Vandenbrink Carver

Om te leren Carveren vertrekken we naar een wielerparcours in de buurt van Rotterdam. Dat is eigenlijk wel grappig, want leren rijden met deze... ehhh, auto is net als leren fietsen. In het begin worstel je met het evenwicht, maar later wordt het een soort tweede natuur en hoef je niet eens meer na te denken over dat evenwicht.

Als je in het kuipje zit, is het in wezen een normale personenauto. Beetje smal dat wel. Maar je hebt een lekker Momo-stuurtje in je knuistjes, de pook van de vijfbak rechts naast je en voor je een eenvoudig dashboard. Met onze voeten bespeuren we ook gewoon drie pedalen. Door flink op het stoeltje heen en weer te wiebelen proberen we de auto 'ns te schudden en verwachten min of meer dat het ding als een speelgoedaap op een springveer begint te zwiepen. Nee dus. Hij geeft geen krimp en blijft gewoon rechtop staan.
Sleuteltje in het contact steken, omdraaien en met een lekker brommetje wordt het viercilinder 660cc turbomotortje wakker. Pook in standje 1, gas! en - op hoop van zegen - het gevaarte zet zich in beweging.

Laat u omduwen!
Wilt u weten hoe 'n eerste bocht in de Carver voelt? Ga dan op een keukenstoel zitten en vraag even of iemand u wilt omduwen en dan vlak boven de grond opvangen en vasthouden. Wedden dat u de eerste keer u zich helemaal de tandjes schrikt en denkt dat u op de grond klettert! Precies zo voelt de allereerste bocht met de Carver ook. Als uit het niets gaat 'ie plat, maar blijft hij wel hangen.
Net zo gemakkelijk als dat 'ie op een oor ging, zo komt 'ie ook weer terug in verticale positie. Maar van die hele scherpe hoeken, daar zijn we in onze eerste rondjes nog helemaal niet aan toe. We moeten eerst maar 'ns leren langere bochten te maken in een vloeiende beweging. Want wie aan z'n evenwicht twijfelt en daardoor wat hakerig stuurt, wordt op een heftig schokkend kantelende Carver getrakteerd. Maar oefening baart kunst en na een poosje durven we zelfs een bescheiden slalom aan.
Als we ons lekker voelen in de Vandenbrink Carver gaan we de weg op. Mede-weggebruikers weten van schrik niet wat ze moeten doen. Sommigen lijken te denken 'het leek wel of dat, dat, dat díng omviel en gewoon verder reed!'. Anderen raken volledig in exctase, draaien hun raam open roepen 'wat een vreselijk vet ding. Ik wil óóók!'. Tsja, en dan is het op de valreep nog even hard remmen voor het stoplicht, want dat was 'ie even vergeten. Of die motorrijder die voorbij kwam. Even koeltjes z'n duim omhoog.

Niet zonder gevaar
Die vlotte bochten zijn niet helemaal zonder gevaar. Want de zintuigen die je in een doodgewone vierwieler vertellen dat het te hard gaat, worden vreselijk op het verkeerde been gezet. In de Carver wordt je niet tegen de linkerzijkant van je stoel gedrukt als je rechtsaf gaat. Je hoeft je hoofd niet schuin houden. En je hoort de voorbanden ook niet piepen. Al die signalen zijn weg.
In de Carver voel je dat het hard gaat als je merkt dat je lichaam wat zwaarder wordt. Vergelijk het maar met een bocht in een achtbaan. Je wordt meer in de zitting van je stoel gedrukt. En de achterbanden gaan uiteindelijk ook wel janken, maar dan gaat het al verdraaid hard. En de Yokohama's hebben ook niet eeuwig grip.
Om vooral de nog niet zo ervaren bestuurders een beetje bij de les te houden, hebben de ontwerpers een piepje ingebouwd. Als de Carver behoorlijk schuin hangt, piept 'ie vriendelijk. Hang je vreselijk scheef (en dus ga je dan hard), dan piept 'ie stukken minder vriendelijk. Onze ervaring is dat zo'n elektronische waarschuwing je de eerste keer helpt, maar al snel wordt 'ie irritant omdat hij namelijk bijna bij élke bocht afgaat.

Lange weg
De Carver is trouwens een oer-Hollands product. In een kleine werkplaats in 's-Gravendeel worden ze in een voor auto-begrippen microscopische oplage gemaakt. Het streven is er enkele tientallen per jaar te maken. Eindelijk, want al in 1994 was het idee voor een kantel-auto bedacht en reed het eerste prototype. Maar bedenkers Chris van den Brink en Harry Kroonen wisten toen nog niet dat de weg naar een productiemodel een heel stuk langer was dan ze dachten. Ze liepen tegen duizenden regeltjes en wetten aan, die ze af en toe in hun creativiteit remden. En een goed idee is wel leuk, maar is het technisch én economisch ook haalbaar. Acht jaar van passen, meten en proberen gingen voorbij en nu pas is de Carver echt klaar. In de werkplaats wordt momenteel de laatste hand gelegd aan de eerste exemplaren die voor klanten zijn bestemd. Nog deze maand verwacht het bedrijf dat de Europese typegoedkeuring rond is en dan kan het echt beginnen.
Maar ja, bijna 70.000 euro voor een speeltje is natuurlijk vreselijk veel geld. En dat maakt de doelgroep een stuk kleiner. Tsja, wie hóort er eigenlijk bij die doelgroep. De makers weten het niet helemaal zeker, maar het zullen vooral mensen zijn die al het nodige leuke speelgoed in de garage hebben staan. Tip voor die mensen: neem er zo'n Carver bij. Dat is dikke vette lol en met die Porsche 911 Turbo moet je je toch maar inhouden - met de Carver niet.

Dynamic Vehicle Control
De grap van de Carver zit 'm uiteraard in de besturing. Tenslotte moet het Dynamic Vehicle Control-systeem de carrosserie laten kantelen in de bocht. Hoe gaat dat nu in z'n werk? Het begint met een draai aan het stuur. De bewegingen worden doorgegeven aan een hevel. Als de Carver op snelheid is, kun je door de natuurkundige wetten het voorwiel niet kantelen. Een hefboom koppelt de krachten uit het stuur aan een reeks stangen dien in verbindingen staan met een hydraulische regelklep tussen de achterwielen. Die geeft de kracht weer door aan een van de twee hydraulische kantelcilinders (gewone stuurbekrachtigingspompen) die de carrosserie de bocht 'in' laten kantelen. Een gekantelde carrosserie zorgt er via een verbinding meteen voor dat de achterwielen licht meesturen. Door te kantelen heb je een laag zwaartepunt en kun je theoretisch sneller door de bocht.