Menu
Mensen die roepen dat het karakter van de 'Elfer' door de generaties heen 'n beetje verdwenen is, heb ik altijd moeten geloven. Tot ik enkele jaren geleden in een ongeveer 15 jaar oude 911 mocht sturen op het circuit van Assen. Als instructeur bij een rijtraining moet je het af en toe voordoen bij de klanten. Dus nam ik het stuur over van een oudere heer, die werkelijk géén idee had waar de grenzen van zijn zondags-Porsche lagen. Ik ook niet, want ik had er nog nooit in één gereden (wat ik 'm overigens niet vertelde). Maar m'n nieuwsgierigheid was groot. Er hing immers (en hangt nog steeds) een grote magie rond de bekendste en meest tot de verbeelding sprekende sportbolide. Nou, het werd allerminst een ervaring waar ik met weemoed aan terugdenk. Het begon al met de staande pedalen - een ramp om te bedienen. En op de grens deed de 911 precies de dingen die ik níet wilde, op de momenten dat ik het niet verwachtte. Bakken met onderstuur, dat op de meest vreemde tijdstippen overging in overstuur. Dat oude ding was moeilijk in het gareel te krijgen, en dat past absoluut niet bij mijn definitie van een lekkere sportwagen. Dan maar wat minder 'karakter'. Nee, Porsche kon mij bekoren noch overtuigen. Dus reisde ik onlangs niet echt enthousiast maar wel erg benieuwd af naar Zuid-Duitsland, om daar kennis te maken met de allernieuwste 911 Carrera.
Meer vermogen, meer koppel
De huidige generatie Carrera (type 996) werd in 1997 geïntroduceerd. Vanaf september 2001 staat de tweede generatie 996 in de showroom. Uiterlijk weinig schokkende veranderingen, al is het knap dat door de jaren heen nog steeds het silhouet van de oer-911 behouden is. Alle vier Carrera-modellen krijgen dezelfde koplampen als de 911 Turbo. Verder zijn de voorbumper en voorspoiler helemaal nieuw, al zijn ze zeker niet in het oog springend. Ten slotte is het onderpaneel verder doorgetrokken en zijn er twee ovaalvormige uitlaateinden gemonteerd.
Belangrijker is echter het onderhuidse nieuws. De inhoud van de 6-cilinder boxer is vergroot van 3,4 naar 3,6 liter. Bovendien is de motor, net als in de Turbo en de GT2, voorzien van VarioCam Plus: een verstelbare inlaatnokkenas met regelbare kleplichthoogte. Die moet zorgen voor meer kracht en souplesse enerzijds en een verlaging van het brandstofverbruik en de emissie anderzijds. Al lijken die laatste twee me niet iets waar een gemiddelde Porsche-rijder zich zorgen om zal maken. Wél om het vermogen en het koppel: die 320 pk en 370 Nm (voor beide waarden een toename van 20) klinken me als muziek in de oren. Maar 'ns snel aan de tand voelen!
Lichter = beter
Alle uitvoeringen staan geduldig te wachten. Een luxeprobleem, want ik mag er maar één kiezen voor de testrit. Die selectie is echter snel gemaakt. Ik ga voor de meest pure en speelse: een rode, tweewielaangedreven coupé met handbak. Bijkomend voordeel: die is met 1345 kilo ook nog 'ns het lichtst (de cabriolet is 80 kilo zwaarder, vierwielaandrijving voegt 60 kilo toe en als je kiest voor tiptronic in plaats van een handgeschakelde 6-bak moet je nog 55 kilo's extra meezeulen. Daarmee zet een Carrera 4 Cabriolet met tiptronic een gewicht van 1540 kilo op de schaal. Da's me net wat te veel voor een echte sportwagen).
Zitten is direct al een verbetering ten opzichte van vroeger. De pedalerie is nu tenminste normaal bedienbaar. Met een zachte brom komt de 6-cilinder tot leven. Als ik rustig München uitrijd en op weg ga richting Garmisch Partenkirchen, zou ik eerdergenoemde 'kenners' bijna gelijk gaan geven. Wat rijdt dat ding makkelijk! 't Is dat m'n oma geen rijbewijs heeft, anders zou ze er zo mee naar de supermarkt kunnen. Razendsnel, dat wel. Zonder dat je het in de gaten hebt, sleurt de motor je naar snelheden waar oma niet eens van gehóórd heeft. De 100 wordt bereikt na 5 seconden, de 160 na 11 tellen en in 18,3 seconden zit je op de 200. En dat alles met een waanzinnige souplesse. Welke versnelling je ook rijdt, al vanaf zo'n 3000 tpm pakt de boxer met grote graagte op. En hij houdt pas op met in de rug schoppen als de naald op 7000 staat. Waarbij de zachte brom inmiddels is overgegaan in oorstrelend gebulder.
Bocht door dénken
Naarmate de wegen smaller en bochtiger worden, komt de Carrera steeds meer in zijn element. En ik met hem. Hij graaft z'n klauwen in het asfalt als een roofkat in een niet snel genoeg gevluchte zebra. Wat 'n grip! Ten opzichte van de oude 996 is de schokdemperkarakteristiek geoptimaliseerd en de torsiestijfheid van de koets vergroot. De Porsche reageert direct en met grote begeerte op de instructies van z'n bestuurder. Bovendien doet hij precies wat ik in gedachten heb. En dat is waar het om gaat bij een echte sportauto. Ik kan 'm als het ware de bocht door dénken.
Intussen is het PSM (Porsche Stability Management - dat mogen ze trouwens wat mij betreft gerust weglaten) uit en ga ik op zoek naar de grenzen van de 911. Die liggen ver, héél ver. Voor sommigen een groot punt van kritiek, voor mij een teken dat het onderstel gewoon perfect voor elkaar is. Hoe verder de grens, hoe beter. En het mooie is: als ik wíl, kan ik er gerust overheen. Want ook óver de grens blijft de Carrera - in tegenstelling tot vroeger - voorspelbaar. Maar dat maakt het spelen alleen maar leuker. Te hard de bocht in en er zal in eerste instantie licht onderstuur optreden. Gas voorzichtig los, en de neus trekt weer naar binnen, zonder dat de achterkant gekke dingen gaat doen. Bij wat agressiever instuurgedrag kan ik de auto ook overstuurd de bocht in laten driften. Maar ook dit is geen probleem. Tegensturen, en de onbalans is snel onder controle. Gas erbij, en ik kan met een mooie powerslide de bocht afmaken. Maar de boel blíjft controleerbaar, en dat is precies wat ik wil.
Gemakkelijk?
Om terug te komen bij het begin van het verhaal: is de 911 tegenwoordig té gemakkelijk? Mijn antwoord: nee, hij heeft nog karakter zat. Oké, de Porsche is geciviliceerder dan vroeger. Maar het totaalplaatje klopt gewoon: hij is goed bedienbaar, heeft een trefzekere versnellingsbak, fenomenale remmen plus een beest van een motor. En vooral een bijna perfect uitgebalanceerd onderstel. Bijna, omdat ik de voorkant graag iets harder en 'bijteriger' zou willen hebben. Maar ja, de Carrera is 'maar' de instap-911. Voor extreem sportief rijden zijn er de GT2 en GT3. Dat de grenzen zo ver weg liggen, is voor mij alleen maar een goed teken. Je moet nog steeds heel goed kunnen rijden om het maximale eruit te halen, want áls je de limiet bereikt, zijn de snelheden intussen ongehoord hoog. Maar juist dan is 't heerlijk spelen met 'm. Verdraaid... Ik geloof het zelf nog niet. Maar ben ik dan toch eindelijk toegetreden tot de grote schare 911-liefhebbers?
