Test: Suzuki S-Cross

De S-Cross die in 2013 aantrad, was met 4,30 meter veel langer dan zijn voorganger. Die eerste SX4, toen nog zonder ‘S-Cross’, was als één van de eerste cross-overs in 2006 trouwens een ware bezienswaardigheid. De auto combineerde een MPV-achtig silhouet met de ­bodemspeling en zwarte wielkastranden van een SUV, wat een enigszins opmerkelijk, maar zeker geen onaangenaam totaalplaatje opleverde. Hij was er trouwens ook als Fiat (Sedici) en zelfs als sedan, die met zijn enorme kont nog veel opmerkelijker was. In de loop der jaren evolueerde de naam van SX4 via SX4 S-Cross naar het ’S-Cross’ dat we nu al een paar jaar hanteren, althans in Nederland. Internationaal heet de auto zelfs in zijn nieuwste vorm SX4 S-Cross, dus dat is ook wat er op achterklep prijkt. Die klep is nieuw, maar dat geldt niet voor alle onderdelen van deze auto. De nieuwste S-Cross is geen geheel nieuwe generatie, maar het gevolg van wat in autoland ook wel een ‘reskin’ heet. Een nieuwe ‘huid’, dus, gebouwd rond een oude basis. Dat gaat verder dan alleen het platform. De gehele basisstructuur bleef in stand, samen met het dak, de voorruit en een deel van de zijruitpartij. Het achterste zijruitje is wel nieuw en ook al het andere plaatwerk is veranderd, van de portieren tot de voor- en achterkant. Laatstgenoemde delen smoelen met hun grote en rechtlijnige led-lichtunits ontegenzeggelijk moderner, terwijl het front wat minder smaakgevoelig is dan de met chroom behangen voorgevel die in 2016 werd geïntroduceerd. Wel moet gezegd dat de auto als geheel in het echt niet zo ­harmonieus overkomt, omdat de strakke voor- en achtergevel enigszins detoneren met het meer ­afgeronde middenschip.

Achterover

Opvallend genoeg bleven de buitenmaten ondanks alles exact gelijk. Dat geldt uiteraard ook voor de binnenmaten, dus biedt de S-Cross nog steeds 430 liter bagageruimte. Dat is behoorlijk bovengemiddeld voor het B-segment en komt in de buurt van sommige C-segment-SUV’s, zoals de ­Volkswagen T-Roc (445 liter). Het laadruim is keurig afgewerkt en heeft een dubbele bodem die zich in twee posities laat plaatsen. Dat geldt ook voor de rugleuning van de achterbank, zodat de bagageruimte eventueel nog iets kan worden vergroot. Meer achterover zitten verdient echter ­aanbeveling als het een S-Cross met panoramadak betreft, want dat vreet door zijn deels ín het dak verdwijnende glaspanelen kostbare centimeters hoofdruimte. Het ­levert trouwens wel een ongekend grote opening op, heerlijk op zomerse dagen. De beenruimte is achterin dik in orde, ook voor volwassenen. Voorin is de zit vrij hoog, zeker ten opzichte van het dashboard. Daarmee zit je gevoelsmatig meer ‘op’ dan ‘in’ de auto. De rugleuning is ­helaas niet traploos verstelbaar, maar toch is de zithouding best oké. Het voornaamste nieuws in het interieur is het nieuwe touch­screen, dat nu zo hoog mogelijk op het dashboard is geplaatst. Daar staat hij fijn in het zicht en onder handbereik. Het scherm zelf is afhankelijk van de uitvoering 7- of 9-inch groot en biedt een nieuwe interface die uitgebreider en fraaier is dan voorheen. Dat maakt dit niet in één klap het neusje van de zalm op dit vlak, maar het werkt ­prima. Android Auto en Apple CarPlay zijn vanzelfsprekend present, zelfs met ­pijl-navigatie-instructies op het schermpje tussen de verder ‘ouderwets’ analoge meters achter het stuur. Dat schermpje laat zich ­helaas wel nog steeds bedienen met het ‘stokje’ dat eruit priemt, een beetje knullig. Het stuurwiel is de oude gebleven en is bij alle uitvoeringen van de S-Cross voorzien van bedieningsknoppen voor adaptieve cruisecontrol en een rijstrook­assistent, heel keurig.

Boosterjet

‘Keurig’ is ook een goede omschrijving van hoe de S-Cross rijdt. De handgeschakelde zesbak laat zich soepel bedienen, de besturing is precies maar licht en het onderstel is comfortabel en goed in balans. Wie niet zelf wil schakelen kan kiezen voor een ­automaat en ook vierwielaandrijving is ­mogelijk, maar op motorengebied valt er voorlopig niets te kiezen. De S-Cross wordt tot de komst van de volwaardige hybride ­altijd geleverd met de 1.4 BoosterJet met mild-hybrid-hulp. Dat is een prima match. De motor is lekker bij de les en heeft met 129 pk ook daadwerkelijk voldoende kracht. Bovendien krijg je bij Suzuki nog gewoon een viercilinder en dat levert een prettige, beschaafde loop op. Toch is het niet echt stil aan boord, want er dringen vrij veel rijgeluiden door in het interieur. Samen met de lichte bediening zorgt dat ­ervoor dat de Japanner wat iel en minder robuust aanvoelt dan sommige concurrenten. Dat is echter geen schande, want duur is de S-Cross naar hedendaagse maatstaven niet. De basisuitvoering Comfort is er vanaf net geen 27 mille en een handgeschakeld exemplaar in de meest luxe Style-trim komt op € 30.575. Dan krijg je best veel waar voor je geld, maar je krijgt tegelijk ook een auto die zichtbaar niet zo fris is als zijn ­voorkomen wil doen geloven.