Roadtrip Skoda Kodiaq: inladen, maar ook snelladen?

Voor deze lange reis wordt de brandweerrode Skoda volgeladen met bagage en vier volwassenen. Dat is meteen het moment dat zo'n Kodiaq zich van zijn beste kant laat zien en we snappen dat gezinnen graag Kodiaq zouden rijden. In de bagageruimte gaat een enorme puist spullen. We sjouwen weekendtassen, slaapzakken, boodschappen en een boel andere zooi naar binnen. En hij slikt het voor zoete koek. Deze PHEV-versie heeft ‘slechts’ 754 liter ruimte beschikbaar, terwijl de mild-hybrid dik 900 liter kwijt kan. Dat komt door de hoogvoltaccu die boven de achteras is geplaatst en ruimte afsnoept. Op de achterbank hoor je ook niemand klagen over de ruimte. Grote volwassenen zitten goed en raken met hun knieën de voorstoelen niet. Er zijn usb-c-laadpoorten om apparaten op te laden en in de hoofdsteun vinden we klemmen om een telefoon in te stoppen. Je kunt je dus voorstellen dat het prima reizen is. 

Voor deze trip rijden we veel autobahn en hebben we besloten de heen- en terugweg verschillend in te steken, om uit te vissen of de snellaadmogelijkheid voordelen heeft. We rijden met volle tank en volle batterij van huis weg en laden op die heenreis naar Oostenrijk niet op. We tanken wanneer nodig, maar gaan niet laden. Op de terugweg rijden we opnieuw volgetankt en volgeladen weg, maar zetten we de auto ook nog een keer aan de snellader. Wat is het verschil in kosten en gemak? Op de ochtend van vertrek is de verwachte actieradius van de elektromotor 82 km en op benzine zouden we daar nog 610 km aan toe moeten kunnen voegen. We maken de hele reis bij temperaturen die schommelen tussen 0 en 7 graden, en dat is zoals we inmiddels allemaal wel weten niet optimaal voor het elektriciteitsverbruik. Net als winterbanden trouwens en niet te vergeten de volle bepakking. Dat betekent dat de batterij net voor de Duitse grens leeg is; we hebben dan 90 kilometer gereden en de adaptieve cruisecontrol op 105 km/h gehad. Dat is niet heel slecht, maar het is nog best een eindje bij de fabrieksopgave van 127 km vandaan. 

In Duitsland gaat de cruisecontrol op 130 km/h voor het stuk over de A3 naar Oberhausen. Als we daarna naar het zuiden rijden kun je die snelheidsregelaar beter uitzetten, want de Duitse autobahn-autoriteiten vinden het nodig om de toegestane maximumsnelheid talloze keren te laten veranderen. Het lijkt wel een dartspelletje: 60, 80, 100, 120, 130 en onbeperkt wisselen elkaar voortdurend af. Overigens kun je die cruisecontrol zo instellen dat hij zelf de borden leest en de snelheid aanpast, maar dat blijkt niet 100 procent betrouwbaar. Er wordt wel eens een bord gemist - wat vervelende gevolgen kan hebben. Exact 600 km nadat de batterij leeg was, is ook de tank leeg. Er gaat 39,7 liter benzine in en daarnakomen we met nog een halve tank resterend op de plaats van bestemming in Oostenrijk.

IJskoud

Ter plaatse opladen in het wintersportdorp bleek nog een hele toer. De laders in de lokale parkeergarage waren alle tien buiten gebruik. Het zou toch mooi zijn geweest als de Skoda werd opgeladen terwijl we zelf lekker aan het skiën waren. Maar helaas. Gelukkig stonden er twee snelladers buiten de garage, maar of de duivel ermee speelt: daarvan is de ene ‘ausser betrieb' en de andere bezet. Gelukkig is aan het einde van de dag de lader wel vrij en koppelen we de Skoda aan. Het is net onder vriespunt, de auto heeft de hele dag stilgestaan dus de batterij is ijs- en ijskoud. Het laden gaat dus moeizaam en de theoretische piek van 40 kW wordt ook niet gehaald: op 20 kW blijft hij steken. Dat kun je toch niet echt snelladen noemen? 

Aan de pomp wordt ook de tank weer tot de rand gevuld en de volgende ochtend rijden we weer huiswaarts. Nu met het plan om bij het tanken meteen ook weer op te laden bij de snellader. Kan mooi worden gecombineerd met het eten van een broodje, nietwaar?  

De vlieger gaat niet helemaal op, want het tankstation dat we uiteindelijk kiezen om de auto vol te gooien heeft weliswaar een snellader, maar die is bezet. En de Audi Q4 die eraan staat, is pas net begonnen met laden. Daar gaan we niet op wachten. Terug de autobahn op en vastberaden naar de Aral gereden bij de volgende afrit. Die heeft vier plekken, waarvan er twee vrij zouden moeten zijn volgens de app van de laadpas. Het lijkt wel of we niet mógen laden vandaag: alle vier in gebruik. Toch maar even een broodje en koffie gehaald en voor de eerste hap en slok is genomen komt er een plekje vrij. De Kodiaq met de neus naar voren bij de lader gezet en aangekoppeld. Mooi om te zien dat een warme batterij een groot verschil maakt, want al snel klimt de laadsnelheid naar 39,8 kW/h - een haartje onder de beloofde topsnelheid. In een half uurtje is de batterij voor 80 procent gevuld en rijden we verder.

Wel of niet snelladen?

Dan nu de hamvraag: waarom zou je dat snelladen onderweg nou doen? Het kost ruim een half uur laadtijd en je kunt dan een goede drie kwartier langer rijden. Niet echt de moeite toch? Is het goedkoper? Snelladen is meestal niet heel goedkoop. In Oostenrijk betaalden we 50 cent voor een kilowattuur, ofwel een tientje voor een volle batterij. Daarmee kom je dus 90 km ver. Om 90 km te rijden verbruiken we op de autobahn bij stevig doorrijden 5 liter benzine, waar we twee euro per liter voor betaalden. Kortom, ook een tientje. En dan is die 50 cent bovendien een echt koopje gebleken, want in Duitsland kostte het uiteindelijk 75 cent. 

Kortom, ook dat is geen stimulans om het te doen.

De enige reden om het wél te doen, is wanneer je in hybride modus gaat rijden en gebruik wilt kunnen maken van het gecombineerde vermogen van 204 pk, in plaats van de 150 pk die de viercilinder levert, bijvoorbeeld wanneer je een caravan trekt. Maar anders: gewoon thuis elektrisch rijden en voor lange ritten op benzine.