Opel Kadett MV6 (1983) – Kloppend Hart

Liefde voor Opel

Ten opzichte van zijn voorganger was de in 1979 geïntroduceerde D-Kadett heel wat moderner. In plaats van de achterwielen werden nu de voorwielen aangedreven, terwijl de sedankoets van de C werd afgelost door een hoekige carrosserie die was voorzien van een schuine achterzijde, helemaal gemodelleerd naar de toen heersende mode. Niet heel modern waren de meeste krachtbronnen, waarvan sommige al decennialang dienst deden. De oerbetrouwbare 1200-stoterstangenmotor, bijvoorbeeld. Exact die machine zat in de Kadett die Limburger Vic Bartels (31) op de kop tikte toen hij zeventien jaar oud was. “Mijn liefde voor Opel ontstond tijdens mijn opleiding Technisch Specialist Bedrijfswagens, want bijna al mijn klasgenoten reden dat merk. Zelf had ik nog geen rijbewijs, maar ik ging toch alvast rondneuzen naar een leuke eerste auto. Dat moest dan ook maar een Opel worden. Die vond ik in deze D-Kadett. Hij is van bouwjaar 1983, maar is pas drie jaar later ons land binnengekomen. Helaas werd hij vlak voor aflevering gestolen, puur om ermee te gaan joyriden. Daardoor was hij niet zo heel lang verdwenen, maar balen was het wel voor mij. Hij had namelijk ernstige diefstalschade aan onder meer rechterportier en contactslot. Anderzijds: nu kon ik hem voor een klein prijsje – 800 euro – overnemen en rustig de tijd nemen om de auto weer helemaal mooi te maken, want ik mocht er toch nog niet in rijden.”

Hij ging aan de slag en maakte de klassieker kaal, om hem daarna weer in oude staat terug te brengen. Dat viel niet altijd mee. “Van het rechterportier waren veel chromen lijstjes beschadigd. Het bleek nog best een zoektocht om mooie vervangende exemplaren op de kop te tikken. Tot mijn verbazing had de motor het joyriden wél overleefd, maar toen de auto weer klaar was en ik mijn rijbewijs had, vond ik die 1200 toch de achilleshiel van de Kadett. Qua prestaties was het inmiddels niet alleen een contrast met de rest van mijn auto, maar ook met het overige verkeer. In verband met mijn technische achtergrond en de toegenomen feeling voor elektronica ging ik daarom eens kijken wat er allemaal mogelijk was op motorisch gebied. Omdat bleek dat zo’n beetje iedereen een 2.0i-16V van onder meer de E-Kadett GSi 16V in de D legde – standaard was de 1.8 uit de GTE de grootste machine die je in de D kon krijgen – wilde ik wat anders en koos ik voor een nog veel grotere krachtbron: de drieliter zescilinder uit de Omega MV6. Gewoon om uit te proberen”, klinkt het bescheiden.

Motor uit schade-Calibra

Hoe Vic aan die motor is gekomen, is een verhaal op zich. “De vorige eigenaar had een Calibra DTM met oorspronkelijk een 2.5-motor, maar had deze naar drie liter omgebouwd. Die auto stond bij hem op een hefbrug, die hij de hoogte in liet gaan terwijl het linker portier nog geopend was. Dat raakte iets, waardoor de gehele A-stijl uitscheurde. Daarop werd de Calibra maar gesloopt. Voor mij was het een uitgelezen kans: ik kon in één klap motor, versnellingsbak en onderstel en aandrijfassen aanschaffen voor 750 euro en ben gaan sleutelen.”

Om een en ander in de tijd te zetten: na aankoop is Vic direct begonnen met schadeherstel en laswerk. Over die klus, die hij samen met zijn vader uitvoerde, deed hij een jaar. Het rijden in de 1.2 en het opborrelen van het plan om deze door een 3.0 te vervangen, duurde ook ongeveer een jaar, terwijl de daadwerkelijke inbouw van de V6 slechts drie maanden kostte. “Maar ik heb er wel heel wat uurtjes ingestopt”, zegt Vic. Niet verwonderlijk: niet alleen is de motor meer dan twee keer zo groot, Vic zat ook met het feit dat de Kadett voorwielaandrijving had en de Omega achterwielaandrijving. “Plus dat ik me tijdens de ombouw afvroeg of alles wel goed zou passen. Het moest van mij namelijk binnen de bestaande carrosserie kunnen; ik wilde er niet in gaan zagen. Een hele puzzel was het dan ook om onderdelen van verschillende modellen bij elkaar te zoeken en deze passend te maken. Zo zijn de aandrijfassen van een V6 anders dan die van een viercilinder. Ook het aanpassen van de motorsteunen schijnt een dingetje te zijn, maar dat is best goed gelukt.”

Soepeltjes somt Vic de technische veranderingen op, alsof hij de klus zojuist heeft geklaard (terwijl dat al twaalf jaar geleden is): “Er zit een zwaardere voorwielophanging op – die van de Calibra – plus de grootste maat Calibra-schijfremmen, terwijl achter trommels van de Kadett GSi zijn geplaatst. De achteras is een mengelmoes van de D-Kadett GTE en de E-Kadett en is voorzien van een torsiestang – van de Kadett GSi – die de auto wat stugger maakt. Rondom is een schroefset van H&R met Bilstein-schokdempers gemonteerd. Hij staat op 17-inch-wielen van Compomotive. Oorspronkelijk zaten er 15-inch-wielen onder, maar daar viel eigenlijk niet mee te rijden”, legt Vic uit. Stuurbekrachtiging zit er niet op, maar wordt niet gemist: “Hij stuurt superlicht, best vreemd!”

De eerste rit herinnert Vic zich nog goed. “Samen met een vriend ben ik hier de garage uitgereden. Spannend was dat. Eerst ging het voorzichtig aan. Na een tijdje groeide het vertrouwen en gingen we steeds wat harder. Van het geluid moesten we trouwens van begin af aan al lachen. Nadat we waren gestopt om olie en koelvloeistof te controleren, zijn we eens flink gaan gassen. Wat een verschil! Van een trage, lawaaierige 1.2 waarmee je ver in de versnellingen moest doorhalen om er een beetje vaart in te krijgen, moest ik nu de snelheidsmeter in de gaten houden en oppassen dat we niet met wielspin wegreden. Tja, van 60 naar meer dan 200 pk is een heel verschil, ook omdat de auto maar 1.015 kilo weegt. Van moeizaam de berg op naar 200 km/h met twee vingers in de neus. Toch kun je er goed normaal mee rijden, zeker niet op eieren. Echt beesten gaat ook. Opvallend: het brandstofverbruik is gelijk gebleven.”

Interieuraanpassingen

Ook het interieur kreeg van de Limburger een opfrisser. “Dit was een Berlina-uitvoering. Die was op de GTE na de meest luxe versie die je kon krijgen. Na die diefstal waren de stoelen kapot en behoorlijk vies. En omdat ik ze, gezien het toegenomen motorvermogen, ook vrij dun vond, zocht ik een setje fijne Recaro’s. Die vond ik na een tijdje, inclusief sledes. Toen het leer daarvan begon te schilferen en los te laten, heb ik ze opnieuw laten bekleden met als kleurencombinatie het bruin van het dashboard en de lak aan de buitenkant. Ik heb een nieuw hemeltje geplaatst, het sportstuur komt uit de Kadett van mijn vader. Ook heb ik de tunnelbak annex middenconsole uit een Kadett GTE gemonteerd. Het dashboard is onveranderd gebleven. De snelheidsmeter gaat tot 200 km/h, maar je rijdt hem zó uit de schaal. Tot slot heb ik een startonderbreker aangebracht, want ik wil hem niet nogmaals kwijtraken.”

Toen de Kadett helemaal klaar was, wachtte de RDW. “Daar heerste een gevoel van: o, daar heb je er weer eentje met zo’n zware motor in een auto. Maar toen de keuring begon, kwam iedereen erbij staan kijken en kreeg ik complimenten. Als fout voorbeeld noemden de RDW-medewerkers een oude Mini Cooper waarin de turbomotor van een moderne Mini lag. Die motor lag er zo’n beetje los in: de turbo raakte constant de radiator, een overduidelijke afkeur. Over mijn auto was er totaal geen discussie: goedgekeurd!”

Achteraf terecht, want deze Kadett MV6 rijdt zoals gezegd al twaalf jaar rond en in die periode heeft Vic er zo’n 40.000 kilometer mee afgelegd. Al die tijd reed de bolide-in-gezinsverpakking probleemloos, op een afgelopen multiriem na. “Dat kwam door een afgebroken steuntje dat ik negen jaar ervoor had gemaakt. Wellicht was ik er zelf verantwoordelijk voor: misschien werd dat aangetast tijdens het preventief wisselen van de distributieriem. Verder heb ik er nooit iets mee gehad. Vergeet niet: ik ben automonteur met een eigen zaak. Ik wil vakwerk afleveren. Dus bij elk piepje, rammeltje of kraakje ga ik dat oplossen. Mechanisch deed en doet hij het echter top.”

Dit bleek wel tijdens een meeting ooit in Friesland. “Op de terugweg reed ik via Duitsland terug, samen met een vriend die een BMW M3 had. Nou, tot 200 km/h had die M3 moeite met het Kadett-tempo. Daarboven was de BMW sneller, maar toch leuk dat ik met deze auto een M3 kon bijhouden! Overigens ben ik bij meetings niet zo van het laten zien. Wel zet ik desgevraagd de motorkap open. Over belangstelling heb ik dan niet te klagen en regelmatig wordt er gevraagd hoe die klus werd gedaan. Ik geef dan meestal een algemeen antwoord, want ik wil niet dat iedereen dit gaat namaken”, zegt Vic. Raad je belangstellenden dan aan om zo’n klus zelf op te pakken? “Als je handig bent, wel. Of de onderdelenvoorziening nog steeds zo goed is als een aantal jaren geleden, dat weet ik niet.”

Als het om dat laatste gaat, is Vic ervaringsdeskundige: “Er zit een hoedenplank in met speakergaten. Die wil ik vervangen, maar een origineel exemplaar is erg lastig te vinden. En nu ik toch bezig ben: de achtervering is toch ook nog niet helemaal naar wens.”

Dat is dan wellicht iets voor een verloren uurtje, want Vic heeft zijn handen vol aan zijn garagebedrijf. De Kadett verkopen om vervolgens een nieuw project ter hand te nemen, zit er dan ook niet in. “Nee, als iemand echt veel geld biedt, zou ik erover kunnen nadenken, maar gezien de drukte in mijn werkplaats kan ik simpelweg niet nog zo’n project oppakken, dus is er geen intentie om te verkopen. Toch vond ik de ombouw erg leuk om te doen. Het verlangen dat een dergelijk project gaat lukken, is sterker dan het gevoel wanneer het klaar is.”