Test: McLaren Artura Spider - Erg goed, maar geen kippenvel

Het dak is eraf, maar zijn er verder nog wijzigingen?

Het regent getallen en percentages tijdens de presentatie van de nieuwe Artura Spider. McLaren grijpt de introductie van de open variant namelijk aan om gelijk een update te geven aan de techniek van de Artura, dus al het nieuws van de Spider geldt ook voor de coupé. De plug-in hybride aandrijflijn krijgt er 20 pk bij, de versnellingsbak schakelt voortaan 25 procent sneller, het nieuwe daksysteem voegt slechts 62 kilo toe aan het gewicht van de Artura, dankzij updates aan de datakabel kan de adaptieve demping in sommige gevallen maar liefst 90 procent sneller reageren en door aanpassingen aan het uitlaattraject komt er 20 procent meer volume in het interieur. Ze zeggen het niet, maar je krijgt de indruk dat er ergens in een la in Woking een spreadsheet ligt waar precies op staat uitgerekend hoeveel procent meer rijplezier dit allemaal oplevert.

En hoe is de Spider dan?

Het mag duidelijk zijn: de Artura is ook als open Spider een heel erg rationele supercar. En een verdraaid goede in elk meetbaar opzicht. Het dak openen duurt 11 seconden en kan rijdend tot 50 km/h. Zit je eenmaal open, dan is het op elke in Nederland toegestane snelheid goed uit te houden. Je voelt de wind over de top van je haren waaien, maar van hinderlijke turbulentie is geen sprake. Zelfs bij iets meer dan Nederlands tempo lukt het met de zijruiten omhoog heel aardig om een normaal gesprek te voeren. Daarbij is de Artura Spider dankzij zijn koolstofvezel kuip superstijf. McLaren gaat er prat op dat er geen extra verstevigingen hoeven worden aangebracht en op de niet al te vlakke wegen voelt de supercar in elk geval voorbeeldig stevig. Er trilt niets, de binnenspiegel vibreert niet: keurig.

En hoe rijdt dat?

Een ander voordeel van die carbon basis is dat die weinig weegt. Rijklaar legt de Artura Spider 1.560 kilo in de schaal en dat is voor een plug-in hybride supercar-cabriolet bijzonder weinig. Ondanks het ontbreken van de hydraulisch gelinkte schokdempers van de 750S rijdt de Artura Spider daardoor redelijk ontspannen. Natuurlijk zijn vering en demping stevig, maar zelfs op het soms kraterachtige wegdek in het zuiden van Frankrijk hebben we zelden het gevoel dat het te hard is. Zelfs de Sport-modus blijkt heel redelijk bruikbaar en pas in Track wordt het echt niet meer leuk. Niet dat je die modus nodig hebt, want zelfs in de meest timide stand kan het onderstel van de Artura Spider al meer dan een weldenkend mens ooit op de openbare weg gaat uitproberen. Zeker als er wat temperatuur in de brede Pirelli’s zit, wurgt de Artura het asfalt zo’n beetje. Daarbij valt op dat de besturing nog ouderwets hydraulisch werkt en hoewel het stuur bij de eerste aanslag een beetje lijkt te plakken, geeft het dunne wiel enorm veel feedback. Het rempedaal bedient ook alleen de schijfremmen, dus je trapt niet eerst door een dood stukje waarin de elektromotor regenereert. Dat maakt dat de Spider zelfs op de 50 procent die je op de openbare weg kunt gebruiken leuk is om te rijden. Overigens zouden de remmen dankzij nieuwe koelkanalen langer bestand moeten zijn tegen circuitgebruik. Je moet ook nog steeds behoorlijk hard trappen om ze te laten werken, waarna de auto ook heel rap stilstaat. Voor de hooligans is er nu zelfs een Spinning Wheel Pull-Away-modus. Eigenlijk een burn-out-stand, maar dan met een nette naam. Zet het ESP helemaal uit, stamp in één keer het gas erop en de transmissie klapt in één keer de koppeling dicht, waarna rook en spektakel vanzelf volgen. Tijdens het wegrijden houdt de auto wel in de gaten of je niet haaks rechtsaf de greppel in verdwijnt en kapt hij indien nodig het vermogen af. Je mag wel spelen, maar niet te wild.

Hoe zit het met de plug-in techniek in de Artura Spider?

Bij de plug-in hybride aandrijflijn zijn de wijzigingen ten opzichte van de Artura coupé beperkt tot nieuwe software voor de V6. Daardoor levert die voortaan 605 pk, wat in samenwerking met de 95 pk sterke elektromotor nu een systeemvermogen van 700 pk oplevert. Leuk detail: eigenaren van een ‘oude’ Artura kunnen de software ook laten installeren. Die extra 20 pk doen het hem? Nee, in de praktijk merk je er natuurlijk niets van, vooral omdat je bij vol accelereren met heel andere dingen bezig bent. De Spider is bloedverziekend snel en met het dak open word je getrakteerd op een hele batterij aan geluiden. De V6 raspt, de elektromotor jankt, het is in elk geval onderhoudend, maar echt kippenvel? Nee, dat niet. Daarvoor klinkt de zescilinder toch net niet mooi genoeg; het blijft allemaal wat vlak. Waar sommige hoogtoerige motoren  in de laatste (paar) duizend toeren echt beginnen te zingen, daar blijft het bij de Artura bij hameren. Hij levert echter wel en omdat de elektromotor bij het indrukken van het gaspedaal de eerste zet kan geven, hangt de auto bizar goed aan het gas. Bovenin zit ook nog echt leven, al zul je er op de openbare weg zelden komen, omdat het dan wel erg hard gaat. Daarbij heeft het ook wel wat als je in je knaloranje supercar in alle stilte elektrisch door een dorpje rolt.

Valt er nog iets aan te merken op de McLaren Artura?

Al met al is de Artura Spider een bijzonder indrukwekkende supercar, maar hij is zeker niet perfect. De voetenruimte blijft door de carbon kuip wat beperkt, het zicht op het digitale instrumentarium wordt deels afgedekt door het stuur en het kleine infotainmentscherm is wel erg eenvoudig voor een auto die zomaar drie ton moet kosten. Daarbij blijft de McLaren altijd aanvoelen als een wel erg perfecte auto, die alles het liefst correct doet. Maar hé, een superheld moet een hoge standaard voor zichzelf hanteren.