Test: MINI Cooper GP Works (2006)

Om de 'oude' Mini een passend afscheid te geven, werd bij huistuner John Cooper het verzoek neergelegd om de ultieme Mini te creëren. Zo werd de Mini Cooper S John Cooper Works met GP-kit geboren. Als je 'm zo ziet, lijkt het wel alsof Mike Cooper een bestaande Cooper S Works uit het magazijn heeft getrokken en deze heeft opgedirkt met spullen van de kermis.

Rode buitenspiegels, een wit dakkie met achterop een flinke spoiler, een omrande luchthapper in de motorkap met de letters GP erin, oranje reflectoren op de wielkasten, zilverkleurige openingen in voor- en achterspoiler, brede dorpels en grote open wielen; alsof een kind een middagje met de schminkspullen heeft gespeeld.

Het dashboard van de GP komt overeen met dat wat we kennen uit andere Mini's – onovertroffen in originaliteit. De grootste verrassing zit achterin, of beter gezegd: niét achterin. Waar normaal gesproken een achterbankje staat, treffen we een horizontale 'stang' aan. Die zorgt voor meer stijfheid van de carrosserie en gewichtsbesparing. Daar draait het bij de Works GP om. Er werd ook bezuinigd op isolatiemateriaal; lichtmetalen draagarmen maken de achterwielophanging minder zwaar en lichtgewicht wielen doen ook hun duit in het zakje om de kilo's te reduceren. De afslankkuur is goed geweest voor een gewichtsbesparing van zo'n 50 kilo.

Galmbak

Leuk hoor, die achterbank eruit slopen, maar wat je overhoudt, is een onwijze galmbak. Nu vinden we dat in het geval van de Mini geen enkel probleem, het accentueert nog beter die heerlijke uitlaatgeluiden en het 'gebrabbel' dat de twee eindpijpjes uitbraken. Al hebben we onze twijfels of je dat op de lange duur nog steeds lekker vindt.

Het motortje is door de firma Cooper nog verder op scherp gezet dan in het geval van de Works. Dankzij aanpassingen aan onder meer de compressor, intercooler, luchtfilter en injectoren perst het 1.6'je er nu maar liefst 218 pk en 250 Nm uit. De mechanische kakofonie van de compressor is meer aanwezig dan ooit en dit verleidt je keer op keer het gaspedaal volledig in de trappen. Bij 7.100 tpm komt het vermogen volledig tot z'n recht, maar de GP wil in elke versnelling graag vooruit. Volgens z'n bouwers moet je de 100 km/h al in 6,5 seconden kunnen aantikken, onze apparatuur bleef op 6,9 tellen steken – nog altijd donders snel.

Op stuurgebied is de Mini altijd al een van onze favorieten geweest en deze GP doet daar nog een schepje bovenop. Dankzij het limited-slipdifferentieel wordt een doorslaand binnenste voorwiel in de kiem gesmoord, eventueel bijgestaan door (zonder meerprijs leverbare) tractie- en/of stabiliteitscontrole. Deze systemen zijn geen overbodige luxe. 218 pk op de voorwielen is ook niet niks en bakken onderstuur zijn het logische gevolg van gasgeven en insturen zonder beleid.

Wie z'n rechtervoet goed beheerst en de overdosis grip en tractie tot z'n recht laat komen, kan met de Mini ongelofelijk hard de bocht om. Overigens liggen de versnellingen van de Mini zeer dicht op elkaar, als een echte racebak. Dat is leuk en functioneel voor het sprinten, maar als je dan toch zes verzetten hebt, hadden ze de '6' best als overdrive mogen gebruiken – scheelt weer in geluid. De remmen zijn bijzonder bijterig, maar we moeten toch concluderen dat een remweg van 39,5 meter van 100 km/h naar stilstand niet heel indrukwekkend is.