Test: Kia ProCee'd GT (2013)

Wat is de volgende stap voor een autofabrikant als Kia, wiens modellengamma intussen staat als een huis? Van Picanto tot Sorento staat er immers een hele schare aan goede, verstandige auto's die vaak precies bieden wat consumenten verwachten. Maar met goed en verstandig alléén kom je er niet in 2013. Als automerk moet je ook onder de huid van je publiek zien te kruipen; modellen aanbieden die de mensen hebberig maken, die verlangen opwekken. Dát is de volgende stap voor een goedlopend merk, dus ook voor Kia.

Bij de succesvolle Zuid-Koreaanse autobouwer is 'GT' het label waarmee die stap gezet moet worden. De Cee'd bijt het spits af en ondergaat de aanpassingen als eerste; zowel de vijfdeurs als de Pro-Cee'd is per direct te bestellen met een sportievere jas, waarbij aan de buitenkant – naast smakelijk vormgegeven en standaard gemonteerde 18-inchwielen – vooral de vettere voor- en achterbumper opvallen. Zeker van voren zie je in één oogopslag dat je met een GT van doen hebt, niet in de laatste plaats door de bijzondere dagrijverlichting die met vier spotjes aan weerszijden van de bumper om aandacht schreeuwt. Zwartgelakte details erbij, her en der een subtiel GT-logootje, een ovale eindpijp op elke hoek van de achterbumper en je hebt een auto die echt verdraaid lekker op zijn wielen staat.
Ook aan de binnenkant pakt Kia uit met details die de GT net dat beetje fraaier maken. Om de prachtige en – mits je niet al te fors bent – goed zittende sportstoelen van Recaro kun je om te beginnen al moeilijk heen. In je handen een met leer bekleed GT-stuur en een anders gevormde pookknop, terwijl je met een druk op een knop speciale GT-tellers voor je neus tovert. Waar je in de 'normale' Cee'ds naar vrij simpele graphics kijkt, biedt de GT meer visueel plezier op een TFT-scherm met onder meer een digitale snelheidsmeter en kun je het geleverde vermogen en de turbodruk aflezen. Vooruit, het zijn details, maar het verschil is er wel degelijk …

Moeiteloosheid

Ook op technisch vlak biedt de GT meer zoete ingrediënten om sportief georiënteerde bijtjes mee naar zijn bloem te lokken. De dikkere versie is de eerste benzine-Cee'd met een turbomotor: de bekende 1,6-liter viercilinder levert met dank aan zijn extra beademing niet langer 135, maar een imposante 204 pk. Daarmee schaart hij zich niet meteen tussen 'echte' hete toppers uit het segment, zoals de Ford Focus ST (250 pk), Renault Mégane RS (265 pk) en Opel Astra OPC (280 pk), maar richt hij zich meer op de iets lichtere versies van die auto's, zoals de 190 pk sterke Mégane GT. Kia haast zich dan ook om te zeggen dat we de Cee'd GT niet moeten zien als een hete hatchback, maar als een bovengemiddeld vlotte auto waarmee je zonder veel moeite ook lange afstanden kunt rijden.
Dat neemt overigens niet weg dat de krachtbron in de Cee'd een behoorlijk alert ding is: bij lage toerentallen laat de turbo even op zich wachten, maar eenmaal op gang volgt er een tamelijk brede powerband waarbij de vierpitter er serieus aan trekt zonder snel buiten adem te raken. De 100 km/h bereikt de GT in 7,7 seconden, waarmee hij geen grenzen verlegt, maar ook zeker niet traag is. Het is jammer dat het blok niet bijzonder klinkt; vanbuiten hoor je weliswaar een lekker brommetje, maar het isolatiemateriaal doet zijn werk bijna té goed. Belangrijker is dat de T-GDi in de omgang véél prettiger is dan zijn turboloze broer: op kruissnelheid is terugschakelen niet langer nodig om te versnellen, wegtrekken uit een bocht gaat erg soepel en voor een sprintje draait hij zijn hand niet om. Het gaat te ver om dit nu een supersporter te noemen, maar de moeiteloosheid die we missen bij de standaard-Cee'd, heeft de GT in overvloed, en juist dát is zijn grote kracht.

Stuurt steviger

Een auto die moeiteloos presteert, zorgt – zeker op langere ritten – voor een relatief ontspannen rijervaring. Het is dan ook niet vreemd dat Kia ervoor koos om ook de rest van de auto 'sportievig' te maken. Het onderstel is met 2 centimeter verlaagd en de dempers zijn van een stugger type dan normaal, maar plankhard is de Cee'd zeker niet. Het ietwat weke karakter van de standaardauto is verdwenen, en daardoor voelt de GT levendiger aan. Hij geeft oneffenheden beter door, maar rolt ook minder over zijn lengteas en verandert simpelweg kwieker van richting. Gelukkig heeft Kia ook de besturing op smaak weten te krijgen. De onzinnige instelbare bekrachtiging die we kennen van de Cee'd heeft plaatsgemaakt voor een steviger aanvoelend systeem, dat zijn werk – hoewel nog steeds wat kunstmatig – beduidend eerlijker en evenwichtiger doet. De auto is nog altijd geen gretige bochtenjager (een Opel Astra GTC of een Renault Mégane GT reageert bijvoorbeeld directer), maar dit is absoluut een flinke verbetering ten opzichte van de gewone Cee'd.
Dus ja, Kia zet een goede stap door hem ook als GT aan te bieden. En ja, het merk doet er ook slim aan om niet meteen te mikken op 'de grote jongens', want concurreren met de OPC's, GTI's en RS'en van deze wereld is nog een brug te ver. Daarvoor mist de GT simpelweg scherpte en snelheid. Maar dit vormt absoluut geen verkeerd debuut, zeker wanneer je in ogenschouw neemt dat het merk voor de eerste keer met een sportiever model komt, terwijl andere merken al jarenlang op dit kunstje hebben kunnen oefenen. Bovendien weet de Nederlandse importeur het pakketje (keurig voorzien van onder meer halfleren bekleding, gescheiden klimaatcontrole, xenonverlichting, parkeersensoren en ingebouwde navigatie) aan te bieden voor een kleine dertigduizend euro – behoorlijk concurrerend dus. Kia heeft met andere woorden een scheut extra siroop in de mix van de Pro-Cee'd gemikt, en dat is precies wat de auto kon gebruiken. Zo smaakt-ie prima!