Test: Honda Civic Type-R Race (2008)

Als we naar de felrode testauto lopen, vragen we ons serieus af hoe iemand de Civic Type-R tot een 'brave' auto kan bestempelen. Want de nieuwe Type-R ziet er extreem uit, met z'n dikke bodykit bovenop het toch al ufo-achtige uiterlijk.

Binnenin gaat het er nog heftiger aan toe in onze Race-uitvoering: een lege ruimte op de plek waar je normaal een radio aantreft, werkelijk briljante Recaro's en aluminium pedalen. En dan nog een toerenteller met een rood gebied dat pas begint bij 8.000 toeren. Die toerenteller is meteen een verwijzing naar de grootste troefkaart van de Civic Type-R: z'n motor. Ook in de Race-versie ligt namelijk een 201 pk sterke, atmosferische 2,0-liter viercilinder. Een echt parel, dit blok.

De turbomotoren van de concurrentie zijn zeker ook niet te versmaden, maar ze evenaren niet de sensaties die je ervaart als de VTEC bij 5.500 toeren pas echt losgaat. Enig puntje van kritiek is het vermogen: we hadden graag wat extra pk's gezien in deze Race-versie, want de gemiddelde concurrent beschikt over 20 pk meer. Maar de Honda stelt daar een lager gewicht (de Race-uitvoering is nog eens 40 kilogram lichter dan de gewone Type-R) en een heerlijk directe besturing tegenover. Als het allemaal even niet zo snel hoeft, is de Civic Type-R heerlijk rustig te rijden: de zesde gang dient als een soort 'overdrive' en zorgt ervoor dat je op de snelweg kunt 'cruisen' als je even wilt onthaasten. Bovendien is ook de Race-versie veel minder nerveus dan de vorige generatie, die nogal gevoelig was voor sporen in het wegdek.

Achter is de Civic verrassend ruim en de kofferruimte is met z'n inhoud van 485 liter veel groter dan die van de concurrentie. Enig puntje van kritiek is de extreem harde demping. Iedereen die de nieuwe generatie Type-R als 'soft' bestempelt, nodigen wij uit een keer met meer dan 30 kilometer per uur over kinderkopjes te rijden. Wij hielden het bij die snelheid wel voor gezien, simpelweg omdat we bijna van de weg af stuiterden. Een teken dat de top-Civic zeer serieuze bedoeling heeft, maar aan de andere kant natuurlijk een stuk minder aangenaam als je dagelijks over zo'n weggetje richting huis moet rijden. Een in deze tijden toch ook belangrijk nadeel is het brandstofverbruik: we noteerden een matige 11,2 liter per 100 kilometer. Daar moet eerlijksheidshalve wel bij vermeld worden dat we erg veel genoten hebben van het 'VTEC-gevoel'. Wie zich weet te bedwingen (maar daarvoor koop je zo'n auto toch niet?), moet dichter in de buurt van de beloofde 9,1 liter per 100 kilometer kunnen komen.

De officiële én door ons gemeten sprintcijfers wijken nauwelijks af van die van de luxere Type-R die we eerder testten. Het enige echte voordeel dat overeind blijft is de prijs: wie de Race-specificatie aanvinkt, houdt wat geld in de zak, maar moet het zonder zaken als een stereoinstallatie, airconditioning en xenon-verlichting stellen. In de zonnige testperiode waren we toch minder blij met het gemis van airco en we betrapten onszelf erop dat we vaak tevergeefs naar een autoradio tastten. Maar masochisten die de Civic Type-R als braaf betitelen, zullen ongetwijfeld smullen van het spartaanse karakter van de Race.