op uitrusting pak je geen punten meer, nu zelfs volkse crossovertjes met stuurverwarming en geventileerde stoelen rondrijden. Voor je meerwaarde moet je het in je uitstraling en de beleving zoeken. Beleving van wat, in het dagelijkse verkeersinfarct? Van hoogwaardigheid, de atmosfeer, perceived quality; het premium-gevoel.

Komt voor de bakker. De materialen zijn weelderig. De plastics chique generfd in lederlook, of onderhuids verzacht met een kussentje. De naden? Messcherp, kaarsrecht. We doen iets met hout, we doen iets met alu. Kristallen pookknop, superchique. Hebben we leer, dan woekert het tot aan de voorruit met de stikseltjes in een contrastkleur naar keuze. Elke brave middenklasser laat zich tot mobiele lusthof optutten.

"Exclusieve innovaties en luxe van de hoogste klasse." Inderdaad, dat gaat over de Opel Insignia, die zonder die grootspraak heus een heel goede auto is. Opel houdt het nog netjes met 'elegante chroomaccenten' op de 'Business Executive', maar ook hier desgewenst 'stoelen en deuren bekleed met geperforeerd premium-nappaleder in Brownstone.' Doe normaal!

Die onbedwingbare zucht naar deftigheid heeft Opel van de A-merken, waar de leer-, alcantara-, chroom-, carbon- en creatief-met-glas-epidemie uitputtende vormen begint aan te nemen. Hun brochures ogen en lezen als interieurmagazines. Wil je leer in paars, niet op de optielijst? Stoel-aanbouwdelen in aangepaste kleur? Voetmatten Audi Exclusive? Ambient-verlichting in de portiergrepen en portiervakken? Surround stereo met 21 speakers achter designroosters van geborsteld aluminium? Logo's in je hoofdsteunen en dorpellijsten? Zonnekleppen en dakhemel in alcantara? Sierdelen in eucalyptushout, edelhout Pappel Maser Grau of Esche Masse Schwarz, smerig glanzende pianolak, of toch die wreed-sportieve carbonlook? Onze personalisatieprogramma's gaat geen zee te hoog. Je koopt geen auto maar een Stukje Sfeer. Opdat wij allemaal met een zucht van verlichting kunnen zeggen: geslaagd voor het premiumexamen.

De show is totaal doorgeslagen. Langzamerhand verhouden die praalwagens zich tot normale auto's als Marijke Helwegen tot de natuur. Je voelt je een clochard als je daar in je dagelijkse kloffie instapt.

Zolang we daar grof geld voor neertellen, kan een opgetuigde midsize suv van een premiumhuis zo 90 mille kosten. Paleisje, mijnheer! Maar hoe lang nog? Bij Skoda koop je voor de helft een bomvolle Kodiaq; veel groter, net zo goed afgewerkt, verder uiteraard net zo confectie als al die andere Skoda's op de weg. Wat zou het, je hebt lekker alles. De consument ziet het ook. Die staat in de rij.

Als testrijder heb ik een groeiend zwak voor auto's die de modemensen geen blik waardig keuren; een Fiat Tipo, een leervrije Nissan Qashqai. Niks bijzonders; de plastics plastics, de motoren duizend-in-een-dozijn, werkende bluetooth, pretentieloos prima vervoer voor een beschaafde prijs. Ik spring een gat in de lucht bij de aanblik van een bloedeloze zilveren Octavia met zwart stoffen bekleding. Ik noem ze post-premium en ik spreek de wens uit dat ze een nieuwe nuchterheid aankondigen die ik met trommels en trompetten zou verwelkomen. Want het is met al die fijne kost als met de fijne keuken. Na het laatste designbord met exquise eenhapsliflafjes ren je gillend van de honger naar de snackbar. Vet, voedzaam, simpel, betaalbaar - zo normaal als jij.