Ford Galaxy 2.0i CLX (1997)

In tegenstelling tot de andere versies van de Galaxy, de zescilinder en de turbodiesel, die door VW-motoren worden aangedreven, heeft de 2.0 een Ford-krachtbron. De motor brengt het tot 85 kW/115 pk en levert 170 Nm.
Uit de folder leren we dat de Galaxy 2.0 goed is voor 177 km/h en in 13,1 tellen optrekt naar de honderd. Onze eigen metingen lieten echter een hele andere waarde zien: 14,5 s, want de Ford heeft moeite om het vermogen goed op de weg te krijgen. Voor de tussenacceleratie (80-120) in '4' klokten we hem op 13,8 s; in '5' 20,1 tellen. Voor vlot inhalen moet je dus een tandje lager gaan. Het testverbruik van de Galaxy viel met 1 op 8,5 een stuk hoger uit dan de 1:10,1 die de fabriek opgeeft.
Het interieur van de auto maakt een beetje een saaie indruk. Weliswaar is er een fraai, organisch gevormd dashboard en instrumentenpaneel, maar dat is uitgevoerd in zwart en heel tam grijs. Of kijk naar de bekleding van vloer en hemel, stoelen en panelen; alles in fletse tinten.
Achter de goedzittende stoelen voor bestuurder en bijrijder vinden we een rij van drie losse zetels. Daar weer achter kunnen nog eens twee losse stoelen worden geplaatst. We zeggen 'kunnen', want ze horen niet tot de standaarduitrusting en vergen een extra investering van zo'n f 1.900. Alle stoelen achterin zijn overigens in de lengterichting te verstellen. Met enig geschuif zal het daardoor mogelijk zijn alle mensen in het achtercompartiment voldoende beenruimte te bezorgen. Voor wie op de derde rij zit, houdt de hoofdruimte niet over. Behalve verschuifbaar, zijn alle zetels achterin ook uitneembaar. Ze hebben verder stuk voor stuk een rugleuning die voorover geklapt kan worden, waardoor zo'n stoel verandert in een tafeltje. Hoe het met de bagageruimte is gesteld, hangt sterk af van wat er met het meubilair achterin gebeurt. Duidelijk is dat er maar weinig plaats voor koffers en dergelijke over blijft wanneer hij is ingericht voor het maximum aantal personen.
Voorin vinden we naast een bescheiden handschoenenkastje een vakje in de middenconsole en flinke kaartenvakken. Ook de twee gewoon openslaande portieren die toegang geven tot het achtercompartiment zijn van vakken voorzien. Helemaal achterin treffen we nog twee opbergvakken in de zijpanelen aan. De Galaxy beschikt ook over twee uitklapbare bekerhouders: links en rechts van de asbak, die op zijn beurt onhandig voor de versnellingspook zit.

Zeer comfortabel
De Galaxy is ontworpen om personenwagencomfort en -prestaties te kunnen leveren. Het geluidsniveau in het interieur kan - in ieder geval bij 100 km/h - de toets der kritiek doorstaan. We registreerden bij dit tempo 67 dB. Bij 120 noteerden we het wat minder fraaie getal van 72,5 dB.
Op andere punten is het met het comfort ook in orde. Zo beschikt de Ford over een vering en demping die uitstekend in staat is oneffenheden in wegdek van bedenkelijke kwaliteit op te vangen. Dat wapenfeit kan voor een groot deel op het conto worden geschreven van de onafhankelijke achterwielophanging.
Als gevolg van de hoge opbouw en de niet te straffe vering vertoont de wagen in bochten de neiging tot overhellen. Door de hoge zitpositie valt dat des te duidelijker op. Het is niet het soort auto om snel door de bocht te jagen. Probeer je toch de vaart er in te houden, dan werkt hij echter goed mee; onderstuurneigingen blijven lang uit. Over sturen gesproken, stuurbekrachtiging is standaard en het systeem werkt goed en onopvallend. Dat geldt echter niet voor het schakelen, want de pook gaat wat hakerig.
De 2.0 CLX is de basisuitvoering van de Galaxy. Logisch dat hij niet scheutig met 'luxe' opties bedeeld is. Ramen moeten dus met de hand worden geopend en gesloten en ook het verstellen van de buitenspiegels vergt handwerk. Met 'nuttige' zaken is minder zuinig omgesprongen, want de bestuurdersairbag behoort tot de standaarduitrusting en hetzelfde geldt voor een in hoogte en lengte verstelbaar stuur en elektronische startblokkering. Een bijrijdersairbag komt op slechts f 390.
Kortom: de Galaxy is een ruime, lekker rijdende ruimtewagen.