Zo komt de Opel Mokka uit de 100.000-kilometertest
1.2 Turbo 130 pk
33
De collega's van AutoBild reden 100.000 kilometer met een Opel Mokka. Niet zoals wij een paar jaar geleden met een elektrische, maar met een exemplaar met de 1.2-driecilinder met turbo. Naar goed gebruik is de Mokka bij die kilometerstand helemaal uit elkaar gehaald.
De bestuurdersstoel zat na afloop van de duurtest nog stevig en was niet doorgezakt, maar we zagen wel uitgelubberde bekleding op de zitting en de linker zijwang. Het interieur was al met al echter nog in goede staat.
De voorspatborden verzamelen veel vuil, dat vocht vasthoudt. De robuust ogende wieldoppen konden niet worden verwijderd zonder schade te veroorzaken.
Het motorblok vertoont oliesporen aan de achterkant, evenals de versnellingsbak en de luchtslang tussen de turbo en de intercooler. Alle lagers en de turbo hadden vrijwel geen slijtagesporen.
Het uitlaatsysteem was nog in goede staat, inclusief het partikelfilter en de katalysator. Wel spotte onze expert gecorrodeerde uitlaatklemmen aan de voorkant, die niet zonder problemen konden worden verwijderd.
De achterklep had te kampen met uitgelubberde schuimrubberen strips en een gescheurde afdekking. Een loszittende afdichtingsstrip zagen we ook bij de motorkap.
Er was te veel afdichtmiddel rond het oliecarter aangebracht, waardoor met een beetje pech de oliezeef en de oliekanalen verstopt kunnen raken.
Voorasdrager met beginnende corrosie op wrijvingspunten.
De aandrijfashoes linksvoor lekte aan het einde van de test.
De uitlaatkleppen waren schoon, maar er zat veel olie-aanslag op de inlaatkleppen.
De binnenzijde van de cilinders was in goede staat, met een lichte olie-aanslag.
De drie zuigers kunnen nog lang mee; alle zuigerveren bewegen nog soepel.
Digitaal, maar aangenaam eenvoudig: het dashboard. Halfhoge zitpositie, de oppervlakken raken snel bekrast.
Hoe beviel de Opel Mokka verder?
De Mokka is zonder twijfel een blikvanger dankzij de retro-voorkant in Manta A-stijl en de felle jaren 70-kleur. De tweede generatie, die wordt gebouwd in de buurt van Parijs, heeft overigens weinig met een SUV te maken: hij heeft geen vierwielaandrijving, zelfs niet als optie, en je zit niet zo hoog als in de eerste Mokka. De tweede generatie weet diens eigenschappen die zo prettig zijn voor oudere bestuurders niet te evenaren: de hoge dorpels staan een ongehinderde instap in de weg en de massagestoelen in de AutoBild-testauto zijn zeker niet slecht, maar de (optionele) EGR-stoelen van de oude Mokka waren echt nog een stuk prettiger. Afgezien van de stoelen, die verschillend werden beoordeeld door onze collega's – sommigen vonden bijvoorbeeld de lendensteun niet effectief genoeg – waren de meer dan veertig bestuurders die met de Opel op pad gingen zelden zo eensgezind in hun lof en kritiek. In het logboek staan lovende woorden over de ongebruikelijke combinatie van een driecilinder turbomotor en een automatische versnellingsbak: bij 3.000 tpm rijd je al 160 km/h, wat doet denken aan de grote dieselmotoren van uit de kluiten gewassen SUV’s. Erg fijn.
Er was ook unanieme lof voor de matrix-led-koplampen, het audiosysteem en het rustige, minimalistische dashboarddesign: digitaal, maar niet te speels en aangevuld met echte knoppen. Het Apple CarPlay-systeem is in de Mokka nog niet draadloos, maar het werkt absoluut betrouwbaar. Een algemeen punt van kritiek: hij voelt soms aan als een goedkopere auto dan hij is door zaken als de kleine bagageruimte met een niet heel duurzame bekleding tot de krasgevoelige oppervlakken in pianolak-stijl en de beperking tot één usb-aansluiting.
Donker vanbinnen
Ook de ruimtebenutting is niet de sterkste eigenschap van de Mokka. Een collega schreef sarcastisch: “Groot en groen vanbuiten, donker en klein vanbinnen.” Sommigen vragen zich zelfs af wat nu de toegevoegde waarde is ten opzichte van de goedkopere Corsa en Peugeot 208, die op hetzelfde platform staan. In het achtercompartiment en de bagageruimte is het een karige bedoening: op de tweede zitrij is het behoorlijk donker in de Mokka. Er is hier geen verlichting aangebracht, dus succes bij het leeghalen van de bagageruimte in het donker! Er zijn geen inklapbare handgrepen aan de dakhemel geplaatst en ook is het dashboardkastje onverlicht. Er zitten geen sjorogen in de laadruimte, wat ook getuigt van bezuinigingsdrift. Dit past net zo min bij het prijsniveau als de ouderwetse Franse naden rond de tankdop. Opel belooft deze zaken bij de facelift die eraan komt worden aangepakt, iets wat we onlangs zelf konden ervaren.
Nog meer kritiek uit het rijdersboek: zelfs met uitgeschakelde ventilatie is er tocht waar te nemen, de brandstofmeter werkt niet lineair en de greep voor de achterklep zit te laag en daarmee op een plek die snel vuil wordt. De 1,2-liter met zijn ingetogen driecilinderbrommetje is geen wonder van zuinigheid, met een gemiddeld verbruik van 8,2 liter benzine op 100 kilometer over de gehele testafstand, wat neerkomt op 1 op 12,2 (veel Duitse kilometers op de autobahn). Het testverbruik tijdens onze gestandaardiseerde verbruiksronde was 7,9 liter per 100 km, oftewel 1 op 12,7.
Rijstrookwaarschuwingssysteem
De 44 liter-tank is door dat redelijk hoge verbruik te klein voor lange ritten. De kleine groene auto leidt soms een eigen leven: de reactie op de startknop duurt lang en het waarschuwingssysteem voor het onbedoeld verlaten van de rijstrook zorgt voor reacties zoals die van een bestuurder met een lompe rijstijl. Bijna elke bestuurder schakelt het systeem zodoende aan het begin van de rit uit. Het is blijkbaar moeilijk om de auto rechtuit te laten rijden: de auto trok consequent naar links. Pas na een derde bezoek aan de werkplaats was die neiging weg. Te veel toespoor verstoorde de rechtuitstabiliteit. De distributieriem, die de reputatie van deze Stellantis-motor geen goed heeft gedaan, hield stand. Daarbij moeten we wel vermelden dat we hem na fronsende blikken in de werkplaats al bij 61.000 kilometer hebben laten vervangen in plaats van bij de voorgeschreven 100.000 kilometer. Er is overigens testgereedschap voor de riem beschikbaar (van KS Tools, circa €10). De latente dreiging die de distributieriem vormt voor deze verder solide motor is echt zonde. Bij de demontage na afloop van de test vertoonden lagers, turbo en differentieel geen noemenswaardige slijtage. We vonden alleen wat (nog steeds onschadelijke) oliesporen op de motor en versnellingsbak alsmede beginnende roestvorming op de voorasdrager, de bumpersteun en het onderste scharnier van de passagiersdeur. Al met al viel de Mokka in de smaak bij de AutoBild-redacteuren; het was vaak de eerste keuze voor stedentrips. Wie over de brede motorkap met zijn retro-vouw uitkijkt, vergeeft deze Opel al snel zijn mindere eigenschappen.
Zwakke punten aangepast bij facelift
Alle wezenlijke zaken zijn goed gebleven, inclusief de inmiddels gevreesde distributieriem, maar die moet je wel af en toe (laten) checken en indien nodig vroegtijdig vervangen, zoals wij hebben gedaan. De roestbescherming is redelijk voor elkaar. Gezien de redelijk hoge prijs zien we echter te veel zaken die van besparingsdrang getuigen. Stellantis belooft de zwakke punten te hebben aangepakt bij de recent doorgevoerde facelift van 2025: in 2023 heeft een ketting de distributieriem al afgelost.
We waarderen het als je wilt bijdragen door het bijhouden van de AutoWeek Verbruiksmonitor of door een gebruikersreview te schrijven waarin je jouw ervaringen met de auto deelt. Daarmee help je potentiële kopers echt vooruit!
