Suzuki Alto 1.0 Comfort (2009)

Met het van de markt verdwijnen in 2006 van de Suzuki Alto werden veel fans in de armen van concurrenten gejaagd. Bij Suzuki waren ze daar natuurlijk niet gelukkig mee. De klanten moeten terug en daar moet de nieuwe Alto voor zorgen. De nieuweling lijkt nauwelijks nog op het koektrommeltje van weleer. De grote, in de motorkap doorlopende koplampen maken de Alto samen met de grote, hongerige grille en gladde neus een modern ogend model. Aan de zijkant zorgt de onderrand van de raampartij door de naar boven lopende lijn voor optische dynamiek. De achterkant wordt vrij abrupt en recht afgekapt, om niet al te veel praktische concessies te doen aan het uiterlijk.

Een stuk ingetogener is het aan de binnenkant. Met wat rode accenten in de bekleding is het nog wat opgevrolijkt, maar verder is het vooral veel grijze, kunststoffen eenvoud. De stoelen zitten lang niet slecht en bieden voldoende steun, ook voor langere mensen. Die komen wel in botsing met de rand van de middenconsole als ze wat dichter op het stuur willen zitten. Dat stuur ligt prima in de hand en er doorheen kijk je op een wel heel eenvoudige klokkenwinkel. Een enkele snelheidsmeter, that's it. Met daarin een klein digitaal display voor de tankinhoud, tijd en kilometerteller. Een toerenteller zoek je tevergeefs. De ruimte achterin houdt niet over, maar er is mee te leven. Opmerkelijk zijn de uitzetraampjes, die je normaliter in driedeursauto's tegenkomt.

Verrassing

De kofferruimte van de Alto is tamelijk klein voor zijn klasse, heeft een hoge tildrempel en lastig is dat de klep alleen met de sleutel is te openen. Goed design dus, maar geen uitblinker in gebruiksgemak, die Alto. De grote verrassing moet echter nog komen en dat gebeurt wanneer we de weg op gaan. Want rijden doet de nieuwe Alto verrassend goed. Het motortje klinkt als een grasmaaier, maar eerlijk is eerlijk, wat verwacht je van een driepitter? Bovendien, welke Alto-rijder smult van motorgeluid?

Maar des te meer verrast daardoor de motor met zijn prestaties. Hij is lekker pittig en weet goed raad met het autootje. We weten de 0-100 sprint zelfs bijna een hele seconde sneller af te leggen dan de fabrieksopgave. En ook sturen gaat verrassend goed in de nieuwe Alto; een stuk strakker dan we in deze klasse gewend zijn, bijna sportief. De auto volgt trouw de voorwielen en er treedt maar weinig onderstuur op. Het rollen van de koets is binnen de perken gehouden en dat alles zonder concessies te doen aan comfort.

En Comfort is toevallig ook de naam die dit uitrustingsniveau meegekregen heeft, en dat is de gulden middenweg. De Alto begint bij de Base, en voor de automobiele bourgondiërs is er de Exclusive. De Comfort komt in principe zonder airconditioning, maar die luxe is wel leverbaar tegen meerprijs, zoals op ons exemplaar. Centrale vergrendeling met afstandsbediening en elektrische raambediening vóór zijn de belangrijkste leukigheden, voor de rest krijg je de gebruikelijke zaken, maar niets meer.

Een automaat is er ook, maar die zal in ons land weinig aftrek vinden. Die heeft namelijk geen A-, maar een B-label.