Zo komt de Alfa Romeo Stelvio uit de 100.000 kilometertest van AutoBild

Conclusie na de demontage

Na de demontage zijn de cilinders en zuigers onbeschadigd, de bovenste drijfstanglagerschalen vertonen slijtage en het derde hoofdlager vertoont een dunne groef. De slijtage valt bij alle vier de zuigers binnen de grenzen, de zuigerveren bewegen soepel.

De olieresten op de inlaatkleppen komt op sommige plaatsen los van de kleppen.

De pakking van het uitlaatspruitstuk lekt bij cilinders 1, 2 en 4.

Geen schade aan de turbinebladen, de lagerspeling blijft binnen de perken.

Transmissie: zoals de bevindingen tijdens de duurtest al deden vermoeden, vertoonde de achttraps automatische transmissie, net als de tussenbak en de differentiëlen, geen bijzonderheden.

Holle ruimtes: een blik met de endoscoop onthulde beginnende corrosie op verschillende plaatsen in de dorpels en langsdragers. Tevens was er een ongewoon hoog vochtgehalte in de langsdragers.

De bestuurdersstoel vertoonde vouwen op de wang van de zitting.

Een 2,2-liter viercilinder diesel, in lengterichting voorin geplaatst: de motor nagelt onmiskenbaar na de koude, maar verblijdt de bestuurder met 470 Nm koppel en een gemiddeld verbruik van 1 op 12,8 over een afstand van 100.000 kilometer.

Hoe beviel de Alfa Romeo Stelvio tijdens de duurtest?

Het is met auto’s hetzelfde als met liefde tussen ons mensen. Eerst zie je geen fouten bij je partner, je bent er blind voor. Dan ga je over op vergeven en op een gegeven moment op veroordelen. Het is overigens niet zo dat ze bij AutoBild op 16 november 2021 verliefd werden op deze Alfa Romeo. Nee, dat waren ze al toen hij in 2017 op de markt kwam.

Maar op die dinsdag in november 2021 stond hij voor hun neus in Arese, twintig kilometer ten noordwesten van Milaan. We hebben het over de Alfa Romeo Stelvio 2.2 Diesel, de Veloce-uitvoering in de kleur Blu Anodizzato en met Veloce Marrone-leren bekleding. Diepblauw van buiten, cognackleur in het interieur. Deze uitvoering biedt 210 diesel-pk’s en een achttraps automatische transmissie, een navigatiehulp, hifi-geluid en alle assistentiesystemen die Alfa levert, plus een achterklep die met één druk op de knop open en dicht gaat.

Verliefd blijven, vergeven of veroordelen, wat had de duurtest in petto? De AutoBild-collega's vonden het logisch om de Stelvio bij zijn fabrikant op te halen (ook al is de locatie in Arese vandaag de dag slechts een museum), want dan ontdek je op weg naar huis al wat voor vlees je in de kuip hebt. Ze beginnen bij het multimediasysteem. Het lijkt alsof Alfa Romeo BMW als voorbeeld heeft genomen toen het zeven jaar geleden de Stelvio introduceerde: de fraaie Italiaan heeft ook een draaiknop voor de bediening van de multimedia. Helaas moet je hem draaien en indrukken, want van de stembediening word je niet vrolijk. Eerlijk gezegd is het systeem niet meer van deze tijd. Het is te onhandig, niet effectief en het beeldscherm is te klein. Vorig jaar introduceerde de fabrikant een nieuw infotainmentsysteem voor de Stelvio en zijn sedan-zusje Giulia, en sindsdien is er veel verbeterd.

Een collega noemde een heel ander probleem tijdens zijn eerste rit met de Stelvio. ‘Om de voorruit even schoon te maken druk je meestal de rechterhendel aan de stuurkolom even naar beneden. Maar als je dat doet, schakel je de achterruitwisser in en die gaat pas weer uit als je hem weer indrukt’, zo noteerde hij in het logboek. Vermoedelijk was dit er de oorzaak van dat de kleine achterruitwisser na het eerste bezoek aan de wasstraat op half acht bleef hangen, wat we niet aan de Alfa willen wijten; het was onze eigen stommiteit.

Het Alfa Romeo Stelvio-dashboard van voor de update in 2023.

Bij AutoBild vielen ze na elke rit opnieuw voor deze Alfa Romeo: stevige stoelen, alleen iets te krap voor mensen met love handles, een elektrisch verstelbare bestuurdersstoel en bekleed met bijzonder fraai leer, dat zelfs na meer dan 100.000 kilometer onder wat gevoelsmatig circa 80 achterwerken geweest moeten zijn nog net zo fris oogt als toen ze hem in Arese in ontvangst namen. Topwerk! Dekra-ingenieur Marcus Constantin kon dat beeld onderschrijven tijdens de demontage: “De interieurmaterialen vertonen nauwelijks slijtage en vooral de kwaliteit van de solide aluminium stuurwielpaddles maakt een geweldige indruk.”

Geweldig? Velen op de Duitse redactie zien dat anders. ‘Vervelende schakelpaddels’, lezen we bijvoorbeeld in het logboek. Of: ‘De enorme schakelpaddels zijn irritant.’ En even verderop: ‘De schakelpaddels gaan op je zenuwen werken.’ Laten we het probleem samenvatten: moeten de dingen links en rechts achter het stuur zo groot zijn als een bescheiden pizza? Desondanks, toen sportief ingestelde bestuurders achter het stuur plaatsnamen en handmatige commando’s gaven aan de geweldige achttraps automatische transmissie van ZF, waren ze verrukt over de schakelsnelheid van de versnellingsbak. ‘Het is alleen jammer dat het in combinatie met de brommende diesel niet Alfa-achtig aanvoelt’, zoals een van onze collegaredacteuren aantekende.

Het luide genagel van de viercilindermotor was inderdaad niet te negeren. Een van de testrijders klaagde zelfs over het brandstofverbruik: ‘Circa 1 op 9 op een pittige snelwegrit is niet bijster zuinig, de tank had best zou wat groter mogen zijn.’ Onze collega had kennelijk grote haast, want we tankten 7.904 liter diesel over een afstand van 101.243 kilometer, wat een gemiddelde van 1 op 12,8 opleverde. Tijdens een lange rit naar Italië haalde een van onze redacteuren, die we bijna een hypermiler kunnen noemen, zelfs een verbruik van circa 1 op 16.

Grote AdBlue-dorst

Nu we het toch over brandstoffen hebben, moeten we even de inname van AdBlue bespreken. Ze hadden bij AutoBild ooit een duurtestauto waarbij de garage acht liter van het goedje bijtankte over een afstand van meer dan 100.000 kilometer. In de Alfa Romeo was dat 284 liter, oftewel 2,84 liter per 1.000 kilometer. Met andere woorden: elke 5.000 kilometer moet je 14 liter AdBlue toevoegen. Dat is wel heel veel!

Uiteraard hebben de AutoBild-mensen de Alfa-medewerkers hiermee geconfronteerd. Hun antwoord: dat verbruik ligt aan het formaat van de auto en de gehanteerde rijstijl. Ze waren vanuit Hamburg inderdaad vaak met hogere snelheid  onderweg, maar dat neemt niet weg dat 284 liter veel is.

Veel AutoBild-redacteuren waren verrukt over de Italiaanse designkunst, de hoogwaardige kunststoffen inclusief het gemakkelijk schoon te maken tapijt en de goede wegligging. Op basis van de aantekeningen in het logboek was de Stelvio zelfs een topkandidaat met slechts drie minpunten. Maar toen was het tijd voor de demontage. Om een lang verhaal kort te maken: de fabrikant in Italië vroeg vier weken de tijd om de fouten te kunnen analyseren. Die fouten kunnen we eveneens kort samenvatten: corrosie.

Corrosie

De Dekra-expert die de Alfa Romeo uit elkaar haalde, vond roestsporen op beide langsdragers, beginnende corrosie bij de schroefverbinding van de langsdragers en condensatie in de dorpels. De reactie van Alfa Romeo: “De plaatselijke oxidatie heeft geen invloed op de werking van het onderdeel. We hebben het materiaal geschuurd en geanalyseerd en stelden vast dat het om een oppervlakkige oxidatielaag ging.” Toch is het niet echt fijn als zelfs de koppen van de Torx-schroeven op de remklauwen bruin zijn.

Slijtage lagerschaal krukas

Dan is er nog de motor. In één lager van de krukas vond de Dekra-technicus sporen van slijtage ter hoogte van de bovenste en onderste lagerschaal. “De gemeten slijtage is beperkt, de verwachte slijtage zal binnen de verwachte norm liggen voor de beoogde levensduur”, zo luidt de reactie van de fabrikant. De afzettingen op de inlaatklep zijn evenmin een probleem volgens de Alfa-medewerkers: “Ze zijn het gevolg van uitlaatgasrecirculatie onder hoge druk, schade aan bewegende delen is niet te verwachten.” Op het gebied van de langetermijnkwaliteit gaven AutoBild en de expert van Dekra de Stelvio acht minpunten, een toppositie in het lijstje beste duurtesters ooit zit er daardoor niet meer in.