Toyota Verso (2009) - Test

De Verso begon zijn leven als Corolla Verso, weet u het nog? Een hele mond vol om aan te geven dat de vorige Verso nauw verwant was met de Corolla. Drie jaar geleden liet Toyota echter de naam Corolla vallen voor de Verso. Dit vanwege het gegeven dat de Auris op komst was, en de Verso nog wel even mee moest, terwijl de Corolla-lijn ernstig werd uitgedund.
De nieuwe Verso die op 10 april bij de dealer staat, heeft ook een enkelvoudige typenaam. Aan de basis van de jongste generatie staat echter niet Corolla-opvolger Auris, maar de Avensis. En daarmee leeft de Verso voort op een wat grotere voet. Ten opzichte van z'n voorganger is-ie zeven centimeter langer en twee centimeter breder. De nieuwe Verso groeide in de hoogte niet. Toyota rekte voorts de wielbasis met dertig centimeter op. De extra centimeters komen ten goede aan de leefruimte van de auto. Ook de nieuwe Verso heeft weer het Easy Flat-7-interieur. Wel is dit herzien door de dames en heren van Toyota. De tweede en derde rij bestaan uit afzonderlijke stoelen, en die op de tweede rij kun je over een iets grotere afstand verstellen dan voorheen. Met de beenruimte op de zitplaatsen direct achter de voorstoelen is het prima gesteld, maar op de achterste rij van de zevenzitsuitvoering hebben volwassenen nog altijd niets te zoeken. De beenruimte is er zo beperkt dat je het er niet lang uithoudt. Een beetje jammer wel, temeer omdat Toyota zich de moeite heeft getroost wel volwaardige stoelen te monteren.

Heel prettig is het dat alle stoelen zich eenvoudig laten verstellen. De achterste twee kun je zonder noemenswaardige krachtsinspanning in de vloer van de bagageruimte laten verzinken. Die biedt een inhoud van 178 liter met alle stoelen in gebruik, en da's 63 liter meer dan voorheen. Nog altijd geen schokkend aanbod, maar nog wel bruikbaar voor een paar boodschappentassen.

Helemaal voorin heb je niet veel te klagen. Het zitmeubilair is net als op de tweede rij vergroot; de stoelen zijn dikker, en de zittingen meten twee centimeter meer. Dat lijkt weinig, maar de ondersteuning van de onderste ledematen is in de nieuwe Verso echt beter. De in hoogte verstelbare voorstoelen staan voortaan bovendien vijf centmeter hoger boven het asfalt; dat is goed voor het overzicht over de auto en het overige verkeer, maar langere bestuurders komen eerder met hun kruin tegen het panoramadak. Toyota beweert dat de Verso zelfs het grootste glazen dak uit één stuk heeft dat er te koop is. Het is 1,16 meter lang en 1,18 meter breed. Met een druk op de knop kun je het dak overigens volledig blinderen, zodat het binnenste van de Verso op zonnige dagen geen broeikas wordt.

Behalve met het Easy Flat-7-ststeem toont de Verso zich ook een ware MPV met al z'n grote en kleine opbergruimten. Hij heeft een uit twee delen bestand dashboardkastje, met een gekoeld deel dat plaats biedt aan een 1,5-literfles. Verder heeft Toyota opbergruimte gecreëerd in de middenconsole, in de portieren en in het dak. Onder de passagiersstoel vinden we een lade en bekerhouders vinden we tot helemaal achterin.

Het motorenpalet van de Verso bestaat uit een vijftal krachtbronnen. Zowel de 1,6-liter als de 1,8-liter benzinemotor is krachtiger dan voorheen. Toyota is traditioneel sterk in de particuliere markt, maar om ook in zakelijke kringen serieus te worden genomen, heeft het Japanse merk drie dieseluitvoeringen van de Verso. Uit het vorige model is de 177 pk sterke 2,2-liter D-4D D-Cat overgenomen. Toyota heeft het aanbod echter uitgebreid met een 150 pk-variant van deze motor. De instapper is de 2,0-liter D-4D-F. Tijdens de introductie van de nieuwe versie maken we nader kennis met deze commonrail-diesel. Volgens Toyota heeft deze uitvoering met 146 g/km de laagste CO2-uitstoot van z'n segment. Leuk meegenomen, maar rijdt het ook nog een beetje, met zo'n tweeliter turbodiesel? Om te beginnen valt vooral de stilte aan boord op, wat een gevoel van luxe en comfort geeft. Alleen als je de motor op z'n falie geeft, of als je buiten de auto staat, hoor je dat de commonrail een chagrijnig genagel ten beste geeft. Maar met een vermogen van 126 pk en een maximumkoppel van 310 Nm doet de 2.0 D-4D-F eigenlijk niet naar meer verlangen. Met deze motor kan de Verso prima uit de voeten. Hij toont zich smeuïg en elastisch genoeg. De pook van de nieuw ontworpen zesversnellingsbak laat zich vlotjes door het H-patroon bewegen, en in elk verzet komt de Verso snel uit de veren.

Met de Verso wil Toyota het rijgedrag van een 'gewone' personenauto evenaren, en dat is de producent nog redelijk goed gelukt ook. Het merk heeft de ophanging grondig herzien, de spoorbreedte zowel voor als achter vergroot en veel aandacht besteed aan het tegengaan van het torderen van de koets. Verder vertoont de auto door z'n verlengde wielbasis ten opzichte van z'n voorganger sowieso een rustiger weggedrag. Opmerkelijk aan de rijeigenschappen van de nieuwe Verso is z'n geringe neiging tot overhellen in bochten. Natuurlijk voel je wel dat de MPV een hoog zwaartepunt heeft, maar in de bocht blijft-ie verrassend recht op z'n wielen staan. Ook blijft-ie in curves lange tijd neutraal om, daartoe aangezet door de bestuurder, uiteindelijk over z'n voorwielen de buitenzijde van de bocht op te zoeken. De Verso heeft een vertrouwenwekkend en voorspelbaar rijgedrag. Inderdaad, bijna als een 'gewone' personenauto. De elektrische stuurbekrachtiging neemt je veel werk uit handen; te veel, zouden we zelfs willen zeggen. Er is niet al te veel communicatie met de voorwielen. Wel werkt de installatie direct genoeg. Toyota heeft de stuurbekrachtiging van de Europese Verso's voorzien van een zogenaamde stuurkrachtcompensatie; Steering Torque Control, zoals Toyota dat noemt. Als je volgens het systeem te snel stuurt om de Verso op koers te houden, vermindert het de mate van stuurbekrachtiging. Doordat de besturingsinstallatie zwaarder gaat werken, stuur je automatisch minder hard in. Toyota wil met deze voorziening bewerkstelligen dat je soepeler rijdt met de Verso.