Maserati Levante

Eén ding heeft men in ieder geval buitengewoon goed gedaan bij de Levante: de styling. Meetlinten zullen je vertellen dat de nieuwe Maserati langer en breder is dan een Porsche Cayenne, maar je ogen weigeren dat aan te nemen. Natuurlijk blijft het een grote auto, maar de grove plompheid van veel andere SUVs in dit segment schittert door afwezigheid. In plaats daarvan oogt de Levante als een opgehoogde Ghibli of Quattroporte en blijkt-ie in dat opzicht alvast een echte Maserati.

Datzelfde geldt voor het rijgedrag, dat ondanks de aanzienlijke massa recht doet aan de dynamische aard van het merk Maserati. Het is niet de meest sportieve SUV uit het segment en evenmin de meest comfortabele keuze, maar het compromis dat men heeft gesloten komt goed tot z'n recht. Standaard adaptieve luchtvering en adaptieve dempers zorgen er samen met de lage plaatsing van de massa voor dat de Levante zich prettig over een bochtige weg laat sturen. Daarbij helpt het dat de standaard vierwielaandrijving onder normale omstandigheden zo'n driekwart van de aandrijving naar de achteras stuurt. Maserati vermeldt bovendien trots dat de luchtvering het mogelijk maakt om behoorlijk te variëren in wagenhoogte. Van de parkeerstand tot de allerhoogste offroad-stand kom je een goede acht centimeter omhoog, genoeg om de Levante een nuttige hoeveelheid bodemvrijheid te verlenen. Al blijft het idee van een Maserati met een offroad-stand wat curieus. Voor het betere snelwegwerk zijn er echter ook nog twee Aero-modi. Daarbij zakt de koets juist een stukje ten opzichte van het normale niveau o zo de luchtweerstand te verminderen. Aero 1 scheelt 20 millimeter, bij Aero 2 komt daar nog 15 millimeter bij. Die laatste modus zul je overigens niet vaak bereiken, pas als de snelheid voor enige tijd boven 185 kilometer per uur ligt schakelt de elektronica die stand in. De hydraulisch bekrachtigde stuurinrichting zorgt bovendien voor wat extra binding met de voorwielen. Het loopt niet over van het gevoel, maar de tegendruk is precies goed en naarmate de kilometers verstrijken ga je de Levante als vanzelf meer waarderen. Op smallere wegen merk je echter wel de aanzienlijke breedte van de SUV, passerende tegenliggers maken het al snel aan de krappe kant. Bovendien zijn de kilo's tijdens stevig remmen en accelereren wel te voelen.

V6 diesel

Want met een 0-100 tijd van 6,9 seconden is de Levante met 3,0-liter V6 dieselmotor echt wel snel, maar de zescilinder moet er wel voor werken. Storend wordt dat dankzij het V6-geluid en de goede isolatie niet, de toerenteller wijst alleen bij wat steviger rijden vaak waarden aan die je op basis van de prestaties die je vraagt niet zou verwachten. Wel draait de zescilinder met z'n enkele turbo opvallend graag toeren want ook bovenin raakt het blok niet buiten adem. Louter een kwestie van gewicht, want niet alleen de motor is gretig, ook de standaard automaat imponeert. Dezelfde achttraps automaat van ZF die ook in legio andere modellen te vinden is en ook in dit geval imponeert die weer met z'n soepele en doeltreffende manier van doen. De 275 pk en 600 Nm mengt-ie in ieder geval naadloos en onmerkbaar samen tot één lineaire versnelling. Hooguit zou je de dieselmotor kunnen beschuldigen van een wat rauwe koude start, verder gedraagt de motor zich uitstekend en verlang je zelden naar meer. Overigens kan dat wel, de Levante wordt ook aangeboden met een V6 benzinemotor van 430 pk, maar mede omdat daar zo'n € 51.000 aan BPM op zit wordt niet met een vanafprijs van € 142.160 wel heel erg duur. Maar hoewel de prestaties daarvan natuurlijk nog beter zijn, hoef je voor de verfijning niet door te sparen. De diesel klinkt bijna net zo stijlvol als de buitenkant eruit ziet.

Helaas zorgt de stijlvolle buitenkant wel voor een tamelijk krap interieur gezien de buitenmaten. In de kofferbak past bijvoorbeeld 580 liter bagageruimte en dat is in dit segment niet overdreven veel. Hetzelfde geldt voor de ruimte op de achterbank. Daar kun je prima twee volwassenen neerzetten, maar met z'n drieën naast elkaar wordt het waarschijnlijk minder riant dan je zou denken. Voorin speelt dat natuurlijk niet en is de zitpositie uitstekend. Laag in de auto, maar toch hoog boven het andere verkeer uit. Bovendien is het leer waarmee de stoelen bekleed zijn mooi zacht en tillen details als de massieve aluminium schakelpeddels het interieur naar een hoger plan.

Pook automaat

Jammer daarom dat de afwerking op andere plekken juist tegenvalt en vooral dat de ergonomie bovendien te wensen over laat. De startknop en de knop voor de verlichting lijken bijvoorbeeld uit een Jeep te zijn gerukt die de helft kost. Het multimediasysteem probeert te veel opties op een te klein oppervlakte te tonen waardoor het touchscreen tijdens het rijden lastig te bedienen is. Als oplossing daarvoor heeft Maserati een centrale controller zoals bijvoorbeeld BMW die ook heeft. Alleen stapelt men de volumeknop daar bovenop en moet je daarop drukken om de optie te selecteren die je met de knop daaronder hebt aangewezen. Niet handig. Maar de bediening van de automaat is eigenlijk nog het meest vervelend. Wie geconcentreerd bezig is lukt het wel in één keer, maar even zonder opletten proberen van Drive naar Reverse te gaan levert niet altijd meteen het gewenste resultaat op. Dan blijft de automaat of in D staan of schiet juist een stand te ver door naar Park.

Foutloos is de Levante dus niet en gezien de concurrentie in het segment steekt de SUV er niet gelijk met kop en schouders bovenuit. Het zijn kleine details, maar met een vanafprijs van € 106.107 tellen die natuurlijk wel mee. Toch heeft de Maserati één groot voordeel ten opzichte van z'n concurrenten en dat is de uitstraling. Gedurende de testperiode kregen we opvallend veel aandacht, maar negatief was die niet één keer. Op dat vlak scoort de Levante hoger dan welke andere SUV dan ook.