Test: Kia Magentis (2000)

Het land van de grijze middenklasser heeft er een nieuwe bewoner bij. Hij heet Magentis en is van Kia. Helaas voor deze Koreaanse autobouwer heeft het grijze-middenklasserland een beetje last van overbevolking en is de kans natuurlijk levensgroot dat hij verzuipt in de massa.

En laten we eerlijk zijn, de Magentis heeft zijn afkomst niet mee. Om te beginnen komt hij uit Zuid-Korea. Een land dat op autogebied nog erg jong is en om die reden ook door de meeste autokopers wat huiverig benaderd wordt. Tweede last die de nieuwe Kia met zich meedraagt is dat het een Kia is. Want niemand zal ontkennen dat aan de kwaliteit van dit merk nog wel eens wat mankeerde. Goed, goed. De laatste tijd gaat het stukken beter, maar het is nog geen jaar geleden dat we met een Shuma onderweg waren waarvan de interieurafwerking wat vreemde naden vertoond en de carrosserie wat steviger geconstrueerd had mogen worden. En van zo"n repuatie ben je niet één, twee, drie af...

Allemaal Sonata

Onbedoeld stapten we dus licht bevooroordeeld in de Magentis. Tsja, het is een grote auto, uit Korea, van Kia - is dat dan wel wat?
Nou en of! De Kia Magentis is de beste Kia tot nu toe. Dan hebben we het over de afwerking, dan hebben we het over de wegligging, dan hebben we over de motoren. Natuurlijk is er beter te koop, maar voor Kia is de Magentis een enorme stap vooruit.
Maar, en we quoten even een van de Magentis-ontwerpers: "Het is allemaal Sonata." Precies, de Magentis is voor heel veel procenten gelijk aan die grote sedan van Hyundai. Geen verrassing, want als de ene fabrikant de andere overneemt dan krijg in dit tijdperk van platform-sharing vrijwel identieke auto"s.
De allergrootste verschillen zitten vooral in het uiterlijk. Waar de Sonata rond is, is de Magentis vooral recht en strak. Vooraan dus rechthoekige koplampen en een grille die uit allemaal kleine rechthoekjes bestaat. Een stevig front dus. Persoonlijk vinden we die plakken chroom op de grille maar zozo; meer iets voor de Amerikaanse markt.
Het stuk tussen de voor- en achterruit is helemaal gelijk aan de Sonata en wijkt op wat skirts en strips helemaal niet af. Een deur past volgens ons probleemloos in de ander. Aan de achterkant is het een beetje een raadplaatje met invloeden van andere auto"s. Zo lijkt de C-stijl - de lijn die van het dak naar de kofferbak loopt - nog het meest op die van de Mazda 626. En hebben die geribbelde achterlichten wel iets Mercedes-achtigs.

Twee motoren

Het onderstel van de Magentis wijkt maar op een punt af van de Sonata. Bij de Hyundai waren klachten over een achterwielophanging die voor bijgeluiden kon zorgen, daarom is nu de schokbreker niet meer direct aan het chassis gemonteerd, maar is er een balkje tussen gezet die voor meer rust moet zorgen. Wij zouden beide auto"s naast elkaar moeten rijden om het verschil te merken.
De Nederlandse kopers kunnen straks kiezen uit twee motoren. Een viercilinder tweeliter zestienklepper van 136 pk en een V6 van 2,5 liter, die een vermogen heeft van 160 pk. Inderdaad, deze motoren zijn ook te krijgen in… Precies, de Sonata.

Geen eervolle vermelding

Als eerste pakken we de sleuteltjes van de V6 om daar eens een lekker rondje mee te sturen. Het is er een met een gewone vijfbak, maar er is ook een automatische versnellingsbak te krijgen met Sports Mode. Eentje waarmee je dus ook zelf kan schakelen dus.
Het zal u niet verbazen dat de Magentis ongeveer rijdt als een Sonata - met alle voor- en nadelen daarvan. Dus een pittige motor die heel aardig vooruit komt, maar die vrij rumoerig is. Bij het optrekken is hij snel, maar rauw. Het schakelen van de handbak gaat precies en zonder haken, maar de besturing heeft rond de middenstand veel te veel speling. Daardoor stuurt hij behoorlijk gevoelloos.
Gelukkig is de Magentis niet meer zo week als de Clarus vroeger was. Hij staat behoorlijk strak op z"n veren en alleen op wat hogere snelheid deint "ie nog wat. De remmen verdienen in ieder geval géén eervolle vermelding. Je moet onnatuurlijk hard trappen om een beetje te vertragen.
Als we daarna de tweeliter pakken, valt dat helemaal niet tegen. Hij houdt er wel meer van om op toeren gehouden te worden. Want om een beetje aardig vooruit te komen, moet je het pedaal toch veelvuldig beroeren en de naald van de toerenteller boven de 4.000 houden.
Als de Magentis begin volgend jaar naar Nederland komt, zal hij standaard op Michelin-banden staan. Gelukkig, want de Hankooks waar wij mee reden gillen het uit - en dan hoef je nog niet eens zo je best te doen. En dat zijn we hier in Europa niet gewend.

In de goede richting

Op de show van Parijs was hij voor het eerst te zien voor Europese publiek, maar het zal nog tot de RAI duren in februari 2001 voor hij in Nederland is. De importeur wil dat hij iets goedkoper is dan de Sonata en probeert de 2,0-liter net onder de vijftig mille te houden. En dat is een enorme bak geld en wat ons betreft mist hij toch een beetje de verfijning die we hier gewend zijn van dit soort sedans. Ondanks dat voor Kia dit een gigantische stap in de goede richting is.