Test: Land Rover Freelander (2009)

Een Land Rover mag worden gezien als de auto die overal kan komen, net even verder dan alle andere. Een imago dat al aan deze Britse terreinauto's kleeft sinds de dagen dat er alleen maar Spartaanse werkpaarden werden gebouwd. De Freelander vormt hierop geen uitzondering.

Tegenwoordig wordt de techniek ondersteund door een flink stuk elektronica, waardoor bijvoorbeeld zwaardere en duurdere permanente vierwielaandrijving achterwege kon blijven ten faveure van een Haldex-koppeling. Die laatste zorgt ervoor dat er pas extra wielen worden aangedreven als er gripverlies optreedt. De TD4e is voorzien van een start-/stopsysteem, dat ervoor moet zorgen dat het verbruik en de uitstoot lager zijn. Die bedragen hierdoor volgens de fabrieksopgave 179 g/km CO2 en 6,7 l/100 km diesel. Het levert de auto het lichtgroene energielabel C op. Hoewel we niet de door de fabriek opgegeven verbruikswaarden hebben weten te realiseren, kunnen we de Freelander ook zeker geen exorbitante drinker noemen.

Voor in de Land Rover vinden we een 160 pk sterke 2,2-liter viercilinder, afkomstig uit de samenwerking tussen Peugeot en Ford. De viercilinder moet flink z'n best doen om de bijna 1.800 kilo zware auto aan goede prestaties te helpen. Dat gaat helaas gepaard met een flinke geluidsproductie.

Geen stoplichtsprinter

Het start-/stopsysteem stelt ons ietwat teleur. De bediening is zoals gebruikelijk: eerst het systeem inschakelen met de Eco-knop en wanneer je voor het stoplicht staat de pook in neutraal zetten en de koppeling loslaten. Tot zover niets aan de hand. Zodra je de koppeling weer intrapt, wordt de motor automatisch gestart. Alleen gaat dat net even langzamer dan we tot nu toe bij andere systemen gewend zijn. Wie rap de eerste versnelling inschakelt en de koppeling op laat komen, loopt het risico dat de motor alweer afslaat voordat die goed en wel op gang is gekomen. Geduldig de motor aan laten slaan, is dus het devies. Om fatsoenlijk met het verkeer mee te komen ben je dan ook al snel geneigd om het start-/stopsysteem te laten voor wat het is. Jammer, want het hele eco-effect wordt op zo in één klap tenietgedaan.

Dat de Land Rover een serieuze offroader is, steekt hij zeker niet onder stoelen of banken. Helaas heeft het potentieel op ongebaande wegen z'n weerslag op het weggedrag in het dagelijks verkeer. Allereerst zijn er de modder- en sneeuwbanden die zorgen dat net de scherpte ontbreekt. Verder is het onderstel zo opgezet om in het terrein zo lang mogelijk contact met de ondergrond te houden. Dit wordt bereikt door soepele veren en stabilisatoren te gebruiken. Een direct gevolg hiervan is dat de Freelander nogal deint en in bochten ook wat overhelt.

Ook met een bovengemiddeld postuur is het geen probleem om een ontspannen houding achter het stuur te vinden. Het starten van de motor gaat met een druk op de knop. De afleesbaarheid van de klokkenwinkel is gewoon goed. Prettig is dat de Land Rover nog beschikt over een temperatuurmeter. Jammer is wel dat een flink aantal bedieningsknoppen net even te laag zitten, zodat je ervoor uit je stoel moet komen en je blik van het verkeer moet afwenden.