Lars en Bob zullen deze Bentley Brooklands altijd houden uit respect voor opa

De barokke Bentley Brooklands uit januari 1997 behoorde inderdaad toe aan een oudere heer, om precies te zijn Cees Stam, de opa van beide jongelingen. Maar die kijkt nu vanuit de hemel toe hoe de broers zijn schat bewaren. Feitelijk liet hij de auto na aan zijn enige dochter, Linda, de moeder van Lars en Bob en zussen Roos en Jill. De broers bekommeren zich om het wel en wee van zijn kleine wagenpark, waarvan ook een mooie originele Ford Capri en een Jaguar XJ deel uitmaken.

“Opa hield van statige Britse auto’s met veel power onder de motorkap”, begint Lars. Al in de jaren 70 wanneer zijn Dinitrol-tectyleerstation – sinds 1966 de eerste in zijn soort in ons land – op volle toeren loopt, gunt Stam senior zich een Jaguar. Geen vierdeurs sedan, maar tot verrassing van zijn wederhelft een coupé, de XJ-S V12. “Die auto had unieke lijnen, nooit meer geëvenaard, vond opa. Ook oma Lena vond hem zo mooi dat ze beloofde de XJ-S elke week te wassen. Die belofte kwam ze nimmer na. Tanken liet ze ook liever aan opa over, vooral omdat ze het onhandig vond dat er aan elke kant een tankklep zat. Opa riep over de XJ-S: iedereen had altijd problemen met die auto, behalve ik.”

Brooklands was in wagenpark opvolger Jaguar XJ-S

Behalve voor grote limousines had opa Stam ook een zwak voor betaalbare, sierlijke coupés. Zo kocht hij in 1970 een Ford Capri. Bob: “Die is er nog steeds, want verkopen vond hij lastig. Hij hield zijn auto's liever, hij beschikte immers over voldoende stallingsruimte. Bovendien overleefden ze vrijwel al hun soortgenoten dankzij een extra dikke Dinitrol-behandeling in combinatie met onderdak gedurende de nacht. De XJ-S hield opa heel lang, totdat hij als een blok viel voor deze Bentley Brooklands. Met name de grote leren hoofdsteunen – die van achteren gezien opvallen – gaven de Bentley zijn présence, vond hij. Na enige twijfel besloot hij zijn XJ-S in te ruilen op de Bentley onder het mom ‘ik kan niet alles houden’. Bij Smit Auto’s in Valkenburg. Hij vond ook de donkergroene kleur, Ascot Green, passen bij het karakter van de auto. Dat deed hem denken aan Zaans groen, waar hij van hield. Zo kwam in 2010 alles bij elkaar.”

Ook de historie van dit exemplaar sprak opa Stam aan. De Bentley behoorde voor de export naar Nederland toe aan een adellijke familie in Hamburg. “Daar kickte hij wel op. Kon hij mee pronken. Veel reed opa er niet mee. Er stond 70.000 op de teller toen hij hem had aangeschaft, nu 110.000. De verste rit was jaarlijks naar Sluis. Samen met oma bracht hij daar in Hotel Dikke van Dale zijn vakantie door. Vandaar uit reden ze in vroeger tijden door naar Knokke voor een dagbesteding. Voor onderhoud en reparaties, met name aan het terugkerende probleem met het brandstofpomprelais, reed hij steevast naar Brabo in Lisse. Voor de kleine handelingen had hij zijn eigen monteur die binnenshuis de olie ververste.”

Brooklands later ingeruild maar vervolgens teruggekocht

Niets veranderlijker dan de mens. Er moest weer wat anders komen en zo besloot opa na vier jaar de Bentley in te ruilen op een Jaguar XJ-R uit 2004. Lars: “Een bloedsnelle kar, 390 pk sterk. Van al dat motorvermogen maakte hij amper gebruik. Hij reed als een slak. Nam voor elke rit ruimschoots de tijd. Dus wat ie met die XJ-R moest? Opa liet zich weleens ontvallen dat hij veel power wilde voor het geval dat. Wij vonden het jammer dat de Bentley het veld moest ruimen voor een auto met veel minder uitstraling. Maar ja, wat hadden wij nou in te brengen.”

Bob vult aan: “Gelukkig voor ons kreeg opa spijt als haren op zijn hoofd. Hij kon het simpelweg niet hebben dat hij afstand had genomen van de Bentley. Dus toen hij de kans kreeg, kocht hij hem twee jaar later terug door twee andere auto’s uit zijn inmiddels uitgedijde wagenpark, de Mercedes SL 500 en de Jaguar XK8, in te ruilen. 'Terug op het honk, daar waar hij hoort', vertelde hij. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat opa de Bentley wel vaker in de stille verkoop had, maar dat hij telkens smoezen vond om hem te houden. We denken dat hij van sommigen uit zijn omgeving te horen kreeg dat ze de auto niet bij hem vonden passen. Dat bracht hem enerzijds aan het wankelen, maar anderzijds sterkte hem dat juist in zijn standpunt om hem te houden. Als een middelvingerstatement naar de boze tongen. Want de kift heb je overal.”

Voelt snel, maar is dat nu eigenlijk niet meer

Van kift is echter niets te merken als we met de bonkige dinosaurus op pad gaan naar IJmuiden voor de fotoreportage. Eerder bewonderende blikken, zelfs van ‘mamils’ op hun racefiets, gehelmde boomer-echtparen op hun elektrische fietsen en pubers op hun fatbikes in de nauwe straten van Wijk aan Zee, onze eerste tussenstop. Eenmaal op bedrijfstemperatuur trapt Lars het gaspedaal in. Je zou het niet zeggen, maar de 2,5-ton mastodont voelt waanzinnig snel. Tijdens optrekken zie je de boeg een stuk omhoogkomen, de neus komt behoorlijk uit de veren. Spectaculair. Tegelijkertijd vermelden de kille cijfers ruim acht seconden van 0 naar 100. Dat is anno 1997 nog voorbehouden aan de bovenbouw, in 2024 haalt elke B-segmentauto deze tijd. We zijn verwend geraakt.

Deze generatie heeft de oude vertrouwde, onverwoestbare gietijzeren 6,75-liter V8. In dit geval bijgestaan door een monster van een Garrett T048 low pressure turbo en die is door de continue uitlaatgasstroom vrijwel direct op stoom. Alsof er een compressor in de V is gelegd. Natuurlijk is 305 pk geen waarde meer waarvan ook maar iemand opkijkt. Het koppel van 600 Nm maakt daarentegen nog steeds indruk. Vandaar dat hij zo vlot uit de startblokken komt.

De Brooklands is zo’n auto die krimpt als je ermee door de smalle straten rijdt die Nederland rijk is. Het gaat zo makkelijk. Aanvankelijk intimideert hij je met zijn grootte en gewicht, maar dankzij de vorstelijke stuurassistentie, de niveauregeling volgens het Citroënprincipe en de overbemeten bekrachtiging op de remmerij kun je ermee gooien en smijten. Komiek Rowan Atkinson en autojournalistlegende LJK Setright lieten de zware derrière meer dan eens flink kwispelen. Poweroversteer van het zuiverste soort.

Deze middag verlangen we van de Bentley, na de eenmalige acceleratietest, zijn traditionele kwaliteiten. Die van stilte, rust, zelfbewustzijn en statigheid, of beter waardigheid. Kin omhoog, hete aardappel in de keel en af en toe laatdunkend naar beneden kijken vanaf de opmerkelijk hooggeplaatste Magnolia gekleurde stoelen en achterbank. Beide voorzien van een prachtig contrasterende groen piping. Uiteraard geleverd door Conolly. Daarbij groen tapijt en op dashboard en deurpanelen verplichte stroken zwaar gelamineerd houtfineer. Wil je sfeer, dan kun je niet om deze Britse vergane glorie heen.

Brooklands mooiste aankoop opa

Lars en Bob delen die mening. Ze voelen zich schatbewaarder van hun opa’s collectie en beschouwen de Brooklands als zijn mooiste aankoop. “Uit respect voor opa, een man die dacht in relaties met soms nadelige gevolgen voor hemzelf. Tegelijkertijd had hij oog voor mensen die het met minder moesten doen. Dat siert hem.” Toch houden beide broers er een verschillende smaak op na: Lars is into auto’s uit de jaren 70. Zijn hart ligt bij de Capri. Bob daarentegen vindt zijn heil in de jaren 90. Met name Japanse auto’s kunnen hem bekoren. Zo heeft hij moeders rode Toyota Celica uit 1990 overgenomen. Het rode lakwerk heeft al zijn pigment verloren en verkleurt als een kameleon na elke poetsbeurt, het wordt wit met roze vlekken. “Ik wil het eigenlijk niet maar hij laat me geen andere keus dan overspuiten.”

Tot slot: rijden ze veel met de Bentley? “Veel te weinig”, vinden beiden. “We vinden hem eigenlijk wat onhandig groot en log. Bovendien eist de drukte in ons bedrijf – Dinitrol-behandelingen en de verkoop van Tecflow -motorreinigers en keramische smeermiddelen – alle aandacht op. “Ik wil de Bentley nog een keer meenemen naar Knokke, daar past ie wel”, vindt Bob. “Kan ik meteen een keer langs de Dikke van Dalen. Weet ik tenminste waar opa en oma al die jaren naartoe reden.”