Ferrari 456 GTA (1996)

Daar staat ze verlokkelijk te zijn in de ochtendzon. Smetteloos zilver. Wat een schoonheid! Geen spatje op de glanzend metallic huid, een buitengewone voorgevel en een fraai hoog kontje. Je hart gaat bijna hoorbaar sneller bonken als je het portier opentrekt en het luxe bordeaux-rode leer je uitnodigend toelacht. En tussen de stoelen een zilverkleurige console met pook in dezelfde kleur. De stoel zit als gegoten. Het klikt meteen. Dit is liefde op het eerste gezicht! We maken contact en rijden voorzichtig weg. Even later stoppen we voor fotografie. Op het Piazza Maggiore. Het hartje van Bologna, waar geen auto"s mogen komen. Wel Ferrari"s uiteraard, want met een Ferrari mag bijna alles in Italië. Het is bijna onbegonnen werk de drommen Italianen op afstand te houden.
Als de fototassen achterin staan (die bagageruimte is wel heel snel vol voor een reiswagen) wordt de motor weer gestart. W...t een heerlijk gebrul. We rijden weg en zijn binnen de kortste keren verdwaald in een wirwar van straatjes. Waar we denken rechtsaf te moeten, is een markt en waar we linksaf moeten, staat een levensgroot rood bord met een witte balk. Wat moeten we nu? Achter ons beginnen Italianen die toch al te laat zijn voor hun werk, kwaadaardig te toeteren. Zo van: kijk daar, een stuntel in een Ferrari! We pakken de smalle straat rechtdoor. Hadden we nooit moeten doen, want het straatje wordt een steeg met veel bochten. De linker spiegel die waarschijnlijk zo"n drie maandsalarissen kost, glijdt op enkele millimeters langs een ruwe muur. Zweetdruppeltjes prikken tussen de haren en als we bij een T-kruising komen, is daar de steeg ook nog eens opengebroken. Dat wordt een paar keer steken voor de bocht: twee grote stukken ijzer - op de hoek in de stenen gemetseld om het huis te beschermen - grijnzen ons tegemoet. Ze spiegelen helder en uitdagend in het krasloze zilver van de deur. Op de centimeter manoeuvreren we de hoek om. Pfff... het is niet eenvoudig, omgaan met zo"n schoonheid van 1,92 m breed in zo"n nauw straatje...
Gelukkig bereiken we weer het normale straatverkeer en vinden uiteindelijk de goede weg. Een juffrouw in een Panda van rechts drukt ons brutaal opzij. We kunnen geen risico"s nemen en laten haar gaan. Maar bij het eerste het beste stoplicht wordt ze razend snel klein in de achteruitkijkspiegel. Wat wil je: van 0 tot 100 in net 5 seconden. Als de auto wegsprint, word je stevig in het zachte leer gedrukt en het ABS zorgt er zo nodig voor dat je weer zeer snel kunt stilstaan.
We krijgen er zin in. Zijn een beetje gewend aan de auto, de knoppen, de snelheid en het idee dat je met een half miljoen gulden rondrijdt. Deze zilverblonde pracht is buitengewoon gul met haar talenten als je haar maar met zorg en zachtheid behandelt.

Dollen en dartelen

We dartelen de heuvels rond Bologna in. De auto klimt zelfs op de steilste helling dat het een lieve lust is. Bij een haarspeldbocht kijken we waar de Ferrari toe in staat is. Tot vijf keer toe nemen we die bocht, met steeds grotere snelheid en de laatste keer smijten we "m er zelfs in, maar deze auto blijft rijden als een trein op een rails. Wie de grenzen van dit apparaat wil betasten, moet een circuit tot zijn beschikking hebben en nog sneller gaan.
Vanuit de heuvels kijken we op Bologna neer. Ons enthousiasme kent nauwelijks grenzen en dat breekt ons bijna op als we geen voorrang krijgen van opa op een rode brommer. Maar het ABS brengt uitkomst.
We draaien de Autostrada op. Eindelijk even lekker blazen? Al bij 325 kilometer per uur treedt de begrenzer op. Anders kan de koeling de enorme automaat niet op temperatuur houden. Maar het is onwaarschijnlijk druk op de snelweg en als je even de kans krijgt om gas te geven zit je zo weer achter de volgende Uno te sukkelen. Een dikke BMW achter ons wil een wedstrijdje. Hij zit maar te klieren, verschijnt dan weer in de linker en dan weer in de rechterspiegel: hij heeft geen schijn van kans. We kunnen nu lezen en schrijven met deze auto. Zijn 442 paardekrachten, uitmondend in 550 Nm bij 4500 toeren per minuut worden door de automaat via een elektronisch systeem zó gevoelig en zó fantastisch gedoseerd op de achterwielen overgebracht, dat deze auto net zo gemakkelijk rijdt als een eenvoudige middenklasser. Een uitzonderlijke prestatie van de technici van Ferrari, met behulp overigens van Duits en Amerikaans materiaal. Maar toch...
We stoppen. Er is, zo blijkt dan plotsklaps, wel erg weinig plaats voor de benen van volwassenen op de achterbank. Maar ja, wie gaat dit leven door zonder een enkel schoonheidsfoutje?