Stef kan niet zonder Volvo: zes fraaie klassiekers en voor dagelijks gebruik een XC40

In de psychologie is het een algemeen bekend gegeven: dingen die je in je vroege jeugd beleeft vormen je voor de rest van je leven. Er zijn hele boeken over geschreven, en hoewel het daarin zelden over auto’s gaat, kan elke autoliefhebber de stelling onderschrijven. Daarvoor hoef je geen psycholoog te zijn. Volvoliefhebber Stef De Wachter uit België, van bouwjaar 1958, is geen psycholoog, maar hij herinnert zich nog levendig de auto van zijn vader, die de aanleiding was tot een levenslange liefde voor de Volvo’s uit zijn jeugd.

Naast een mooie XC40 voor dagelijks gebruik heeft Stef nog zes Volvo’s. De eerste is een PV544, de befaamde Kattenrug, uit zijn geboortejaar. Daarnaast bezit hij een Amazon 122S uit 1966 – met een prachtig verhaal – en een schitterende 1800 ES uit 1972. Verder heeft hij een onberispelijke 244 GL uit 1975 en een 343 Special uit 1977.

Bovendien is de Vlaming nog bezig met de restauratie van een 480 uit 1994 – “prachtig rood, weinig kilometers, bijna het laatste productiejaar, dat kun je toch niet laten voorbijgaan?” - maar dat wordt waarschijnlijk geen blijvertje. “Zes Volvo’s is misschien wel genoeg”, klinkt het met alleszeggende twijfel in zijn stem.“Wie interesse heeft mag contact met mij opnemen.” Terug naar het begin. We moeten het over Stefs jeugd hebben.

Familie De Wachter woonde naast Volvo-garage

De auto waarmee het voor Stef in de vroege jaren 60 allemaal begon was géén Volvo, maar een wit-met-rode Glas Isar die de familievakanties naar de Belgische kust tot – we citeren Stef – “een helse onderneming” maakte omdat er continu moest worden gestopt om de enorme dorst naar olie van de Glas te lessen. Vader De Wachter, hoofdboekhouder van beroep en dus principieel voorzichtig met grote uitgaven, hanteerde de regel dat hij zo lang mogelijk met een auto zou doen, dus de kleine Stef moest lang wachten voor de Glas het veld ruimde. Tot die tijd restte hem niet veel anders dan verlangend uit het raam staren, naar de buren, bij wie het gras groener was. De familie De Wachter woonde immers pal naast een Volvo-garage.

Pas in 1965 ging vader De Wachter overstag. Of hij zijn Glas net zo beu was als de constante smeekbedes om een Volvo van Stef, is onbekend en doet er ook niet toe. In dat jaar kwam er eindelijk een Volvo in huize De Wachter: een donkergrijze Amazon, die eigenlijk donkerblauw had moeten zijn. “Mijn vader bestelde een donkerblauwe Amazon 122S, maar het duurde een eeuwigheid voordat die auto werd geleverd. Volvo leverde rode Amazons, witte, en allerlei andere kleuren, maar geen blauwe, en al zeker geen blauwe 122S. Elke keer werd ik naar de buren gestuurd om te vragen of onze auto nog niet binnen was en steeds kwam ik terug met het antwoord ‘nee, misschien bij de volgende levering’. Na de zoveelste keer was mijn vader het wachten beu en nam hij genoegen met een donkergrijze. De geur van een nieuwe Amazon is altijd in mijn neus blijven hangen.”

Volvo of Mercedes?

De Volvo maakte een diepe indruk en deed jarenlang zijn werk, fluitend, veilig en probleemloos. De betrouwbaarheid van de Amazon legde zo ongemerkt de basis voor een levenslange liefde bij Stef. Na een paar jaar probeerde die zijn vader te verleiden tot de aanschaf van een P1800 ES, maar die plannen werden doorkruist door de dealer, die fijntjes zei dat een P1800 ES veel te klein was voor een gezin met drie kinderen. Een tweedehands 164E dan? Nou, die vond pa De Wachter ook wel mooi, maar als je Amazon pas zes jaar oud is kun je beter nog even wachten tot de introductie van Volvo’s nieuwste.

In 1975 was het zover. Niet dat de Amazon al moe of op was, maar bij de familie De Wachter was de diensttermijn van een auto nou eenmaal die tien jaar. Opnieuw brak er een hevige strijd los tussen vader en zoon. Stef had zijn zinnen gezet op de op dat moment vers geïntroduceerde Volvo 244, maar zijn vader voelde inmiddels ook wel wat voor een Mercedes: “Hij vond de 244 geen succes, met diens ‘pruillip’ en schuine neus”, zucht Stef. Maar liefst drie keer bezochten de De Wachters Het Autosalon in Brussel en drie keer slenterden Stef, zijn vader en zijn broer Jan heen en weer tussen de stands van Volvo en Mercedes. Er volgenden proefritten in een 264 GL, omdat er geen 244 GL beschikbaar was. “Ik herinner het me alsof het gisteren was. Een prinsheerlijke auto, een aangename, warme cocon met heerlijke fluwelen zetels. Zoveel beter dan onze Amazon, dat vond mijn vader ook.”

Maar vader was ook onder de indruk van de Mercedes 250 waarin hij op diezelfde dag reed: “Ik vond hem hopeloos verouderd”, zegt Stef. “Een koude, ongezellige auto met onaangename stoelen en een lelijk dashboard. Mijn broer en ik vonden dat ook de Mercedes best goed reed, maar dat wilden we natuurlijk niet toegeven. Wij wilden die Volvo.” Jammer voor de broers, want pa wilde de Mercedes en bestelde er één. Dat zou altijd een smetje op zijn blazoen blijven: “We hielden van vader, heel veel zelfs, maar die Mercedes hebben we hem nooit vergeven”.

Volvo Amazon van vader overgenomen

Maar de tijd heelt alle wonden, nietwaar? Dat Stef intussen zijn carrière als automobilist was begonnen hielp daarbij. Aanvankelijk deed hij dat aan het stuur van een aftandse Renault 6, maar al snel kwam het aanbod om de Amazon van vader over te nemen: “Hij kreeg er te weinig inruil voor, dus mocht ik hem voor een appel en een ei overnemen. Zo kwam ik bij mijn lief thuis voorrijden met een Volvo. Dát maakte indruk”, glundert Stef. Die vriendin, An, werd in 1980 zijn echtgenote, en liet zich door Stef meeslepen in de liefde voor Volvo’s. Drie keer zouden Stef en An zich wagen aan een andere auto. De eerste was nieuwe Golf Diesel. Dat avontuur eindigde na een jaar of drie met een rokende motor in Perpignan. Daarna kwam er een intensief gebruikte Volvo 144 op hun pad. Twee Volkswagens Passat maakten de verwachtingen evenmin waar. Wéér kwam het gezin De Wachter uit bij Volvo, dit keer met de belofte van eeuwige trouw.