Rij-impressie Volvo S60

Van alle persberichten die we de laatste tijd van Volvo ontvingen over de nieuwe S60, trekt één zinnetje de meeste aandacht. 'De opdracht van het management luidde kort en krachtig: maak Volvo's sportiefste model aller tijden.' En dat is dan ook precies hoe Volvo de nieuwe sedan in de markt zet. Een dynamische auto met 'n weggedrag dat we nooit eerder zagen bij het Zweedse merk. Want dat schijnen kopers in het zakelijke middensegment het liefst te zien; een auto met emotie, een eigen uitstraling en 'n scherp bochtengedrag.
Dat klinkt logisch, zeker wanneer je ziet wat voor mensen in Audi's A4 en BMW's uit de 3-serie rijden. Relatief jonge mensen die praktische inzetbaarheid lager op hun eisenlijstje hebben staan dan het voorkomen van de auto. In dit deel van de markt is imago belangrijker dan waar dan ook. En we moeten zeggen; de tweede generatie S60 oogt – zeker ten opzichte van de eerste generatie – veel expressiever. De horizontale koplampen ruimden het veld ten gunste van hoog oplopende exemplaren en de kenmerkende zeshoekige grille kennen we van de C30 en C70. De S60 schuift qua uiterlijk wellicht wat meer op naar auto's als de Mazda 6 en Ford Mondeo, en dat kun je zien als verlies van karakter, maar aan de andere kant is het resultaat zeker geen ingetogen, saaie zakenauto.

Minder massief
Aan de binnenkant gaat Volvo door op de weg die ze heeft ingezet met de V70 en XC60, met 'n dashboard dat beduidend minder massief overkomt dan voorheen. Speelse vormen zonder druk te zijn, en 'n middenconsole die als vertrouwd tussen de voorstoelen naar achteren wegloopt. De materiaalkeuze is hoogwaardig, de kleurencombinaties bijzonder smaakvol, en alle delen sluiten keurig op elkaar aan. Qua ergonomie is er het één en ander veranderd; zo is Volvo afgestapt van de knoppen achter 't stuur waarmee je de navigatie bediende. In plaats daarvan zijn die functies gewoon ondergebracht in de middenconsole. Via menuknoppen kom je snel waar je zijn moet, om vervolgens je keuze te maken met de draaiknop rechtsboven. Dat werkt goed, al zijn de toetsen wat aan de kleine kant.
Nu we toch binnen bezig zijn; de ruimte op de achterbank in de eerste S60 was niet om over naar huis te schrijven. Volgens Volvo is de leefruimte in de tweede generatie sterk verbeterd, maar in werkelijkheid is het er nog steeds behelpen. De beenruimte staat op het niveau van 'n Audi A4 sedan, redelijk maar niet overdreven riant dus, maar door de (weliswaar erg fraai aflopende) daklijn blijft er erg weinig plaats over voor kop en kruin. Weinig plaats biedt ook de achterbak, die met 380 liter tegen de ondergrens van dit segment aan schuurt. Zelfs een 3-serie, die niet bekend staat om z'n enorme laadbak, slikt al 460 liter. Wil je eenvoudig een kinderwagen achter in je vlot gestileerde sedan vervoeren, is deze S60 niet je beste vriend.

Rijden!
Laten we gaan rijden. Volvo schept met de claims immers behoorlijk hoge verwachtingen over het rijgedrag. Is dit de sportiefst sturende Volvo aller tijden geworden? Het antwoord is simpel: nee. Daarvoor is het onderstel nog steeds te comfortabel en ervaren we te weinig gevoel in het stuurwiel. Volgens z'n makers is de besturing van de S60 tien procent directer afgesteld dan in andere Volvo's, waardoor je vlotter van richting zou veranderen. De S60 stuurt inderdaad best direct, maar de reacties op je commando's zijn niet écht scherp. Om het predicaat 'rasechte stuurmansauto' te verdienen, had het nog wel wat directer gemogen. Al moeten we hierbij wel melden dat de testauto's allemaal voorzien waren van snelheidsafhankelijke stuurbekrachtiging, en daar zijn we simpelweg geen fan van. Het werkt te kunstmatig en gevoelloos. Via het menu kun je de besturing in drie standen instellen, maar daarmee pas je alleen de tegendruk aan, en niet de directheid. Voor sportief sturen verdient een versie zonder Servotronic dus de voorkeur.
In bochten is de S60 nog steeds duidelijk onderstuurd. Z'n neus zoekt uiteindelijk de buitenkant van de bocht op, al kun je de achterkant wel lekker laten 'meekomen' door gas te liften. Wie op de grens gaat rijden merkt dat de koersvastheid te wensen over laat, al zal menig S60-rijder niet snel bij die limiet in de buurt komen. Opvallend is ook dat de auto redelijk wat overhelt in bochten; een teken dat Volvo bewust geen spijkerhard onderstel heeft ontwikkeld. Daar zijn we blij om, want in de zoektocht naar meer dynamiek bestaat het gevaar dat vering en demping te hard worden. Dat is bij de S60 gelukkig niet zo. In plaats van te claimen dat dit de best sturende Volvo aller tijden is, had het merk beter kunnen zeggen dat de goede kenmerken van het vorige S60-onderstel (solide comfort) voorzien zijn van een prettig scherp randje. Die bewering zou namelijk wél kloppen.