Opel Zafira (2008) - Test

De Zafira van Opel kun je onmogelijk een spannend gelijnde auto noemen. Dat hoeft ook helemaal niet, want in dit segment bungelt design onder aan het wensenlijstje van de potentiële koper. Bij MPV's gaat het als vanouds om het innerlijk in plaats van het uiterlijk. Zodoende zagen de designers in Rüsselsheim geen reden om eens helemaal los te gaan bij het faceliften van hun ruimtewagen. Aan de voorkant zien we een grille met verchroomde lamellen en een bredere opening plus een voorbumper met een wat geprononceerder middelste deel. De sterkere V-vorm moet meer dynamiek uitstralen volgens het merk. Aan de achterzijde zien we nieuw ingedeelde achterlichten en een iets anders gemodelleerde chromen strip. En dat was het dan alweer. Maar gelukkig oogt de Zafira nog bijdetijds genoeg. Hij ziet er wellicht wat braaf, maar zeker niet gedateerd uit.

Gebruiksgemak

Het zal de gemiddelde koper waarschijnlijk worst zijn hoe de Zafira eruitziet. Als gezegd heeft gebruiksgemak en variabiliteit de hoogste prioriteit, voor dat soort zaken koop je immers een MPV. In hoeverre al die handige zaken in de praktijk ook gebruik worden is een tweede – hoe vaak ziet u een zevenzitter rijden waarbij alle zitplaatsen bezet zijn? – maar dat het kán is blijkbaar een prettige gedachte. Net als voorheen is de Zafira voorzien van het handige Flex7-systeem, waarmee je in een handomdraai twee extra zitplaatsen tevoorschijn tovert. Als je ze niet nodig hebt, verdwijnen ze keurig plat onder de vloer. Je hoeft dus niet te slepen met stoelen en je hebt ze altijd bij je, goed bedacht van Opel. Als alle zitplaatsen in gebruik zijn, houd je alleen nog maar 140 liter bagageruimte over. Het is dus óf zeven man meenemen, of bagage. Beide tegelijk is onmogelijk. Leg je echter de extra stoelen en de achterbank plat, heb je opeens 1.820 liter laadruimte tot je beschikking. En daar kun je leuke verhuizingen mee doen.

Tijdens het rijden verbloemt de Zafira zijn aard niet. Het stuurwiel staat wat vlak, waardoor je enigszins met opgetrokken knieën achter het stuur zit. In combinatie met de nogal korte zittingen leidt dat ertoe dat het voor langere bestuurders lastig is een echt ontspannen zitpositie te vinden. Het sturen zelf gaat echter prima. Je hebt voldoende contact met de voorwielen en de besturing zet de bevelen snel om in actie. In bochten wil de Opel echter behoorlijk overhellen, wat nu eenmaal bijna inherent is aan zijn bouwaard. Rare streken haalt hij niet uit, het weggedrag is beslist veilig te noemen. Bovendien is het veercomfort goed voor elkaar, alleen korte richels worden duidelijker doorgegeven dan wenselijk is.

Opvallend is de rust aan boord. De eerste meters leggen we af met de 2,2-liter direct ingespoten benzinemotor en hoewel die er in de Zwitserse bergen waar we de Zafira beproeven behoorlijk aan de bak moet om de gang erin te houden, blijft het stil binnenin. Ook windgeruis blijft op de achtergrond. Bij snelwegtempo neem je dat nauwelijks waar, en dat is voor zo'n hoge auto toch een prestatie.

De direct ingespoten 2,2-litermotor doet zijn werk netjes, het vermogen is toereikend. De 1,8-liter is overigens maar 10 pk minder sterk en daarmee ook een overweging waard. De 1,6-liter basismotor is bij de facelift aangesterkt van 105 naar 115 pk, maar het blijft een beetje een 'showroomlokkertje'. Mede gezien zijn koppel van 155 Nm lijkt hij ons wat mager voor de toch relatief zware Zafira. Het andere uiterste van het gamma is nog altijd de snelle OPC met 240 pk sterke turbomotor. Best opvallend trouwens dat die peperbus feitelijk nog altijd zonder concurrentie is: merken als Volkswagen en Ford hebben het tot op heden niet aangedurfd om met GTI- of ST-varianten van hun MPV's te komen.

Comeback

Het echte nieuws in het motorengamma is als gezegd de komst van twee nieuwe dieselmotoren, beide met een inhoud van 1,7-liter. Ze zijn respectievelijk 110 en 125 pk sterk en gaan de zwakkere versies van de door Fiat ontwikkelde 1,9-liter CDTi's aflossen. Alleen in combinatie met automaat zal de 120 pk sterke 1.9 CDTi blijven voortbestaan.

Zo nieuw als Opel ons wil doen geloven, is de 1,7-liter dieselmotor trouwens niet. Hij borduurt namelijk voort op de ooit door de Japanse specialist Isuzu ontwikkelde krachtbron, die in 2003 in de Astra debuteerde als 1.7 CDTi. Daarna werd hij gaandeweg afgelost door de 1,9-liter CDTi uit de Fiat-alliantie, die inmiddels verleden tijd is. Wellicht heeft het mede daarmee te maken dat de 1,7-liter weer aan een ware comeback bezig is. De Opel-techneuten wijzen ons er wel op dat de motor ten opzichte van de hierboven beschreven versie op zo'n 300 punten gewijzigd is. Waarvan akte.

Fijn machientje

Hoe het ook zij, de 1,7-liter CDTi is een fijn machientje. De door ons geteste 125 pk-versie doet opvallend stil en beschaafd zijn werk. Je moet echt de oren spitsen om te horen dat hier een zelfontbrander aan het werk is. Ook spreidt hij zijn krachten mooi over het toerenbereik uit. Bij zo'n 1.500 toeren gebeurt er al wat in het vooronder, waarna de duw in je rug gelijkmatig wordt vergroot. Niets mis mee. De 110 pk-variant heeft reeds 260 Nm aan koppel, bij de door ons geteste versie heb je 280 newtonmeters tot je beschikking. Daarmee kom je nooit wat tekort. Je kunt heerlijk schakellui rijden, hoewel schakelen met het korte, hoog geplaatste pookje van de zesbak geen straf is. Sowieso is het prima uit te houden aan boord van de Zafira. Alles is netjes afgewerkt en het dashboard is mooi vormgegeven, al doet het met de pianozwarte sierstrips van de door ons gereden Cosmo-uitvoering wat somber aan. De vernieuwde Zafira staat per direct in de showroom.