Test: Opel Astra

Historisch besef heeft hij wel, die nieuwe Astra. De neus, met het nieuwe familiegezicht, is volgens Opel een verwijzing naar de eerste Manta. Achter de zijruitpartij vinden we bovendien een driehoekig stuk kunststof zoals ook de Kadetts D en E die hadden, terwijl we in de vouwen boven de spatborden een vleugje Corsa A menen te zien. Bij de bestuurdersprofielen in het infotainmentsysteem kun je als ‘avatar’ kiezen uit allerlei oude en nieuwe Opels, van zo’n Corsa A tot een Manta en recente concept-cars. Dat is leuk, maar eigenlijk heeft deze Astra bar weinig met die oudere modellen van doen. Want de Astra L is de eerste uit zes generaties die níet uit de stallen van General Motors komt, maar helemaal op techniek van het voormalige PSA is gebouwd. Onder leiding van de Fransen, inmiddels alweer opgegaan in Stellantis, moet Opel zijn in het verleden niet altijd even duidelijke identiteit weer zien te hervinden. Die revolutie voltrekt zich razendsnel, want na het vervangen van de Astra getuigt alleen de Insignia in de showroom nog van de GM-historie.

Lekker lage zit

Dat er een nieuw tijdperk aanbreekt, is de Astra goed aan te zien. Los van de hier­boven omschreven details valt op dat hij er heel strak en opgeruimd uitziet, met grote platte vlakken en zonder overbodige lijnen. Net als de Peugeot 308, waarmee hij het EMP2-platform deelt, is de Astra lager en breder dan zijn voorganger. Waar de vorige Astra met zijn korte, hoge neus en grote, vlak liggende voorruit bovendien iets MPV-achtigs had, is deze nieuwe weer onbeschaamd een echte hatchback. Dat merk je ook in het interieur. De voorruit staat dichterbij, het dashboard is dientengevolge minder diep en de hele beleving is daarmee heel anders. De jongste Astra lijkt de bestuurder centraal te stellen, vooral omdat de zitpositie uitstekend en als je wilt ook lekker laag is. Dat geldt voor de versie met handmatig verstelbare stoelen trouwens nog iets meer dan voor de variant met elektrische bediening. De stoelen zelf mogen er ook zijn, want het zijn naar goed Opel-gebruik fijne, AGR-gecertificeerde exemplaren. Die zijn niet standaard, maar wel op elke uitvoering tegen meerprijs verkrijgbaar. Wel standaard is de combinatie van twee 10-inch schermen in wat Opel het ‘Pure Panel’ noemt. Die opzet is niet zo uniek als Rüsselsheim wil doen geloven, maar wel beeldbepalend voor het interieur. Duurdere uitvoeringen krijgen de schermen achter één groot glaspaneel en dat ziet er veel hoogwaardiger uit dan de ‘lijst’ van pianolak die standaard is. Het nieuwe infotainment is een enigszins naar Opel-stijl aangepaste variant op wat we al kennen uit de nieuwe 308 en de DS 4. Het ziet er ook hier mooi uit, maar heeft niet de meest overzichtelijke menustructuur en is ook niet bepaald moeders snelste. Gelukkig heeft de Opel, anders dan de Franse merken, nog altijd losse knoppen voor climate­control en stoel- en stuurverwarming. De kwaliteits­indruk in het interieur is oké, maar niet super. Op de deurpanelen is bijvoorbeeld op hoogte nog best wat hard plastic te vinden, terwijl in de gereden auto’s sommige knopjes niet helemaal netjes aansluiting vonden bij de omgeving. Het gaat hier echter nog om voorserie-auto’s, dus wellicht is er wat dat laatste betreft nog verbetering onderweg.

Gewoon heel fijn

Ten opzichte van de Mokka, die dat ‘Pure Panel’ ook al heeft, valt op dat Opel hier consequenter de nieuwe, strakke stijl toepast. Ook zijn de bedieningshendels aan de stuurkolom voor het eerst van PSA en is er een geheel nieuw stuur, dat we ongetwijfeld in andere modellen gaan terugzien. Mensen tot 1,84 m lengte hebben achterin voldoende ruimte, de zithouding kan echter wel beter. De vloer is wat hoog, met de bekende opgetrokken benen tot ­gevolg. Ook neemt de Astra helaas de onbegrijpelijk grote hoofdsteunen over van de andere merken, die bij langere personen in de bovenrug prikken. De Sports Tourer heeft een langere wielbasis en moet hier beslist ruimer zijn. Anders dan de carrosserievorm – en nauwelijks toegenomen lengte – doen vermoeden, biedt de nieuwe Astra hatchback duidelijk meer bagageruimte dan zijn voorganger. Met 422 tot 1.339 liter is hij zelfs iets ruimer dan een 308, maar bijvoorbeeld ook ruimer dan een Golf. Wie een plug-in hybride neemt, levert 70 liter in, maar blijft die Golf in PHEV-trim alsnog voor. Deze Astra krijgt voor het eerst ook geëlektrificeerde aandrijflijnen. Dat begint met plug-in hybrides met 180 en 225 pk die we ook van de zustermerken kennen, maar volgend jaar staat er zelfs een geheel elektrische Astra-e klaar. Ja, ook in Sports Tourer-vorm! Wij beginnen echter relatief nuchter, met de 1.2 Turbo-benzine met 130 pk en handgeschakelde zesbak. Dat is geen straf. De bak schakelt zeker niet overdreven strak, maar wel licht en soepel. De motor, een oude bekende, heeft zeker voor Nederlands gebruik voldoende kracht, is lekker soepel en klinkt beschaafd. Onderweg blijkt de Astra een echte allemansvriend, een beetje zoals een Golf dat ook is. Hij is niet uitgesproken scherp, maar wel heel mooi uitgebalanceerd. Er is veel grip en hij laat zich door snelle bochten noch nare hobbels van de wijs brengen. De Opel werkt oneffenheden keurig weg, op een wat stevige manier die daadwerkelijk ‘Duits’ aandoet. Daarmee is het gewoon een heel fijn rijdende auto. De mooi lineaire besturing draagt daaraan ook bij, al zou hij nog wat communicatiever mogen zijn. Tja, wellicht zou dat het ‘allemansvriend-karakter’ wel geweld aan doen. Dat karakter heeft hij met zijn logische bediening, breder geaccepteerde zitpositie en iets conservatievere interieur sowieso wat meer dan een 308. Mooi, want juist dat maakt deze Astra tot een echte Opel.