Opel Insignia 1.4 Turbo (2011) - Test

Tot op heden heeft de Insignia Opel bepaald geen windeieren gelegd. Waar zijn voorganger Vectra in zijn nadagen slechts een rol in de marge speelde, hoefde zijn opvolger vorig jaar qua verkopen in zijn segment alleen de VW Passat voor te laten. Het design van Opels middenklasser speelt daarbij zeker een grote rol. De designers uit Rüsselsheim hadden het bij de tussentijdse opfrisbeurt van de Insignia dan ook makkelijk, want afgezien van een nieuw aanbod aan lichtmetalen wielen en wat nieuwe kleuren bleef het uiterlijk onaangetast. Er was ook weinig reden om hier rigoureus in te grijpen, al zou het ook zomaar kunnen dat Opel er net als bij de Corsa voor kiest om de Insignia eerst technisch onderhanden te nemen en over enige tijd cosmetisch op de schop te nemen. Daar zou wat voor te zeggen zijn, want vooral qua techniek was er bij Opels grootste best ruimte voor verbeteringen. Zo trapte het benzinegamma tot voor kort af met gedateerde atmosferische 1.6- en 1.8-motoren, die met een CO2-uitstoot van ver boven de 170 gram/km in een ongunstige bijtellingscategorie vielen en evenmin indruk maakten met bijzonder geraffineerde manieren. Verleden tijd, ze hebben het veld geruimd voor de 140 pk sterke 1,4 liter turbomotor die we kennen uit de Astra. Die beschikt over een nieuw ontwikkelde elektrische motorsturing, twee bovenliggende nokkenassen en variabele kleptiming. Ook in andere opzichten werd alles in het werk gezet om een laag verbruik te realiseren. Zo zijn wrijvingsarme componenten toegepast, werkt de oliepomp alleen als dat nodig is en wordt de spanning van de dynamo bij een volgeladen accu verlaagd zodat de motor minder vermogen aan de generator hoeft af te geven. Al deze maatregelen zijn niet voor niets geweest, want de verschillen ten opzichte van de eveneens 140 pk sterke 1.8 die hem voorging, mogen er zijn. Zo is hij liefst 25 procent zuiniger dan voorheen, Opel claimt een gemiddeld verbruik van 5,7 liter op 100 km (5,9 liter voor de stationwagonvariant). Met een CO2-uitstoot van 134 gram/km komt de nieuwe basis-Insignia in aanmerking voor 20 procent bijtelling en daarmee is hij in één klap weer een relevante speler in deze prijsklasse.

Minder piekerig

De nieuwe 1,4 liter turbomotor is overigens niet in zijn eentje verantwoordelijk voor dit sterk verbeterde verbruik. Zo krijgt de 1.4 T het Ecoflex-pakket mee, met een start-/stop-systeem, een aerodynamischer vormgegeven bodemplaat en banden met een lage rolweerstand. Allemaal leuk en aardig, maar hoe rijdt een Insignia eigenlijk met een motor die qua cilinderinhoud vroeger hooguit toereikend was voor een Corsa? Per slot van rekening is dit met een leeggewicht van bijna 1.500 kilo – de Sports Tourer gaat zelfs richting de 1.600 kg – bepaald geen lichte auto. Desondanks geeft de Insignia niet het gevoel dat je met een onderbemeten motor op pad bent. Daarbij is het overigens wel zaak om hem op toeren te houden, want onderin geeft de turbomotor niet thuis. Pas boven de 2.000 tpm komt hij een beetje op stoom en komt de gang er lekker in. De standaard aanwezige schakelindicator lijkt dat te beseffen, want hij komt relatief laat met het advies om op te schakelen. De riante trekkracht bij lage toerentallen, normaliter een sterk punt van turbomotoren, biedt de basis-Insignia in ieder geval niet. Daar staat tegenover dat hij veel minder piekerig is dan zijn grotere broer 1.6 T, die een soort 'aan/uit'-turbo heeft. De 1.4 verdeelt zijn krachten zeer gelijkmatig over het toerengebied, wat er dan wel weer voor zorgt dat hij niet bijzonder krachtig aanvoelt. Terwijl hij toch voor voldoende acceleratievermogen zorgt. Wel is het op hellingen en op de snelweg bij tijd en wijle zaak om terug te schakelen, waar de lange overbrenging van de zesde versnelling ook mede debet aan is. Dat is nu eenmaal de prijs die je betaalt voor een laag verbruik. Verder valt op dat de 1.4 T bij accelereren wat brommerig overkomt, hoewel hij daar op constante snelheden gelukkig geen last van heeft. Voor het eerst is de Insignia uitgerust met elektrische stuurbekrachtiging. Die draagt bij aan een lager verbruik, maar deze layout komt het stuurgevoel niet ten goede. De Insignia stuurde reeds wat gevoelloos en indirect rond de middenstand en deze nieuwe opzet brengt daarin geen verbetering. Weliswaar heb je in tegenstelling tot veel andere vergelijkbare systemen wel het gevoel dat het stuur in verbinding staat met de voorwielen, maar overlopen van nauwkeurigheid en transparantie doet de nieuwe bekrachtiging niet.

Flexride overbodig

In andere opzichten blijft de Insignia een plezierig rijdende auto. De vering biedt een goede mix tussen rijdynamiek en veercomfort, wat dat betreft is de extra uitgave voor het adaptieve Flexride-onderstel overbodig. De stand 'Tour' daarvan maakt hem namelijk onnodig deinerig, terwijl 'Sport' weer wat overdreven straf is voor dit type auto. Wat dan wél weer een aanrader is, zijn de optionele AGR-stoelen. Deze zijn perfect aan het lichaam aan te passen en bieden een werkelijk subliem zitcomfort. Het interieur bleef overigens grotendeels ongemoeid, alleen is nu een lederpakket leverbaar dat volgens Opel voorheen was voorbehouden 'aan auto's met een zescijferig prijskaartje'. Wollige marketingtaal, maar feit is dat dit nappaleer zeer soepel aanvoelt. Alleen van het oranje stiksel moet je houden. Vanaf modeljaar 2012 wordt de Insignia geleverd met een nieuwe generatie van de frontcamera 'Opel Eye', die naast verkeersborden nu ook waarschuwt als je te weinig afstand houdt. Of zou móeten waarschuwen, want in beide door ons gereden testauto's klinkt slechts sporadisch een akoestisch waarschuwingssignaal in gevallen waar dat toch echt zou moeten. Bovendien is het omslachtig dat de 'Following Distance Indication' via een menu in het display van het instrumentarium de afstand tot je voorligger in seconden weergeeft zonder daar verder een waardeoordeel aan te koppelen. Hoeveel mensen weten wat bij een willekeurige snelheid een veilige tijdsafstand is? Ook de optionele rijbaanassistent slaat de plank mis, want in beide testauto's geeft het in ruwweg de helft van de gevallen waarbij we doelbewust de middenlijn overschrijden geen waarschuwing.

Vernieuwde dieselmotoren

Tot slot gaan we nog even een blokje om met de eveneens vernieuwde 2.0 Turbo. De 4x4-uitvoering daarvan heeft nu 250 in plaats van 220 pk dankzij een verbeterde brandstofinjectie, meer turbodruk en een aangepast motormanagement. Leuk, maar in Nederland is deze dure integraal aangedreven variant natuurlijk totaal niet relevant. Opvallend genoeg krijgt de motor er pas echt zin in als de naald van de toerenteller richting de 3.000 tpm gaat, bovendien klinkt hij wat tam. Ook is de vermogensopbouw bij onze testauto niet bepaald harmonieus. Met de komst van deze nieuwe motor is de 2.8 V6 Turbo nu uitsluitend voorbehouden aan de topuitvoering OPC. Veel relevanter is de komst van vernieuwde dieselmotoren, waarbij zaken als een start-/stop-systeem (niet op de automaatversie), verbeterde aansturing van de verbranding, verlaagde interne wrijving, elektronische uitlaatgasrecirculatie en een nieuwe generatie common rail-technologie voor minder geluid en een lager verbruik zorgen. Helaas waren deze nog niet beschikbaar voor een testrit. De vernieuwde Insignia wordt over enkele weken bij de dealer verwacht.