Mini Cooper (2004) – 275.276 km - Klokje rond

Het is al bijna donker als op een gure novembermiddag in Soesterberg Jeroen Konings bij Carrec Technocenter voor de deur parkeert. Als hij is uitgestapt kijkt hij nog even om naar zijn groene Mini Cooper. “Jammer van die loslatende folie op het dak,” mompelt hij. “Ik hoop maar dat ze er niet te kritisch op zijn.”

Binnen ritst Joep Schuurman zijn dikke jas dicht als hij zich opmaakt voor de proefrit. Hij grist nog snel een kerstkransje uit de boom voor onderweg en zegt: “In wat voor staat een Mini ook is, ik word er altijd blij van.” Zelfs onze zo kritische techneut laat als het jaareinde nadert een warme kant van zijn karakter zien.

Jeroen nestelt zich op de bank, neemt een slok van zijn koffie en steekt van wal. “Ik ben behoorlijk autogek. Op de middelbare school nam ik al bijbaantjes om te sparen voor een auto. Gelukkig kon ik altijd de auto van mijn ouders gebruiken, dus ik spaarde door tot ik was afgestudeerd. In die tijd was de Mini net uit, ik had er meteen een oogje op. Tijdens een wandeling met mijn vriendin zag ik er eentje langs rijden en ik hoorde ’m ook. Fantastisch.” Die vriendin van toen is nu mevrouw Konings, met wie hij drie dochters heeft. Drie Koningsjes dus. We zeiden toch dat het een kerstverhaal zou worden?

LEREN INTERIEUR

De groene Mini Cooper die Jeroen kocht, kon hij naar eigen smaak samenstellen. “Leren bekleding kon er niet meer vanaf. Maar toen hij werd geleverd, zat er toch een leren interieur in. Die heeft de dealer er na een paar weken uit geschroefd en vervangen door stoffen stoelen en bank”, weet hij nog. De pret met de Mini duurde vier jaar en 124.000 kilometer. “Ik raakte een lantaarnpaal en schoof van een talud naast de weg. Als toegift kwam de lantaarnpaal naar beneden en sloeg door de achterruit. Het was niet mogelijk hem te houden. De opkoper bood er namelijk nog € 10.000 voor, daarmee kon ik het verschil bij de verzekeraar niet bijpassen om hem weer op te knappen.”

Inmiddels is Jeroen met zijn gezin in een grotere woning getrokken. Daar is ruimte en warmte voor een extra ziel. Niet in de vorm van een met stro gevulde kribbe, maar wel voor een garage. “Ik ben de Mini nooit vergeten en ben het kenteken altijd blijven volgen. Ik zag dat de vorige eigenaar hem vijf jaar in bezit had, wat doorgaans betekent dat iemand weer afscheid van een auto gaat nemen. Ik zette een zoekopdracht op Marktplaats voor groene Mini Coopers van 2004. Na twintig meldingen kwam zowaar mijn oude auto langs. De vraagprijs was € 1.900 , ik had maar € 1.500. Toen ik mijn verhaal vertelde en beloofde hem zonder proefrit op te halen, gunde de verkoper mij de auto. Hij had al hogere biedingen.” Sinds de aanschaf heeft Jeroen achthonderd voorzichtige kilometers gereden.

ACHT UUR SLEUTELEN

Als Joep de Mini de werkplaats in rijdt, heeft hij een goedgevulde lijst met gebreken. Maar optimistisch is hij ook. “Daar is zeker nog wel een goede auto van te maken. Maar er gaat bij accelereren bijvoorbeeld een flinke klap door de koets. Benieuwd wat daar de oorzaak van is.” Onder de motorkap zijn er de standaard dingen. “De remvloeistof is zwart en de multiriem heel oud. En het niveau van de koelvloeistof staat te hoog; die is dus bijgevuld. Misschien is dat wel omdat er een lekkage is. Dat moet je dus in de gaten houden.” Ook de koppeling blijkt aan vervanging toe. “Dat is moeizaam bij een Mini. Er staat acht uur sleutelen voor.”

VERSLETEN

De bonk die Joep tijdens de proefrit voelt, komt door versleten draagarmrubbers. “Maar daarmee ben je er niet, want ook de aandrijfassen voelen aan alsof ze versleten zijn.” Bij de achterste draagarmen blijkt aan één kant het rubber vervangen. “Die hoor je per set te vervangen. Dit is maximaal beunwerk.” Tja, het onderhoud blijkt, in de dertien jaar dat Jeroen zijn Mini heeft moeten missen, bij de zelfsleutelaar te zijn gedaan.

Dat de banden niet meer fris zijn, wist Jeroen al. “Aan de voorkant zitten banden die nog goed profiel hebben, maar bij dit merk zijn die net zo slecht als wanneer ze geen profiel hebben. En de achterbanden zijn volledig gecupt. Die maken onderweg een pokkelawaai. Zo erg heb ik het nog nooit meegemaakt.”

Jeroen gaat met een flinke lijst verbeterpunten naar huis. Maar met een set nieuwe banden en wat simpele ingrepen aan het onderstel heeft hij meteen al een heel wat beter rijdende auto. “Deze Mini gaat nooit meer weg. Ik ga hem langzaam maar zeker weer goed maken. Het is een hobbyauto, dus als hij een tijd stilstaat omdat er geen budget is, geeft dat niet.” Joep: “Vandaag hebben we geleerd dat je voor € 1.500 geen goede Mini koopt, maar wel een basis waar je nog een erg leuke auto van kunt maken. Je bent gewaarschuwd: er zit een hoop werk aan.” Ach, wat zou het prachtig zijn als we tot slot met zijn allen waren aangeschoven aan een lange, schaarsverlichte tafel en Joep met een gevulde kalkoen op een zilveren schaal uit de bedrijfskantine was gekomen. Stom dat dat niet is gelukt.

DE MENING VAN CARREC TECHNOCENTER

“Economisch gezien is deze wagen ruimschoots voorbij herstel. Ik denk niet dat het ooit nog de auto gaat worden die het geweest is of zou kunnen zijn.”