Honda N-One - Blits Bezit

Honda is een mooi merk, daarover zijn de meeste autoliefhebbers het wel eens. Oprichter Soichiro Honda had veel gemeen met Enzo Ferrari. Beide mannen waren geobsedeerd door mooie techniek en de magie van de racerij, en beide mannen werden stam vader van een merk dat de waardering van kenners zou oogsten. Het grootste verschil tussen Ferrari en Honda werd hun klantenkring: Ferrari richtte zich steeds op de rijken der aarde, terwijl Honda altijd een merk voor iedereen is geweest. Dat bewees het in 1970, toen het met de N360 zijn eerste Kei-car introduceerde. Dat kleine autootje, met zijn 360 cc tweecilindermotortje, zou in Japan een status verwerven waaraan onze Volkswagen Kever en Citroën 2CV nog een puntje kunnen zuigen. Omdat Honda, net als Ferrari, waarde hecht aan de eigen historie, bracht het in 2011 een eresaluut aan de N360. Dat werd de N-One. Die retro-looks heeft hij dus niet voor niets.

VERGROOTGLAS

De Honda N-One moet je met een vergrootglas zoeken. Hij is nog geen 3,40 meter lang en maar nauwelijks 1,48 meter breed. Je moet de N-One zien in de context van de gigantische, overbevolkte Japanse steden waar een auto niet klein genoeg kan zijn. Welkom in de wondere wereld van de Kei-cars, de mini-autootjes die in Japanse stadscentra genieten van fiscaal voordeel en het privilege niet over een aantoonbare parkeer plaats te hoeven beschikken. Kei-cars zijn er in alle soorten en maten: als bestelwagen, als kleine vrachtauto, als basaal vervoermiddel, als sportwagen en als premium-limousine. De Honda N-One is dat laatste. Hij balt de luxe van een premium D-segmenter samen in een koetsje dat bijna in de koffer bak van zo’n zakenauto zou passen.

Het mooie van de Honda N-One is dat hij zowel vanbinnen als vanbuiten minimalistisch lijkt, maar dat niet is. Hoe langer je kijkt en rijdt, hoe meer je gaat zien dat Honda over elk detail van deze kleine rakker drie of misschien wel vier keer heeft nagedacht. Dat de wielen op de uiterste hoeken van de koets staan, is niet alleen een guitig gezicht, het zorgt er bovendien voor dat de N-One enorm wendbaar is en dat het interieur meer dan genoeg ruimte biedt aan vier volwassenen van Europees formaat. De voorbank bestaat haast uit één stuk, waardoor de ruimte nog beter wordt benut. Dit heeft bovendien als voordeel dat er nog wat meer retrosfeer ontstaat. Dat effect heeft ook het dashboard zonder middenconsole. Het lijkt minimalistisch, maar dat is het niet. Navigatie, klimaatregeling, cruisecontrol, een cvt-automaat met schakelflippers aan het stuur, airbags, het zit allemaal in het piepkleine Hondaatje. Slim kleurgebruik en carbon elementen maken het interieur van de N-One in Premium-uitvoering een fijne plek om te vertoeven.

REISAUTO

Door de ruimtelijke opzet vergeet je al snel dat de auto maar 1,47 meter breed is en dat het einde van de neus zich misschien maar 40 cm voor je knieën bevindt. Voor je gevoel zou je net zo goed onder weg kunnen zijn met een Accord. In dat opzicht doet de N-One zelfs denken aan de ultieme Honda, de NSX. Bij die auto slaagde Honda erin om een extreme sportwagen bij normaal gebruik aan te laten voelen als een middenklasser. Met de kleine N-One flikt het merk hetzelfde. De wijze waarop het erin slaagt om zijn extreemste auto’s heel normaal te laten aanvoelen, zegt iets over het vakmanschap van Honda.

Rijden doet de kleine N-One met verve. In een wat oudere Suzuki Alto kan het horen en zien je vergaan op de snelweg, maar de N-One is er de rust zelve, zoals je dat van een premium-automobiel mag verwachten. Een Kei-car die het stempel ‘reisauto’ krijgt. Je gelooft het niet, maar toch gebeurt het. Wel met een kant tekening: veel meer dan sokken, een schone onder broek en je tandenborstel moet je op die reis niet willen mee nemen, want hoe ruim hij ook is, de kofferbak moet je met een vergrootglas zoeken.

KNELLEN

Japan sloot de N-One na zijn introductie in de armen. Kopers moesten lang wachten – soms tot wel tien maanden – tot ze de sleutels van hun retro-kleintje in ontvangst konden nemen. Het model toonde zich zo populair, dat Honda onlangs een compleet herziene versie aankondigde. Jammer voor ons, maar net als de eerste N-One komt ook die opvolger niet naar West-Europa. Helaas, want uit het succes van types als de Aygo, C1, 108 en Up kun je afleiden dat de Europese autokoper een geslaagd kleintje heus wel weet te waarderen.

Dat je de Honda N-One tot de categorie ‘geslaagde kleintjes’ mag rekenen, is boven elke twijfel verheven. Tenminste, zolang je niet naar de prijs kijkt, want dat is de enige eigenschap van de N-One die je niet met een vergrootglas hoeft te zoeken. Voor de Premium moest je namelijk het Japanse equivalent van een slordige € 15.000 neer tellen. Veel geld als je bedenkt dat je dan nog maar heel weinig hoeft bij te leggen om een knappe Fiesta of een leuke Polo voor je deur te kunnen zetten.

Met een Honda N-One leef je vanzelf op behoorlijk grote voet en rijd je in een volbloed premium-auto, maar moet je je wel afvragen of je kunt leven met schoenen die een beetje knellen. Je kunt je altijd nog troosten met een verzachtende omstandigheid. Die brengt ons terug naar het begin van dit verhaal. De N-One kun je zien als een oefening waarin Honda probeerde om binnen de toch wel beperkende regelgeving voor Kei-cars het maximaal haalbare te presteren qua luxe en raffinement. Dat streven naar perfectie zien we ook bij Ferrari. Daar doen ze het met supercars, die van gillende V12-auto’s evo lueerden tot razendsnelle en wonderschone hybrides. Soichiro en zijn opvolgers doen het met kittige Kei-cars en drie bescheiden cilinders. Hun Japanse bescheidenheid maakt de prestatie er niet minder om.

BLITSE BEZITTER

Als er iemand is die de Kei-cars van Honda in zijn hart heeft gesloten, dan is het wel Karst Boonstra (46). De weg naar het bezit van zijn N-One begon in 1969: “In dat jaar kocht mijn opa, die ook Karst heette, een Honda N400, een N360 met een iets grotere motor. Die auto is altijd in onze familie gebleven; hij is nu van mij. Elk deukje in die auto is een familieverhaal. Het was mijn trouwauto, ik koester die kleine Honda. Toen ik hoorde dat Honda een eerbetoon aan de N360 ging maken, wist ik meteen: die wil ik hebben. Maar hoe? Lef om een auto uit Japan te importeren had ik eerlijk gezegd niet. Toen kreeg mijn vrouw de kans om voor haar werk twee jaar naar Japan te gaan. Ik was daar huisvader, iets waar haar Japanse collega’s niets van begrepen. Eenmaal daar hebben we voor een weekend een N-One gehuurd en zijn we met de kinderen op pad gegaan. Alles paste erin en ook op lange afstanden was het een fijne auto. Toen wist ik het zeker: ik moest een NOne hebben! De zoektocht was een waar avontuur. Ik wilde een gebruikte N-One en in Japan worden gebruikte auto’s vooral via veilingen verkocht. Japanners hebben vaak een levenslange relatie met hun dealers, want die verkopen alleen auto’s die ze kennen. In Japan zijn de mensen erg conflictvermijdend, en auto’s op veilingen zijn anoniem; je kunt nergens op terugvallen.

En dan is er nog de taalbarrière. Ik had een Engels sprekende tussenpersoon nodig. Die zijn er; ze helpen expats bij de aanschaf van hun auto’s. Vaak gaat het dan om Porsches en Aston Martins. Dat iemand een Honda N-One wilde, waren ze niet gewend. Zo’n tussen persoon is echter te beleefd om ‘nee’ te zeggen. Ze zwijgen gewoon en doen eerst niets. Ik heb me enorm moeten inspannen om toch een auto te krijgen. Een mooier souvenir uit Japan had ik me niet kunnen wensen. Met het gezin zijn we met de N-One naar Mount Fuji gereden, dat ver geten we nooit meer. Toen we terug naar Nederland kwamen, is de N-One met ons meegegaan als verhuisgoed. Nu is het onze tweede auto, naast onze Golf Plus. Soms zet ik hem naast de N400 van opa. Een mooier beeld is er niet!”