Renault Laguna Break RN 2.0 (1997)

De huidige stationcar, estate, wagon, touring, avant, break, variant of zelfs sportswagon is een luxueus vervoermiddel, dat gevoelsmatig vaak een treedje hoger op de statusladder staat dan de doorsnee sedan of hatchback. Je ziet ze in de nieuwbouwwijken steeds vaker voor of naast de doorzonwoningen staan: welvaartssymbolen die hun eigenaars nét iets uittillen boven het eenvormige massa-assortiment dat de auto-industrie aan zijn produktietotalen helpt.
Vraag de gemiddelde stationcar-bezitter naar het waarom van zijn keuze en in de meeste gevallen zal hij iets onduidelijks mompelen als 'handig voor de boodschappen', 'de kinderfietsen'
of 'de honden achterin' om nog maar eens een welvaartsaspect te noemen. Maar het valt te betwijfelen of dat de ware reden is, want zó vaak zie je al die luxe-bestellers nu ook weer niet met neergeklapte achterbank rondrijden.
Als we het er over eens zijn dat het afwijkende uiterlijk voor de huidige stationwagen een belangrijke aankoop-impuls is, kunnen we de Renault Laguna Break best geslaagd noemen. Of hij ook mooi gevonden wordt, is een kwestie van smaak. Waar we in ieder geval wél enthousiast over zijn, is de edelmoedige bagageruimte die deze stationcar in de normale 4- persoonsbezetting aanbiedt. Twee complete AW-koffersets is gewoon erg veel voor een middenklasser, ook als dat een stationcar is.
De Laguna Break onderscheidt zich overigens nog in een ander opzicht van veel soortgenoten en dat is z'n laadvermogen. Daarbij bedoelen we niet het volume, want er zijn er in deze klasse wel meer die de 2 kuub benaderen, maar het aantal kilo's dat hij kan torsen. Met bijna 750 kilo overtreft hij de standaard tweeliter-Laguna aanzienlijk en dat ligt minder voor de hand dan het lijkt. Want het laadvermogen van de meeste stationwagons is zelden veel hoger dan dat van de 'normale' versie. Dat hangt samen met het voor een bepaald model vastgelegde comfort- en wegliggingsconcept en zoiets is niet in een handomdraai te wijzigen. Dat Renault die moeite wél heeft genomen, is een compliment voor de zorgvuldigheid waarmee deze opvolger van de Nevada op de markt wordt gezet.
Als stationcar is de Laguna dan ook uitstekend voor zijn taak berekend; in een aantal opzichten zelfs beter dan sommige van zijn concurrenten. Beoordeeld als alledaagse gebruiksauto is er trouwens ook weinig mis mee, want hij biedt een aangenaam Frans comfort, presteert prima en ondanks de grote, holle ruimte is het geluidsniveau tijdens het rijden mooi laag.

Lekker stil
De tweelitermotor gedraagt zich bij de geldende snelheidsmaxima zeer rustig, van rammeltjes en kraakjes is niets te horen en ook wind- en weggedruis blijven netjes buiten de deur. Dat doet heel weldadig aan, hoewel in de RN- uitvoering van materiële luxe verder nauwelijks sprake is. Met de op afstand bediende centrale vergrendeling is dat in feite wel bekeken. Voor ABS en elektrische zijruiten moet extra worden betaald, terwijl elektrisch bediende zijspiegels zelfs niet op de optielijst voorkomen.
Al rijdend kom je tot de ontdekking dat de lange-slagmotor niet echt het gezapige karakter bezit dat je zou verwachten. Hoewel de achtklepper zijn koppel over een breed toerengebied uitsmeert, geeft hij 'onderin' weinig tekenen van leven; hij loopt gewoon het lekkerst als je hem boven de 3000 toeren flink doortrekt in z'n lange versnellingen. Dat hij daarbij dan wat dieper gaat grommen, is hem vergeven; hij levert dan tenminste een pittige acceleratie af, die van 0-100 km/h op de stopwatch ook nog een halve seconde korter duurde dan de fabriek aangeeft. Aan de andere kant is de vrij conventionele vierpitter niet de allerzuinigste: als je er flink aan trekt, daalt het verbruik makkelijk onder de 1 op 10.
Aan z'n rij-eigenschappen merk je tenslotte nauwelijks dat de Break hoger is opgebouwd dan de sedan en bovendien een dikke decimeter langer is. In lange, doordraaiende bochten laat hij bij gas-minderen wat luier zijn achterkant uithangen, maar dat voelt heel betrouwbaar aan en is beslist niet van invloed op de stabiliteit. Ook hieruit blijkt dat zo'n moderne stationwagen zich in feite alleen uiterlijk onderscheidt van z'n confectiebroeders en dat je z'n speciale gebruiksgemakken er eigenlijk bij cadeau krijgt.