Jaguar XE P250 - XE P300 AWD - Vergelijkende Test

Eerder dit jaar heeft Jaguar de XE een tussentijdse update gegeven en daarbij en passant de stofkam door het aantal aandrijfvarianten gehaald. Er is voortaan nog maar één diesel, de D180 met 180 pk en naar keuze achterof vierwielaandrijving, en er zijn twee benzineversies: de P250 en P300. Om die twee benzinevarianten draait het op deze pagina’s. Het zijn respectievelijk een achterwielaandrijver met 250 pk en een vierwielaandrijver met 300 pk.

Lekker overzichtelijk; geen gepiel met ondergemotoriseerde instappertjes voor krentenwegers. Wat overigens niet wegneemt dat we daarmee alle zakelijkheid meteen maar overboord moeten zetten. Met de prijslijst in de hand blijkt namelijk dat er voor 50 pk extra en het aandrijven van de voorwielen € 9.290 wordt gevraagd, bijna tien mille. Dat is niet niks. Ben je met de dikste versie een dief van je eigen portemonnee of doe je jezelf juist tekort met ‘slechts’ 250 pk en achterwielaandrijving? Van het uitrustingsniveau hoef je de keuze in elk geval niet te laten afhangen. Beide aandrijfvarianten zijn verkrijgbaar in dezelfde uitvoeringen en zijn naar believen aan te kleden met dezelfde lange optielijst.

FEESTVREUGDE

Beide auto’s hebben een tweeliter viercilinder uit Jaguars Ingenium-motorenfamilie. De 250 pk-variant is een prettige machine, waarmee we ons bepaald geen stakker voelen, integendeel. Een echt losse indruk laat de motor echter niet achter. Wellicht komt het doordat de felblauwe auto vers uit de verpakking komt. Het kan echter ook komen doordat de XE met zijn 1.611 kg nu niet bepaald de lichtste in zijn klasse is, zijn aluminium koets ten spijt.

In de P300 is het al niet veel anders. We merken vrij weinig van z’n extra 50 pk en 35 Nm. Wellicht speelt de 79 kg die de 4WD-techniek met zich meebrengt daar een rol in. De potentere motor zorgt slechts in zeer bescheiden mate voor verhoging van de feestvreugde. Toegegeven: je hebt meer dan genoeg onder je rechtervoet om bovengemiddeld rap met het verkeer mee te komen, alleen krijgen we ook hier net niet het vinnige karakter waarop we hopen.

In de comfortmodus werken de motoren voorbeeldig samen met de zijdezacht schakelende achttraps automaat. Keurig! Wel zou de versnellingsbakelektronica in de sportstand iets alerter mogen zijn. Waar dat bij de meeste auto’s met automaat niet nodig is, hebben we hier eindelijk weer eens een reden om met de flippers achter het stuur te spelen, óf met de pook (zou de draaiknop daarom overboord zijn gezet?).

DE LAND ROVER-LINK

De besturing komt lekker precies en bovengemiddeld informatief over. Dat sluit mooi aan bij de afstemming van veren en dempers: de opzet van het R-Dynamiconderstel (zoals onder de twee auto’s op deze pagina’s) zit aan de dynamische kant van het spectrum. En dat zonder dat het ook maar een moment oncomfortabel wordt. Hulde!

De P250 heeft met zijn achterwielaandrijving meer dan genoeg grip. Geen enkel moment ontstaat het idee dat het onderstel en de banden de aandrijfkrachten niet de baas kunnen. Ongeacht de gekozen rijmodus gaat de auto lekker stabiel en koersvast over het asfalt. Ook wanneer we misschien net even te snel een bocht in duiken, laat de achterwielaandrijver ons niet in de steek. De P250 heeft heel veel grip en genoeg reserve in huis om met gemak de 50 pk extra van de P300 het hoofd te kunnen bieden. Hoogstens kun je zeggen dat de auto net niet de lichtvoetigheid heeft van bijvoorbeeld een BMW 3 of Alfa Giulia. Het zal in de kilo’s zitten …

De XE 300 is in de basis ook een achterwielaandrijver; het automatisch bijschakelende van de voorwielen lijkt vooral bedacht voor meer vertrouwen in lastige situaties. De P300 gaat dan ook als op rails de hoek om. De automatisch bijschakelende voorwielaandrijving ontlast de achterkant zonder dat je het in de gaten hebt. Het is dat we in het centrale display kunnen zien dat de voorwielen af en toe ook meedoen. Dus of die 4WD nodig is? Swipend door de menu’s op het centrale touchscreen komen we terecht bij de Low Friction Launch, een elektronisch regelsysteem uit de koker van Land Rover om weg te komen op moeilijke ondergrond. Handig op wintersport of wanneer je een paardentrailer uit de wei moet trekken, omstandigheden waar vierwielaandrijving uitkomst biedt.

Wellicht is de vierwielaandrijving dan ook niet direct bedoeld om op tempo de extra aandrijfkrachten in goede banen te leiden, maar lijkt het eerder andersom en zijn de extra pk’s er om de extra kilo’s van de 4WD-techniek te compenseren. Al met al zijn de 50 pk en 35 Nm die de XE P300 extra meekrijgt in het dagelijks verkeer amper merkbaar. Het geeft de auto nauwelijks een ander karakter en die vierwielaandrijving draagt in geasfalteerd Nederland ook weinig bij. De toegevoegde waarde van de dikkere motor en de 4x4-techniek? Leuk dat het er is, maar het rechtvaardigt de bijna 10 mille meerprijs ten opzichte van de XE P250 niet. Met zijn 250 pk en achterwielaandrijving is de XE al een bovengemiddeld fijne rijmachine.