Test: Mitsubishi Outlander (2007)
Mitsubishi pakt met de stoere Pajero zege na zege in de loodzware Dakar-rally, maar niet alle modellen zijn zo onverzettelijk als deze terreinbeul uit het gamma. Voor wie geen duinen, maar winkelstraten wil bedwingen, is er de softroader Outlander, die geheel vernieuwd is. Wat schuilt er onder zijn dynamische huid?
Mitsubishi volgde met haar terreinwagens jarenlang de 'oude school'. Dikke starre assen eronder, lage gearing erin en het bergbeklimmen kon beginnen. Maar de automarkt veranderde rap en de vraag naar 'softroaders', die nooit in hun leven terrein van dichtbij zullen zien, explodeerde. In 2003 ging het merk dan ook overstag, met de introductie van de Outlander. Deze had net als de concurrentie in die klasse gewoon een zelfdragend chassis, waarmee het Japanse merk zich schaarde in de categorie 'asfaltridders'.
Nu is het dan tijd voor de nieuwe generatie, die de strijd naast de usual suspects aan zal moeten gaan met nieuwkomers van Chevrolet, Opel, Volkswagen en Renault. Om er maar een paar te noemen. Het oude model blijft overigens nog tot 2008 naast zijn jonge broer in de showroom staan, onder de ietwat misleidende naam 'Outlander Sport' – wat ongelukkig gekozen, want in tegenstelling tot zijn opvolger valt er aan de vorige generatie weinig sportiefs te ontdekken. Bij de nieuweling is dat echter een ander verhaal. Hij deelt zijn onderstel met de toekomstige Lancer, dus de daarvan afgeleide Evo, wat veel goeds belooft voor de rijeigenschappen.
Ook qua uiterlijke verschijning mag-ie gerust sportief genoemd worden. De stoere neus met scherp gelijnde koplampen en de 'Mount Fuji'-grille gaat over in een zijkant met aflopende daklijn en taps toelopende zijruiten, eindigend in een achterpartij met zilverkleurige LED-achterlichten. Qua belijning houdt de Outlander een beetje het midden tussen een SUV en een stationwagon.
Thuiskomer
Zo voelt het ook als je instapt. Op het moment dat je achter het stuur van de Outlander plaatsneemt, zit je weliswaar iets hoger dan in de gemiddelde personenauto, maar lang niet zo 'op de bok' als bij terreinwagens. Vanaf de comfortabele, ruimbemeten stoelen kijk je uit op een strak gelijnd dashboard, waarvoor keurige materialen gebruikt zijn. Er is keuze uit een zwart of beige interieuraankleding, beide met zilverkleurige accenten, zoals op de fraai gebogen armsteunen in de portieren. Ook rond de tunnelconsole zitten van die bogen, die volgens de fabrikant aan de omgekeerde voorvork van een motorfiets doen denken. Tja. Het oogt in ieder geval allemaal strak en hoogwaardig, zeker in combinatie met de zwarte bekleding. Plezierig is de hooggeplaatste middenconsole, waardoor alles perfect binnen handbereik ligt.
Ook op de (verschuifbare) achterbank geen reden tot klagen, zeker in de achterste stand heb je heerlijk veel beenruimte. Naar wens is overigens een derde bankje leverbaar, waarmee je de Outlander dus kunt omtoveren tot een zevenzitter, mits de nummers zes en zeven niet al te lang zijn, want het bankje is van het type 'thuiskomer'. Verwacht niet al te veel zitcomfort, want het is feitelijk een stalen frame waartussen stof gespannen is. Hij heeft echter wel als voordeel dat je hem letterlijk in een handomdraai in de bodem kunt laten verdwijnen.
Ook de tweede zitrij is kinderlijk eenvoudig voorover te klappen, met een simpele druk op een knop in de bagageruimte. Daar heeft Mitsubishi goed over nagedacht. Het zal geen verbazing wekken dat die kofferbak met het derde bankje in positie tot nagenoeg nul gereduceerd wordt, maar wanneer hij opgeborgen is heb je een flinke kofferbakinhoud van 775 liter. Daar kunnen veel concurrenten nog een puntje aan zuigen. De Opel Antara bijvoorbeeld schopt het met een schamele 370 liter nog niet eens tot de helft. Een ruime en veelzijdige auto, dus, die 'Buitenlander'. Maar rijdt het ook nog een beetje?
Goede basis
Wanneer je de specs van de Outlander bekijkt, lijkt het daarmee wel snor te zitten. Hij deelt zijn onderstel, zoals gezegd, met de Lancer sedan en zijn snelle broertje Evo, dus de basis is goed. Bij de Outlander is de vierwielaandrijving met een draaiknop op de tunnelconsole inschakelbaar, waarbij je keuze hebt uit 2WD, 4WD en 4WD Lock, waarbij tot maximaal 50 procent naar de achterwielen doorgestuurd wordt. Verwacht echter niet dat deze Outlander nu direct in een terreinbeul verandert, daarvoor hebben de Japanners andere modellen in het programma. Nee, de Outlander slijt zijn dagen vooral op het asfalt (net als de meeste van die diehard terreinwagens, trouwens), daarvoor is hij gebouwd.
Mitsubishi heeft de nodige maatregelen genomen om ervoor te zorgen dat hij goed de bocht om kan. Zo is het dak van aluminium gemaakt, wat bijdraagt aan een lager zwaartepunt. Of het erg veel effect heeft, weten we niet, maar feit is dat de Outlander over een uitstekende wegligging beschikt. Je hebt niet het gevoel in een hoog op de poten staande auto te sturen, in bochten heeft hij maar weinig last van 'body roll'.
Ook de prettige besturing draagt bij aan het rijplezier dat deze Jap te bieden heeft. De besturing is lineair en redelijk direct, hoewel hij voor het gevoel nog een tandje meer contact met de voorwielen zou mogen bieden. Maar al met al is het gewoon een fijn sturende auto. Het comfort is evenmin vergeten, want hobbels en kuilen worden keurig verwerkt door de vering, ook korte oneffenheden.
Koude kermis
Wie met al deze beoogde sportiviteit een beul van een motor onder de kap verwacht, komt echter enigszins van een koude kermis thuis. Onder de huif is voorlopig alleen een tweeliter dieselmotor leverbaar die we kennen uit de Grandis, en door Mitsubishi bij Volkswagen wordt ingekocht. De tot 'DI-D' omgedoopte TDI-motor schopt het tot 140 pk, wat best netjes is, maar ook weer niet overbemeten voor de relatief zware Outlander. De zevenzitsversie weegt 1.665 kilo schoon aan de haak. Niet dat de Outlander DI-D een slome sukkelaar is, maar gevoelsmatig zou hij zeker bij lage toerentallen best wat meer in huis mogen hebben. En wat blijft die VW-motor toch een chagrijnig apparaat op de vroege morgen! Het genagel dat je dan hoort, is eigenlijk niet meer van deze tijd, en ook bij accelereren blijft de motor goed hoorbaar. Eenmaal op snelheid valt het wel weer mee met het motorgeluid, hoewel dan opvalt dat de Outlander redelijk last heeft van windgeruis. Met name bij de zijramen, wat ook mede veroorzaakt wordt door de enorme buitenspiegels.
In de heuvels rond Frankfurt moeten we soms aardig roeren in de versnellingsbak om de gang er lekker in te houden, want onder de 2.000 tpm gebeurt er bar weinig. Dat is met de wat hakerig schakelende zesbak helaas geen onverdeeld genoegen. Een automaat is voor deze diesel niet leverbaar. Daarvoor is het wachten op de 2,2-liter dieselmotor die in het najaar verschijnt. De 170 pk sterke biturbomotor is afkomstig van PSA, waar we hem hebben leren kennen als een heerlijk krachtige en beschaafde motor. Die Franse zelfontbrander kon wel eens een ideaal koppel met de Outlander gaan vormen. Verder volgt rond die tijd een 2,4-liter benzinemotor met eveneens 170 paarden. Dit is een zogenaamde 'World Engine', die samen met Chrysler en Hyundai is ontwikkeld.
De nieuwe Outlander staat per direct in de showroom met een vanafprijs van E 35.999. Daarvoor krijg je de basisversie Invite, die ten opzichte van de duurdere modellen zaken als lichtmetalen wielen, mistlampen, dakrails en cruisecontrol moet missen, maar wel standaard zes airbags, stabiliteitsregeling, radio-cd-speler en automatische airco aan boord heeft. Het genoemde derde bankje is standaard vanaf de uitvoering Intense+, op andere modellen is het (nog) niet als extra leverbaar.
