Lancia Lybra - 2000 - 982.363 km - Klokje Rond

De relatie van Ruud Engelaar met zijn Lancia Lybra werd onlangs bruut verstoord. “Hij stond voor de apk bij Roy, die mijn auto onderhoudt. Die belde me geschrokken op en vertelde dat de auto echt te roestig was geworden om opnieuw door de keuring te komen. Het was over en uit. En dat vond ik jammer, want ik had nog maar een paar maanden te gaan voordat hij over het miljoen zou gaan.” Roy is Roy Besselink, de eigenaar van RoyCar in Doetinchem. Hij vergezelt Ruud vandaag bij het definitieve afscheid van zijn Lybra. “Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de auto zomaar naar de sloop te brengen. Met zo’n mooi verhaal en zo’n kilometerstand wilde ik zorgen voor een passend afscheid. En wat is er dan meer gepast dan een Klokje Rondkeuring?”

Wij maken ons dus op voor een keuring waarvan de uitslag al bekend is, want volgens Roy is de auto niet meer te redden. “We hebben al jaren geleden besloten om alleen nog het hoogstnoodzakelijke aan de auto te doen en er niet meer groots in te investeren. De distributieriem is bijvoorbeeld al vele, vele kilometers over tijd.”

Ruud is facility manager bij Douwe Egberts. Dat betekent dat hij verantwoordelijk is voor alle huisvesting van dat bedrijf. “Ik moet nog drie jaar tot mijn pensioen en die had ik graag met deze auto volgemaakt. Voor mijn werk bezoek ik alle fabrieken, kantoren en laboratoria van het bedrijf. Daarvoor rijd ik ongeveer 60.000 à 70.000 kilometer per jaar. Dat ging met deze auto met het grootste gemak. In al die jaren is er niets anders aan gebeurd dan nieuwe banden en de beurten. Het enige wat verder is vervangen, zijn de ruitenwissermotor en de wiellagers. Verder is er nooit iets mee aan de hand geweest. Natuurlijk vind ik het jammer dat de auto nu aan zijn einde is. Ik ben er zuinig en voorzichtig mee geweest, maar als het klaar is, dan is het klaar.”

TROUW HUISDIER

Joep Schuurman heeft vandaag de eer nog een stukje te mogen sturen met de Lybra. Hoewel hij doorgaans graag met de botte bijl hakt, hopen we maar dat hij vandaag een beetje mild is. We maken ons zorgen om niets: als hij terugkomt van zijn proefrit, is hij zelfs enigszins enthousiast. “Het is nog een verbazingwekkend lekkere auto om mee te rijden. Wel moet ik zeggen dat de schokbrekers helemaal versleten zijn en op de snelweg merk je wel dat hij moe is. Bij flink gasgeven produceert hij een enorme rookwolk. Ik snap dat het moeite kost om er afstand van te nemen. Het is alsof een trouw huisdier de familie gaat verlaten.”

Als eerste onderdeel van de autopsie neemt Joep een duik onder de motorkap. Daar ligt de allereerste common-rail diesel uit de historie. “De 1.9 JTD is een hartstikke degelijk stuk techniek. Dat hebben we bij Klokje Rond al vaker bewezen. Deze motor loopt mooi en hij presteert nog prima. Dat is echt indrukwekkend, hoor. Maar je ziet wel dat hij met de hand op de knip is bijgehouden. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit remvloeistof gezien die zó zwart is en bij de mulitiriem hangen de vellen erbij.”

Ook is hij benieuwd naar de staat van de distributieriem, die al zo lang over tijd is. Als we daarvan het kapje losschroeven, dat vertelt dat die voor het laatst bij 778.000 km open is geweest, zien we eigenlijk niets bijzonders. “Optisch oogt die riem nog prima. Er zit geen enkel scheurtje in. Maar bij zo’n riem zegt dat eigenlijk niets. Het kan zomaar, zonder vooraankondiging, gebeurd zijn.”

SCHROEVENDRAAIER

Maar dan zetten we de auto op de brug en tillen hem omhoog. Op slag wordt ons duidelijk dat de Lybra inderdaad niet zo best meer is. “Moet je eens kijken wat een roest! Dat is echt niet meer van deze tijd. Ik zou niet weten waar ik moet beginnen”, zegt Joep als hij met zijn schroevendraaier klaarstaat. “Hier kun je ook niet meer aan lassen, omdat er simpelweg geen punt meer is waar je iets aan kunt vastmaken.” Als hij zijn schroevendraaier in een dorpel plant, kan hij die zomaar een halve meter doortrekken. Het doet Ruud zichtbaar pijn. “Zelfs in het subframe aan de achterzijde zijn er gaten gevallen.” Als we dat allemaal zo eens aanschouwen, is het eruit voordat we er erg in hebben: “Het is misschien maar beter zo.” Een uitspraak die je vaker hoort bij een uitvaart. Joep: “Het duurt niet lang meer voordat er onderdelen gaan losroesten van elkaar. Dan wordt het een onveilige auto en daarmee moet je de weg niet op willen.”

Verder is er nog verbazing als we de ophanging bekijken. Inderdaad: de schokbrekers zijn vet en alle olie is eruit gelopen. Vervanging komt er niet meer van. Maar het linker voorwiel heeft nog een verrassing voor ons: “Moet je eens kijken,” zegt Joep. “Op de fuseekogel zit wel drie of vier millimeter speling; dat is gigantisch veel. Heel opmerkelijk dat je daarvan bij het rijden helemaal niets merkt. Dat filtert hij er nog mooi uit.” En dan is het tijd voor de foto’s.

Ruud neemt voor de laatste keer plaats achter het stuur van zijn auto. “Ik was er in de loop van de jaren natuurlijk wel eens op gewezen door mijn collega’s dat deze rubriek bestaat, maar dat heb ik altijd afgehouden. Maar moet je nu eens zien wat een aandacht er is voor mijn oude auto. Dat is toch een schitterende herinnering?” Als de dag erop zit, neemt Roy de Lybra mee. “Ik durf Ruud niet te vertellen wat ik er nu mee ga doen...” En Ruud? Die heeft zijn nieuwe auto voor de deur staan. “Het is een Lancia Jelta geworden; opnieuw een diesel.” Een Jelta? Moet dat niet een Delta zijn? “Ach ja – dat zou ook kunnen. Het is nog even wennen allemaal.”

DE MENING VAN CARREC TECHNOCENTER

Ondanks de astronomische kilometerstand is deze auto nog best aardig te rijden. De airco werkt, de motor heeft nog vermogen en het interieur is netjes. Alle accessoires daarin werken nog goed. Maar tijdens de keuring viel de Lancia helemaal door de mand. Zelden heb ik zo’n verroeste auto in de werkplaats gehad. Het is goed dat de auto nu wordt gesloopt, hier valt namelijk niets meer aan te redden.