Met opa in een Lambo - Reportage

De leukste reportages komen vaak spontaan en binnen een kort tijdsbestek tot stand. Zoals die met de 99-jarige Wim Louwrier en de oranje Lamborghini Huracán. Dat verhaal begint met een bericht en een aandoenlijke foto op Facebook. “Dit is mijn opa. Hij is heel belangrijk voor mij. Zolang ik mijn opa ken, is hij gek op auto’s. Hij kocht gemiddeld om het jaar een nieuwe auto. Tot zijn 93e reed hij zelfs nog auto en duwde hij hem bijna dagelijks de garage uit (anders werd de garage vies). Tot op de dag van vandaag leest hij nog trouw de AutoWeek. Zijn grote droom is altijd geweest om een cabrio te kopen. Helaas werd dit altijd door de vrouwen om hem heen tegengehouden: ‘Dat is toch geen gezicht, zo’n ouwe vent in een cabrio?’ Opa wordt aankomende kerst alweer 100 jaar. Wat zou ik hem graag willen verrassen met een ritje in een cabrio door Leiden! Wie kan ons helpen?”

Was getekend: Sanne Postma, kleindochter van de opa in kwestie. Via via komt haar oproep op de Facebook-tijdlijn van mijn vrouw terecht. De mooie woorden van Sanne raken haar en bovendien valt ze als een blok voor de guitige blik van haar opa. Ik hoef haar vraag niet eens af te wachten. Ik weet genoeg. Natuurlijk ga ik bij AutoWeek ‘iets regelen’ voor opa, want ook al ben ik misschien wat minder emotioneel dan mijn vrouw, ook ik vind dit een prachtig verhaal. Een ware autoliefhebber, AutoWeek-lezer van het eerste uur nota bene, die bijna 100 jaar is en die nog nooit cabrio heeft gereden omdat moeder de vrouw dat maar onzin vond. Daar gaan we wat aan doen.

LIEVER GEEN GELE

Het contact met Sanne wordt gelegd; haar eerste uitdaging is om erachter te komen waarvan opa’s hart sneller gaat kloppen: traditionele cabrio’s zoals een BMW 4-serie, roadsters à la Mazda MX-5 of misschien juist meer het exotische spul: Ferrari’s, Porsches en Lamborghini’s. Quasi nonchalant schotelt Sanne haar opa wat plaatjes van nieuwe open modellen voor. Zodra de snelle Italiaanse machines voorbijkomen, beginnen de lichtjes in zijn ogen te branden. “Toen ik een Lamborghini liet zien, reageerde hij erg enthousiast, dus ik denk dat hij dat het mooiste zou vinden. Hij vond alleen de kleur niet mooi, het was een gele”, laat Sanne mij na afloop van de kijksessie weten. Goed, een Lambo dus. Een open Lambo, maar geen gele.

Verder nog wensen, meneer Louwrier? Alsof die dingen bij ons in rijen van drie staan opgesteld … Dan, alsof het lot ermee speelt, kom ik er tijdens mijn eerste belrondje achter dat collega Marco Gorter over twee dagen in een Lamborghini stapt voor een video en een verhaal in ons magazine GTO. Een oranje Huracán Spyder! Lambo? Check. Open Lambo? Check. Géén gele? Check! Blijkbaar heeft het zo moeten zijn. Gelukkig zijn Marco en fotograaf Arno zo vriendelijk een beetje door te werken bij hun fotosessie op woensdagochtend, zodat zij de auto ’s middags aan mij kunnen overdragen voor mijn blokje om met opa Louwrier. Uiteraard weet de hoofdpersoon zelf van niets wanneer Sanne hem vanuit zijn kamer in het verzorgingstehuis naar buiten begeleidt. In eerste instantie heeft hij zelfs niet eens oog voor de knaloranje sportwagen die voor zijn neus staat. Hij is namelijk nogal verbolgen over het feit dat niemand bereikbaar is. “Ik probeerde jullie allemaal te bellen, maar niemand neemt op”, bromt hij. Pas als opa in de gaten krijgt dat de mensen die hij probeerde te bellen allemaal in een grote cirkel om de Lambo heen staan en Sanne hem duidelijk maakt dat deze auto voor hem is, begint het kwartje te vallen. Opa moet even slikken en zijn ogen lijken een beetje waterig te worden. “Nou, nou, nou …”, stamelt hij hoofdschuddend, terwijl kundige helpers hem voorzichtig in de Huracán laten zakken.

DUIZELEN

Daar zitten we dan. Twee petrolheads, 44 en 99 jaar oud, in een 610 pk sterke Lamborghini Huracán Evo RWD Spyder. We hebben elkaar nooit eerder ontmoet, maar het voelt alsof ik met mijn eigen opa op stap ga. We spreken dezelfde taal. Autotaal. Nieuwsgierig bestudeert opa het dashboard van de Huracán en informeert naar de functie van alle knopjes en displays.

Ik leg hem uit dat het een automaat is. Geen pook, alleen flippers achter het stuur. Het lijkt hem allemaal een beetje te duizelen. Dat kan ik mij goed voorstellen als je bijna een eeuw geleden bent begonnen met een basale Volkswagen Kever. “Ik zou hier nooit mee kunnen rijden. Ik heb ook nooit een automaat gehad, altijd handgeschakeld”, vertelt hij, terwijl we koers zetten naar de kust. Bij het stoplicht laat ik de machtige V10 even ongegeneerd brullen. Opa duikt een beetje ineen, maar zijn pretoogjes zeggen genoeg. Het is voor mij een teken dat ik straks wel een beetje vaart kan maken – hij mag dan wel bijna 100 zijn, volgens mij kan opa nog best wat hebben.

Ondertussen vertelt hij over zijn jeugd, hoe hij als klein kind al met autootjes speelde, waarbij de houten stoof als garage fungeerde. Hoe hij op zijn 16e al autoreed, dat hij als zoon van een marinier vaak verhuisde en dat zijn vader jong overleed. Over zijn werk als technicus bij de Licht fabrieken in Leiden. Over de Tweede Wereldoorlog, toen hij werd uitgezonden naar Duitsland en tijdens zijn verlof onderdook en twee razzia’s overleefde. Na de oorlog werd alles beter: hij trouwde en kreeg drie dochters.

Altijd omringd door vrouwen dus, reden waarom hij ’s avonds en in het weekend vaak te vinden was in de garage om de hoek. Niet alleen voor een beetje rust aan z’n hoofd en een extra zakcentje, maar ook als uitlaatklep voor zijn autoliefde. “En elke dinsdag naar de automarkt in Utrecht”, vertelt hij, terwijl muts en sjaal hem beschermen tegen de wind die door de open cockpit van de Lambo waait. “Daar gingen we dan met zes auto’s naartoe en kwamen we er met eentje terug, waarin we allemaal opgepropt zaten. Prachtige tijd, en wat ik daar allemaal heb meegemaakt. Nou, nou, nou …” Zijn ervaringen op die beruchte automarkt zullen er waarschijnlijk ook aan hebben bijgedragen dat hij zelf maar zelden een tweedehands auto kocht. In elk geval niet daar.

BAKZEIL HALEN

Bijna elk jaar kocht Wim Louwrier een andere auto. Op de lijst vormen Volkswagen en Opel de rode draden, maar er staat ook een Fiat Panda op, en een incidentele Amerikaan. Zijn dochters kenden die lijst in chronologische volgorde uit hun hoofd. Hij betrok hun dus wel degelijk bij zijn autoliefde, al waardeerde zijn vrouw de manier waarop niet altijd. Al helemaal niet toen opa besloot samen met zijn dochters een ritje te maken over het bevroren Braassemermeer … ‘De vrouwen’ hadden weinig te zeggen over de keuze van de volgende auto. “Ik overlegde niets, ik kocht die auto gewoon”, zegt opa schouderophalend. “Toch heeft hij één keer bakzeil moeten halen”, zo vertelt Sanne later als ze navraag bij haar tante heeft gedaan. “Hij had een keer een Renault Dauphine gekocht en dat vond mijn oma écht helemaal niets. Die heeft hij toen na een week weer moeten inleveren, haha.”

Tijdens onze rit naar de boulevard van Katwijk houdt Sanne, die met haar auto als ‘pace car’ fungeert, ons gekeuvel aan boord van de Lambo via de binnenspiegel nauwlettend in de gaten. Ze ziet haar opa genieten. Op de terugweg stel ik voor om even een stukje A44 mee te pakken, op die 80 km-weggetjes komt zo’n Italiaanse volbloed tenslotte niet echt lekker tot zijn recht. Opa lijkt weinig bezwaar te hebben.

“Heeft u wel eens echt hard gereden, 200 of zo?”, vraag ik hem. Of eigenlijk: schreeuw ik naar hem, want opa is een beetje doof en de aanzwellende V10 en de razende wind om onze hoofden staan een goed gesprek nu in de weg. Zijn antwoord krijg ik daardoor niet helemaal mee, maar zijn ondeugende oogopslag bevestigt mijn vermoeden.

Als dat inderdaad zo is, zat hij vást niet zo snel op dat soort snelheden als in een Lamborghini Huracán Spyder RWD met dik 600 pk. Niet dat we dat uitgeprobeerd hebben, natuurlijk … Bij terugkomst in Leiden ben ik in de eerste plaats blij dat mijn bijna 100-jarige passagier nog ademt en dat ik hem weer netjes in de liefdevolle armen van zijn kleindochter kan afleveren. Het is tenslotte niet niks om op deze leeftijd zomaar in zo’n overweldigende achtbaanrit terecht te komen. Ik had echter al snel in de gaten dat deze opa een taaie is. Tijdens zijn lange leven heeft hij wel voor hetere vuren gestaan. Eén vuurtje wist hij nooit te blussen: het vuurtje dat ‘de vrouwen om hem heen’ opstookten zodra hij weer over de aanschaf van een cabriolet begon. Wij zijn blij dat we konden helpen om deze plooi een beetje glad te strijken, al blijft opa kritisch op de Lamborghini. “Die kléúr …”, fluistert hij in Sannes oor terwijl ze hem in zijn rolstoel naar binnen duwt. Dát hoorden we, meneer Louwrier. Volgende keer nemen we een gele mee.