Test: Hyundai Santa Fe (2010)

Het kan snel gaan. Het ene moment verkoop je nog SUV's als warme broodjes omdat iedereen zo'n stoere hoogzitter wil, desnoods met 2WD. Een paar jaar later zit de klad erin en moet je alle zeilen bijzetten om redelijke aantallen te ­blijven verkopen. Nee, de SUV heeft het moeilijk en zeker de exemplaren met een formaat als dat van de Santa Fe.

De Santa Fe in het kort: hij kwam in 2000 en werd in 2005 compleet vernieuwd. Met name de zitpositie, die echt niet lekker was, werd aangepakt en daarmee werd de auto in één klap volwassener. De Santa Fe hijgde de Kia Sorento in de nek, die de SUV-markt echt had opengebroken. Maar de Santa Fe zonk vervolgens niet zo diep als de Sorento toen iedereen daarmee klaar was, de opvolger te lang op zich liet wachten en de markt in ­elkaar stortte.

Dit is grofweg de eerste grote facelift van de Santa Fe II en de wijzigingen bleven niet ­beperkt tot uiterlijkheden. Ook technisch gingen de Koreanen serieus aan de slag met de grootste Hyundai-SUV die in Nederland leverbaar is. In onder meer Duitsland is ook de grote ix55 te koop.

In oktober vorig jaar konden we in Seoul al snuffelen aan deze nieuwe Santa Fe. Toen werd al duidelijk dat de aandrijflijnen van de huidige Kia Sorento ook een plek zouden krijgen in de vernieuwde Santa Fe. Met de nieuwe 2,2-liter dieselmotor van 197 pk komt-ie binnenkort aan bod in een ­vergelijkingstest, nu maken we de eerste ­kilometers in Duitsland met de benzine­versie. Die heeft een serieuze 2,4-liter vier­cilinder met 174 pk aan boord. Daaraan is een ­zestrapsautomaat gekoppeld en – aangezien dit een echte SUV is – ook nog 4WD.

Niet opzienbarend

Voordat we de Hyundai de sporen geven in het heuvelachtige Midden-Duitsland, kijken we eerst uitgebreid ín de auto en lopen er omheen. Je kunt zeggen wat je wilt, maar het uiterlijk van de vernieuwde Santa Fe is dan weliswaar herkenbaar Aziatisch, het is wel helemaal up-to-date en in balans, en beter dan dat van de ix35, zijn kleinere broer. De achterkant ­vinden we logischer dan die van aarts­rivaal Sorento. Die stelt ­teleur met een ­massieve, logge kont.

Fris en ­fruitig frontje, passend achterste en dat ­alles goed in ­proportie. De forse handgreep óp die ­achterklep is gebleven; ­misschien niet zo mooi, maar wel reuze handig! Van het binnenste worden we ­minder ­enthousiast. Het is keurig ­afgewerkt, maar wat steriel en ondanks het aanwezige leer krijgen we er niet echt een warm gevoel van. De zitpositie is goed in te stellen, ­ergonomisch klopt het interieur heel aardig, maar dat donkergrijze plastic om je heen oogt nogal somber. Tip: bestel beige ­bekleding, want daar fleurt het ­geheel van op. Het beige komt dan terug op ­delen van het dashboard en dat oogt veel warmer. Maar welke kleur je ook kiest, de Santa Fe klopt in de bediening en steekt logisch in ­elkaar. Daarnaast werkt alles licht en ­precies, is de afwerking keurig en biedt de Hyundai ­gewoon lekker de ruimte. De kofferbak is zelfs méér dan riant te ­noemen. Van 969 liter (tot 't dak volgeladen) tot maximaal 2.247 liter, als je de Santa Fe ­tenminste als vijfzitter ­bestelt. Een tweede achterbank, die hem tot zevenzitter maakt, kost op elke versie € 995 extra.

Rijden!

Laten we gaan rijden. De viercilinder 2,4-­liter loopt schitterend rond, heel stil ook. Niks op aan te merken. De 2,7-liter V6 (een zuipschuit) heeft definitief het veld ­geruimd en dat is niet erg. De zestraps­automaat sluit goed aan op de kracht­ontwikkeling van de 2.4i. Bij normaal ­rijden schakelt de bak geraffineerd op en neer. Als je lekker kruist, komt er een ­zalig gevoel van rust over je. Dat past uitstekend bij een SUV van dit kaliber. De overzichtelijkheid van de koets is ­redelijk, in elk geval stukken beter dan van een ix35, maar de besturing kan nog wel iets directer. Het zou de auto nog iets ­handelbaarder maken. Parkeer­sensoren achter zijn overigens standaard vanaf de tweede luxegraad, de Dynamic Version. Een achteruitrijcamera, waarvan het beeld vrij klein links in de binnenspiegel ­verschijnt, is standaard op de duurste uitvoering, de Style Version. En die rijden wij!

Zoals gezegd, comfort voert de boventoon in de Santa Fe. Comfort is ook dat je je ­spullen ­gemakkelijk kwijt kunt en weer ­terug kunt vinden. En dat is prima voor ­elkaar in de Santa Fe, er zijn bekerhouders, bakjes en vakjes genoeg.

Maar dan gaan we de heuvels in. Daar wordt de automaat ­behoorlijk nerveus van en ­twijfelt steeds tussen wel of niet terug­schakelen. En áls-ie dan terugschakelt, knal je zo over de 5.000 toeren heen en wordt het binnenin toch wat te rumoerig. Daarmee merk je dat de aandrijflijn toch niet het toppunt van raffinement is. Dat is jammer, maar het speelt vooral in heuvelachtig gebied. Aan de andere kant zou je bij het trekken van een caravan ­zomaar ­hetzelfde probleem kunnen hebben. Een rit door Duitsland betekent doorgaans dat je harder rijdt dan je normaliter in ons land doet en ook daarbij valt de Santa Fe 'n tikkie door de mand. Het onderstel houdt het hoge tempo vooral op korte oneffen­heden niet bij. Ook op 'n klinkerweg ben je niet blij in deze Santa Fe; te stuiterig. Dat doet helaas afbreuk aan deze SUV!