Ford Capri - Reportage

Als je hem zo ziet staan, kun je het niet geloven, maar de Ford Capri blies afgelopen jaar alweer vijftig kaarsjes uit. Happy birthday, Capri! Neem er nog maar eentje op, want met een verbruik van pak hem beet 1 op 5 ben je sowieso al een zuipschuit. We worden oud, want wat lijkt 1969 lang geleden. Maar Bryan Adams had ongetwijfeld een punt in zijn hit Summer of 69. ‘Those where the best days of my life’, het moet inderdaad een mooie tijd zijn geweest. Mannen hadden toen nog de bovenarmen van kermisboksers. Daarvoor hoefden ze niet eens naar de sportschool, want ze werden vanzelf gespierd als ze rondreden in een Capri. Vroeger was namelijk niet alles beter, zo ontdekken we al snel tijdens onze testrit door Keulen. Na een dag sturen doen onze spieren zo’n pijn dat we ons afvragen hoe mensen dit vroeger in hemelsnaam uithielden.

Nu had natuurlijk ook niet elke Capri een dikke V6 onder de motorkap liggen. Toen de Ford in februari 1969 de showroom in rolde, zeiden veel mensen spottend dat het een gevalletje ‘veel geschreeuw en weinig wol’ was. En eerlijk is eerlijk, met een vermogen van 50 pk was de Ford Capri 1300 nu niet bepaald een racemonster. De topsnelheid was een lachwekkende 133 km/h en als hij na 22,7 seconden eindelijk de 100 km/h aantikte, waren de sportieve ambities van de Capri-bestuurder intussen wel in de kiem gesmoord.

Vandaag hebben we echter krachtiger geschut bij ons, een RS uit 1972 met 2,6-liter V6 en 150 pk. Die uitvoering is te herkennen aan zijn oranje lak in combinatie met een matzwarte motorkap, waarvan werd geclaimd dat hij verblinding door de zon tegen zou gaan … De ‘bult’ op de motorkap bood ruimte aan de zespitter met Kugelfischer-injectiesysteem. Als dat systeem ooit begint te haperen, zul je een gepensioneerde monteur moeten vinden die de boel weer zou kunnen afstellen. Bij ons testexemplaar worden de zes cilinders gelukkig van genoeg peut voorzien, want de Ford stinkt ouderwets naar benzine en blaast er ongegeneerd op los: de zwarte deeltjes plakken links en rechts boven de uitlaten aan de lak.

Dat valt extra op, want bumpers schitteren bij deze uitvoering door afwezigheid. In ruil daarvoor kreeg de RS wel dubbele ronde koplampen, een verlaagd sportonderstel, een driespaaks stuur en stoelen met fraaie Cord-bekleding mee, die overigens recentelijk is vernieuwd. Natuurlijk was de stof niet meer verkrijgbaar, want de fabrikant maakt tegenwoordig uitsluitend kleding voor ambachtslieden. Zodoende kochten de restaurateurs stof in voor timmermansbroeken en lieten die vervolgens op maat naaien.

ORANJE KLEREN

Tijdens onze rit door de stad trekken we heel wat aandacht, wat ongetwijfeld niet alleen het gevolg is van de knaloranje lak. Bij de aanlegplaats van de veerpont staan drie mannen van de stadsreinigingsdienst. Net als onze Capri dragen ze oranje kleren. “Ik heb er twee gehad, een 1300 en daarna een 1700”, zegt één van hen. Zijn ogen beginnen te glimmen, ook al had hij slechts 50 en later 75 pk tot zijn beschikking. Blijkbaar heb je niet veel vermogen nodig om lol te kunnen hebben.

De eerste Capri-generatie sloeg in als een bom. Vanaf de productiestart tot de IAA-beurs in september 1969 werden er al 75.000 exemplaren van verkocht. In totaal rolden er tot 1973 784.000 exemplaren van de eerste Capri-generatie van de band, waarvan er 244.000 in Duitsland bleven. De ‘Europese Mustang’ was dus net zo’n verkoopknaller als zijn voorbeeld en de Opel Manta was ook al niet aan te slepen. Geen wonder dus dat zelfs de ‘ambtenaren’ van Volkswagen in 1974 met een sportcoupé op de proppen kwamen, de Scirocco. Dat was overigens vijf jaar na de komst van de Capri en vier jaar na de Manta.

BIJNA ANGSTAANJAGEND

We dwalen af. We komen namelijk aan op het terrein van brouwerij Früh Kölsch, waar we tegen duizenden lege bierkratten aankijken. Marketingman Fabian, die uitgerekend Veltins als achternaam heeft, werpt een blik op de Capri. “Een echt icoon van de stad Keulen, net als dat andere exemplaar uit het jaar 1248”, zegt hij. Een bezoek aan de Dom van Keulen stellen we echter nog even uit. We hebben namelijk dorst gekregen van onze rit met deze icoon. Omdat zes bier altijd beter is dan vier bier schenken we de glazen vol en bouwen daarmee op de motorkap de lay-out van de motor na.

Daarna starten we de RS weer en verbazen ons opnieuw over het bijna angstaanjagende geluid dat uit de uitlaten komt. Dit model beschikt over een sportuitlaatsysteem met spaghetti-spruitstuk en twee doorlopende eindpijpen. Als je het gaspedaal loslaat, gaat het merendeel van de haren op je armen spontaan rechtop staan. We sprinten in iets meer dan acht seconden naar de 100 km/h. Overigens moet je het vermogen van 150 pk dat de Capri ‘Rallye Sport’ levert wel in het juiste licht zien: in 1972 had de allersterkst gemotoriseerde VW Kever een vermogen van 50 pk. Deze Ford had dus de kracht van vier gewone Kevers aan boord.

Ondanks de stevige prijs wist Ford indertijd 3.532 exemplaren van de Capri RS te verkopen. Het is onbekend hoeveel exemplaren de tand des tijds hebben doorstaan, maar een uitgebreide zoektocht op www.mobile.de levert geen resultaten op en op autoscout24 vinden we slechts één exemplaar, dat volledig is gerestaureerd en € 82.000 moet opbrengen. Oef …

Akkoord, je kunt voor minder dan € 10.000 al een Ford Capri in RS-kledij kopen, maar dan heb je er een waarbij een ‘specialist’ ooit een zwarte motorkap met bult heeft gemonteerd en waarbij na het omdraaien van de contactsleutel het schaamrood op je kaken verschijnt. Een vermogen van 60 pk is ook vijftig jaar na dato hooguit acceptabel in een klassieke Escort.

We parkeren de RS op de Rheinpromenade. Op de achtergrond de Dom, voor ons staat een inwoonster van de stad. Ze heeft er geen problemen mee dat de Ford hier staat. “Ich mag dem.”

VERSCHRIKKING

Inderdaad, vroeger waren sommige dingen beter, maar lang niet alles. De koppeling bijvoorbeeld is een verschrikking. En als de mannen van Ford toch een gepensioneerd monteur inschakelen om het injectiesysteem te repareren, dan mogen ze meteen de stuurbekrachtiging uit een Probe of Cougar monteren. Dit waren de sportcoupés uit de jaren 90, die overigens lang niet zo succesvol waren als hun illustere voorganger.

En vandaag de dag is de naam Puma zelfs gekoppeld aan een SUV in plaats van aan een sportieve sportcoupé. Wat ons betreft, is het tijd voor een comeback van dit autotype! Dan kan zelfs Jan met de pet zich weer een Formule 1-coureur wanen.