Test: SsangYong Musso TDX 2.9 (1999)

De populariteit van offroad-voertuigen groeit nog steeds. Maar voor de meeste kopers zijn de terreincapaciteiten van een 4WD niet eens z- belangrijk. Gegevens als minimum grondspeling en doorwaaddiepte zijn niet bepalend voor de keus. Wel de rijkwaliteit bij het gebruik van alledag en meestal ook laad- en trekgewicht. Natuurlijk speelt de prijs een even grote rol. 't Is dus geen wonder dat in dit segment de mogelijkheid om een 4WD op grijs kenteken te kopen ruimschoots wordt benut.
Vaak zien terreinwagens er wat 'bonkig' uit met hun stoere silhouet, maar de Koreaan heeft eerder een elegante vormgeving door de in verhouding niet zo hoge daklijn. Daarmee valt hij in het normale verkeer ook wat minder uit de toon.
Binnenin de SsangYong gaat het er geciviliseerd aan toe. Het dashboard zou z- uit een personenwagen kunnen komen. Jammer dat de facelift niet is aangewend om de met plastic-hout beklede panelen te vervangen door echt wortelnotenhout. Vreemd ook dat het dashboard naar beneden toe niet is afgerond: het eindigt boven je schenen in een scherpe rand.
Zoiets is bij een aanrijding minder gewenst. Het zitmeubilair is prima in orde.
De stoelzittingen zijn precies goed van lengte en de rugleuningen zijn ook voor langere mensen hoog genoeg. Hoogteverstelling en een verstelbare lendensteun op de bestuurdersstoel ontbreken niet. De achterbankleuning is in twee delen neerklapbaar en wie een gigantische bagageruimte nodig heeft, kan de zitting in z'n geheel nog naar voren klappen. De inhoud wordt dan van 1100 op 1920 liter gebracht.

Kilometervreter

We hebben met de grote Ssang Yong weinig in de duinen gereden, meer in de stad en veel op de grote weg: zo heeft hij ons in een dag heen en weer naar de Salon van Parijs gebracht en dat is bepaald niet tegengevallen. Je hebt op de snelweg met droog weer genoeg aan achterwielaandrijving. Veranderen de omstandigheden, dan hoef je alleen je snelheid tot 70 km/h te laten zakken om door middel van een knop op het dashboard elektrisch de vierwielaandrijving in te schakelen. In het terrein zet je hem op die manier overigens in de lage gearing.
Met zijn lange wielbasis is de Musso niet onrustig en omdat hij niet extreem hoog op de poten staat, heeft hij geen ernstige neiging tot overhellen in de bochten. Wie een scherpe bocht met wat te veel optimisme ingaat, kan de auto weer in het gewenste spoor krijgen door simpelweg wat gas terug te nemen. Met andere woorden: voor een vrijetijdsauto vertoont de Musso een keurig weggedrag en heeft hij een fatsoenlijk comfort. Alleen de besturing zou naar onze smaak wel directer mogen zijn. Overigens staat hij zijn mannetje in het terrein als er tenminste geen al te heftig terreinwerk wordt verlangd.
Kopers van SsangYongs zullen de sticker op de achterruit niet gauw verwijderen: Powered by Mercedes staat daarop. SsangYong bouwt deze motoren in licentie. De 2,9 liter 5-cilinder turbodiesel met intercooler is met zijn maximum koppel van
250 Nm (bij 2250 tpm) en z'n vermogen van 120 pk sterk genoeg om de 1880 kg zware auto binnen een acceptabele tijd van 0-100 km/h (in 17 s) te laten accelereren. Niet snel, maar wie verwacht dat van zo'n werkpaard? Als de Musso-massa eenmaal in beweging is, gaat het accelereren een stuk gemakkelijker: 80-120 km/h doet hij vlot in 13,5 seconden. Vertaal dit naar gebruik in het dagelijks verkeer en dan blijkt dat hij daarin gewoon goed meekomt. Oók op de Franse autoroute, waar iedereen harder rijdt dan de toegestane 130 km/h, hoeft de Musso met zijn top van 159 (echte) km/h voor niemand onder te doen. Het gemiddelde testverbruik van 1:8,6 viel net zo min tegen.
Voor mensen die een 4WD zoeken met stadse kwaliteiten en een minder ruig uiterlijk is de SsangYong zeker het overwegen waard. Hij is niet Spartaans, heeft een laag interieurgeluid en een complete uitrusting, al is het een minpuntje dat een tweede airbag niet leverbaar is. De Musso is in ieder geval een opvallend aardige mix tussen een ruime stationwagen en een stoere offroader voor een concurrerende prijs.