Nissan Qashqai 1.6 Tekna (2008)

De Qashqai is een tikkie langer en staat hoger op z'n wielen dan de hatchbacks waarmee hij de strijd aanbindt. Maar terreinwerk moet hij beslist aan echte SUV's overlaten. De Nissan ziet er weliswaar heel stoer uit, maar is feitelijk een compacte crossover; een auto die het midden houdt tussen een hatchback en een kleinere SUV. Laat je dus niet in de luren leggen door z'n stoere kunststof beschermplaten aan de onderzijde van de portieren en onder de bumpers.
Over bagageruimte hoef je niet te klagen. Met al het zitmeubilair in positie heeft de Nissan 410 liter te bieden. Als de in delen neerklapbare achterbankleuning voorover gevouwen wordt, neemt de inhoud toe tot maar liefst 1.513 liter. Jammer dat je geen volledig vlakke laadvloer kunt creëren; de rugleuningen gaan niet geheel plat.
De wielbasis van de Nissan is 2,63 meter. Twee mensen van 1,80 meter kunnen
achter elkaar zitten. Wie langer is, komt sneller met z'n voeten en knieën in de knoei. Waarom heeft de Qashqai geen verschuifbare achterbank? Het zou 'm als SUV- achtige niet alleen goed staan, achterpassagiers krijgen dan net die paar extra centimeters die hun verblijf aan boord nog wat aangenamer maken. De nogal fors aangezette dorpel bemoeilijkt bovendien het bereiken van de achterbank enigszins. Voorin draait alles om de bestuurder. Het dashboard is opgebouwd rond degene die het roer in handen heeft; een zogenaamd asymmetrisch interieur.
Je kijkt uit op een sportief gevormd, motorfietsachtig instrumentarium, met de bedieningsorganen netjes geclusterd op het middendeel van het dashboard. Verre van fraai is 't enorme scherm ten behoeve van het navigatiesysteem (optie) boven op de middenconsole. En helaas zit het nog gefixeerd ook; je kunt het niet laten verzinken in het dashboard. Het meubilair is zacht en comfortabel. De voorstoelen zijn kuipvormig, en houden het lichaam goed vast.

PlayStation-achtig
De Japanner is zwaar en de 1,6-litermotor, die 115 pk opwekt, kan maar net met 'm overweg. Hij moet behoorlijk werken om de Qashqai tot spoed te manen. Nissan heeft de geluidsproductie vanonder de motorkap effectief uit het interieur
geweerd. Pas boven de 140 km/h ga je de krachtbron goed horen.
De Qashqai is opmerkelijk stabiel voor een auto die relatief hoog op z'n poten staat. Maar hij komt minder gebalanceerd over dan de hatchbacks die op traditio-nele leest geschoeid zijn. In bochten weet de Nissan z'n hogere zwaartepunt niet te verhullen en helt-ie over. De neus, die wat straffer gedempt zou mogen zijn, zoekt nadrukkelijk de buitenzijde van de bocht op.
In de bediening is de band die Nissan heeft met Renault voelbaar. Het stuur
voelt enigszins PlayStation-achtig aan. Het draait voldoende zwaar, maar rond de rechtuitstand verlangen we naar meer communicatie. De elektrisch bekrachtigde installatie neemt je bij lagere snelheden veel werk uit handen door meer ondersteuning te bieden; als het harder gaat, voelt de boel echter nog altijd wat te vaag aan. De pook van de versnellingsbak laat zich met korte slagen, die vergezeld gaan van een plasticachtige 'klik', door de verzetten dirigeren. Het koppelingspedaal vraagt gewenning. Dat werkt erg licht en het aangrijpingspunt is wat lastig te
bepalen.