Opel Insignia 2.0 Turbo 4x4 (2009)

Met de Insignia rekent Opel af met de wat behoudende ontwerpkoers die het met de laatste generatie Vectra insloeg. Vanbinnen komt de auto wat krap over. De zijkanten van het dashboard lopen vloeiend over in de portieren, waardoor de auto krapper oogt dan hij in werkelijkheid is. Toch zullen lange bestuurders merken dat hun rechterbeen het aan de stok krijgt met de middenconsole, die al net zo vloeiend overloopt in de middentunnel.

De cockpit van de Insignia is verder bijzonder fraai van opzet en een enorme verbetering ten opzichte van de zakelijke en hoekige commandopost van de Vectra. Materiaalgebruik

en afwerking staan op een hoog niveau. Het grote knoppencluster op de brede middenconsole komt druk en chaotisch over, maar al snel merk je dat alles op een logische plaats zit en zich ook zo laat bedienen.

Opel heeft nu ook een iDriveachtig systeem op de middentunnel, waarmee je de navigatie bedient. Werkt op zich prima, maar het zit wat ver naar achteren gemonteerd. De zitpositie is goed. We worden in deze Sport-versie op onze plaats gehouden door sportstoelen, die een goede zijdelingse steun bieden. De aflopende daklijn heeft consequenties voor de hoofdruimte achterin. Die is dan ook maar net voldoende voor mensen tot 1,90 meter. Ook de beenruimte houdt niet over. Verder hebben de achterpassagiers als gevolg van de 4x4-aandrijflijn te maken met een hoge middentunnel.

Door de spits toegesneden kont is de toegang tot de bagageruimte erg smal en de tildrempel vrij hoog. De inhoud van de kofferbak bedraagt 500 liter, die je met een platgelegde achterbank uitbreidt tot 1.010 liter.

Vierwielaandrijving

Onze testauto beschikt over vierwielaandrijving. In principe gaan alle 220 pk's en 350 Newtonmeters van de tweeliter turbomotor naar de voorwielen. Pas bij gripverlies worden de achterwielen via een Haldex-koppeling om assistentie gevraagd. In scherpe bochten treedt zo Kortstondig onderstuur op, voordat de elektronica de zaak gedecideerd strak trekt. 't Flexride-onderstel (niet-standaard) kent drie standen: Normal, Tour en Sport. In die laatste stand krijgen niet alleen de  dempers een steviger karakteristiek, maar is bovendien het gaspedaal gevoeliger en biedt de besturing meer tegendruk.

Onder normale omstandigheden kunnen we de Insignia als licht sportief omschrijven, met redelijk stevig afgestemde demping en een prettig direct en communicatief reagerende besturing, ook bij lage snelheden. Bij de turbomotor komen de herinneringen aan Opels OPC-modellen weer naar boven. Wanneer de turbo na een kort moment druk heeft opgebouwd, lijkt je gaspedaal te zijn veranderd in een aan-/uitschakelaar en verandert de Insignia in een nerveus ding. Dat wordt benadrukt door het continu gierende geluid van de turbo (die boven de 2.000 tpm echt lekker wakker is) en het gesis van de wastegate. Klinkt op zich sportief, maar je voelt je er toch een beetje door opgejaagd. De zesversnellingsbak is op zich oké, maar schakelt wat hakerig.

Rest ons nog een belangrijk minpunt aan te stippen: het verbruik. Dat is niet mals. Hoewel de fabriek een redelijke 9,2 liter per 100 kilometer (1 op 10,9) belooft, noteerden wij 1 op 7,8. Dorstig dus.