Test: Nissan Leaf (2011)

Hoewel de techniek van het elektrische voertuig het toelaat om de architectuur compleet anders op te zetten, bleef Nissan dicht bij wat we gewend zijn. De Leaf is een strak vormgegeven hatchback met een praktische opzet. En wanneer we achter het stuur plaatsnemen, valt op dat de indeling van het dashboard ook redelijk in de buurt is gebleven van wat we gewend zijn. De Leaf is binnenin vrij conventioneel. Uiteraard zijn er genoeg details die verraden dat je met een anders-dan-anders-auto op pad bent.

Een versnellingspook zit er niet in, maar daarvoor in de plaats tref je een bolletje aan waarmee je de rijrichting kunt selecteren. De middenconsole is verder zoals-ie vandaag de dag in elke moderne auto zit, compleet met infotainmentent en klimaatregeling.

Het instrumentarium zit recht voor de neus van de bestuurder. Wel zo prettig. Alleen meters met een naald op een wijzerplaat ontbreken. Alles wordt digitaal weergegeven. Boven het stuurwiel is prominent de snelheid in beeld. Door het stuurwiel heen vinden we de informatie omtrent verbruik en actieradius. Ook zitten er op het stuurwiel zelf nog wat toetsen om de cruisecontrol en de radio mee te bedienen.

Het vinden van de ideale plek achter het stuur gaat gemakkelijk en ook als bijrijder kom je niets te kort. Ook over de achterbank is er weinig schokkends te melden. Met een gemiddeld postuur kun je het er prima uithouden en de afwerking is dik in orde. De aankleding en materialen zijn van een hoog niveau. Jammer is dat de lithium-ionaccu een fors deel van de bagageruimte afsnoept.

Kinderlijke eenvoud

Met één druk op de knop zet je de 109 pk sterke synchroonmotor met permanente magneten op scherp. De keuzeknop in D, de voet van de rem en de auto zet zich vloeiend in beweging. Doordat een elektromotor van nature z'n kracht direct vanaf stilstand afgeeft, komt de Leaf vlot van zijn plek. Uiterst kalm doet de elektromotor z'n werk. De fabrikant heeft het comfort dat de elektromotor met zich meebrengt ook doorgevoerd in het onderstel. Bij de afstemming van vering en dempers heeft comfort geprevaleerd boven dynamiek. Niet dat de auto daardoor een soft Amerikaans karakter heeft; zo erg is het nu ook weer niet. De besturing is niet zo scherp, wat overigens niet inhoudt dat de Leaf niet koersvast zou zijn. Doordat de Leaf laag in de buik een serieus accupakket heeft meegekregen, ligt hij juist lekker stabiel en helt hij niet snel over.

Problemen om de krachten van de elektromotor in toom te houden, heeft het onderstel geenszins. Eigenlijk confronteert het prima onderstel van de Leaf (samen met de prettige aandrijflijn) je met z'n grote makke: je wilt er verder mee dan je kunt. Deze auto komt zo volwassen over dat je meer wilt dan alleen maar van stoplicht naar stoplicht kabbelen. Zodra je echter de snelweg opduikt en met het verkeer mee het tempo opvoert, zakt de actieradius dramatisch in. Volgens Nissan zou je op een volle accu 175 kilometer ver moeten kunnen komen, en dat is ook wat de boordcomputer belooft. Tijdens onze test verbruikte de Leaf gemiddeld 23,9 kWh per 100 kilometer, wat betekent dat we op een volle accu na 100,3 kilometer zouden stilvallen.