Toyota Celica 1.8i 16V VVT-i (2000)

De Toyota Celica ziet er vervaarlijk uit, compact en gestrekt. Maar het lijkt wel alsof er van voren en van achteren verschillende ontwerpers aan hebben gewerkt.  Voorin biedt hij voldoende ruimte, achterin niet. Zowaar is het, opgevouwen in de diepe zitkuilen, wel voor een halfuurtje vol te houden als je niet langer dan 1 meter 75 bent. Toyota heeft veel aandacht besteed aan het creëren van tal van opbergplekjes: bruikbare kaartenvakken, een aardig zonnebril-plus-pakje-rokertjes vakje met klep bovenin de middenconsole. Het bakje tussen de stoelen zit te ver naar achter om tijdens het rijden te gebruiken.
Voorin de Celica vinden we een moderne viercilinder met een vermogen van 143 pk, uit 1,8 liter inhoud. En daar hangt een heuse zesbak aan, met alleen maar 'rij-versnellingen'. Een gretige motor, je grijpt meteen naar de pook om door te schakelen. Dat schakelen gaat heel direct, met een vrij stevig gevoel en korte slagen. Je moet wel wat kracht zetten, en erg opletten bij 4, 5 en 6 of je wel de goeie kiest. Ook gaat het schakelen niet altijd willig. En speciaal voor de achteruit-versnelling: uiterst irritant, dat idiot-proof waarschuwingspiepje erbij...
Kennelijk besteedde Toyota goed aandacht aan de sound van de Celica. Bij gematigd toerental en gelijkmatige snelheid draait de motor netjes rustig, trap je hem op zijn staart dan snerpt hij. Stoten doet de wielophanging van de Toyota niet, maar geluid doorgeven beslist wel, en geluid van buiten tegenhouden weer niet. Hij klinkt eigenlijk wat blikkerig. Terwijl Toyota muisstille sedans heeft, dus weet hoe het moet. Een bewuste keus, lijkt het, om de Celica niet uitgebreid te isoleren.
Bij de 0-100 sprint gaat de Celica rap van kiet. Dat ligt zowel aan de korte overbrengingen in de zesbak, als aan het motorkarakter. Maar de Celica wordt pas echt wakker bij hoog toerental. Hij is ook wat 'racerig' zodat je als vanzelf je armen uit je lijf schakelt. Ook heeft de 1.8 een nerveus karakter, bij 3000 en 4000 tpm zitten pieken in de trekkracht.

Spelen

Met de Toyota mag je flitsend op snelheid komen, maar kunnen we daar ook in bochten wat mee? Aanremmen voor een bocht is in elk geval geen probleem. Hij heeft oerbetrouwbaar aanvoelende remmen die meteen krachtig aanpakken en goed te doseren zijn.  Het lichte sturen van de Celica gaat behoorlijk direct en nauwkeurig, maar te weinig gevoelig rond de rechtuit-stand. Tevens reageert de besturing wat op wegoneffenheden, rechtuit rijdend doet de Celica ietsjes nerveus aan.
Toyota weet een uitstekende balans te bereiken tussen volkomen acceptabel comfort en korte, stevige veerweg. Gaan we de grenzen bij het bochtenwerk verkennen, dan laat hij zich niet gauw verleiden tot over de voorwielen wegschuiven. Goed, dan eens proberen hem exact te zetten in de bocht door met het gas te spelen. Helemaal zeker zijn we niet, maar de Toyota Celica lijkt ons wel wat avontuurlijk. Hij reageert direct, gooit zijn staart in de strijd als je het gas loslaat.
Nu was er, achteraf bezien, één moeilijkheidje. Er bleek een bout los te zitten van het subframe dat motor en wielophanging van de Celica draagt. Vandaar bonken en klonken bij sommige hobbels en bochten. Maar waarschijnlijk ook een te heftige reactie bij gas loslaten. Toch houden we eraan vast dat de Celica mèt bout nog steeds minder onverstoorbaar reageert op gas loslaten in bochten.
In een sportwagen horen goede stoelen, dat heeft Toyota goed begrepen. Veel steun, zelfs mooi brede 'oren' achter je schouders, en genoeg verstelmogelijkheden. Zoals bij het uiterlijk lijkt Toyota bij het binnenontwerp van de Celica teveel leuke dingen tegelijk te willen opnemen. De grote snelheidsmeter en toerenteller met cursieve opschriften doen het aardig, de twee totaal verschillende elektronische metertjes voor brandstof en temperatuur slaan nergens op. Handbediende airco is een extra. Enkele minder belangrijke knopjes wisten de ontwerpers niet goed kwijt te raken. En niet alles is verlicht, vooral is het zoeken naar de spiegelbediening in het linker portier, en de raambediening op het middenconsole. Nog een minnetje: de bij parkeren volmaakt onoverzienbare neus en achtersteven.
Na deze test kunnen we niets anders zeggen dan dat onze eerste indruk is bevestigd: de Celica is in kijken en voelen een echte sportwagen.