Daihatsu Valéra 1.5 SRi (1995)

Met wat moeite herken je in Valéra het Franse woord voor "waarde", een ietsje passender dan Charade, dat volgens van Dale "lettergreepraadsel" of zelfs "warboel" kan betekenen.
De Valéra kan inderdaad worden gezien als een opwaardering van de Charade, die in diverse gedaanten al meer dan 15 jaar in ons midden is. Weliswaar keren in de Valéra duidelijk de ronde Caharadelijnen terug, maar de nieuwkomer onderscheidt zich opvallend door zijn harmonieus aansluitende kofferbak, terwijl hij ook in details van evolutie getuigt. Verder debuteert in de Valéra de 1500-motor, die als de bekende waterdruppel op de 1.3- en 1.6-Charade-krachtbronnen lijkt. Hij ontleent zijn zuigerverplaatsing dan ook simpelweg aan een krukas met een andere slaglengte.
In vermogen levert de inhoudsvergroting ten opzichte van de 1.3 niet meer dan 6 pk op, maar de koppeltoegift van 14 Nm bij het relatief lage toerental van 3600 geeft de nieuwe 1.5 een merkbaar soepeler karakter. Vooral op de snelweg blijkt dat uit vlot inhalen in "4" en "5" en fikse reissnelheden, waarbij het brandstofverbruik netjes binnen de perken blijft. Tijdens de testperiode kwamen we aan een gemiddelde van 1:12,8 en dat is gezien de doorgaans pittige rijstijl en de veeleisende verplichte figuren zonder meer opmerkelijk.
Wat echter aan het levendige motortje tegenviel, was zijn geluidsproduktie: waarden van 72 en 74,5 dB bij 100 en 120 km/h maken het nodig om de radio op de snelweg flink wat harder te zetten en op den duur wordt dat nogal vermoeiend. Waarschijnlijk is de gehorigheid niet zozeer aan de motor zelf te wijten als wel aan de vrij lichte constructie van de Val‚ra in zijn geheel.

Echte lichtgewicht
De nieuwe Daihatsu weegt slechts 859 kilo en daarmee is hij in zijn klasse een echte lichtgewicht. Je merkt en voelt dat niet alleen bij het openen en sluiten van de portieren en de achterklep, maar ook bij het laten werken van vrijwel alles wat beweegt. Daardoor maakt de Val‚ra een niet exact te definiëren, enigszins ielige indruk, die vanachter het stuur nog wordt versterkt door de weinig geraffineerde stoelen en het sobere dashboard waarop zelfs in de geteste, duurste SR-uitvoering een toerenteller ontbreekt.
Toch is de Valéra in de verste verte geen minimale auto. In zijn klasse is hij een zeer concurrerend geprijsde vierdeurs gezinswagen met een vorstelijke kofferbak en aardig wat ruimte op de achterbank. Daarbij presteert hij niet kinderachtig en is zijn wegligging verrassend genoeg op het sportieve af. In snelle bochten blijft hij mooi stabiel, helt hij weinig over en als de bestuurder onverhoopt iets te hard doorzet, laat hij zich met een lichte polsbeweging corrigeren. Logisch dat het veercomfort aan de stevige kant is, maar dat voelt - behalve op de kasseien - best prettig aan.
Hoewel de Charade-met-kontje in de SR-uitvoering is voorzien van moderne gemakken als een centrale deurvergrendeling en elektrisch bediende spiegels en zijruiten, moet er in een airbag apart worden ge‹nvesteerd. De optielijst vermeldt verder nog een redelijk geprijsde automatische bak en een relatief duur ABS.
Zoals gezegd houdt de ambiance van het Valera-interieur niet over: de inrichting is nogal elementair, de toegepaste kunststoffen doen weinig warm aan, de veiligheidsgordels kennen geen hoogteverstelling en van de muizig-grijze bekleding raak je ook al niet opgewonden.
Dit alles maakt de Valéra tot een auto van contrasten. Hij is vrij licht gebouwd, doet daardoor misschien wat minder solide aan, maar daardoor is hij óók lekker pittig en mooi zuinig. En hoewel zijn uiterlijke vormgeving origineel en vriendelijk overkomt, maakt z"n interieur een tamelijk saaie, sobere indruk, terwijl hij qua uitrusting toch niet wezenlijk voor zijn concurrenten onderdoet. De sterkste eigenschap van de Valéra is ten slotte zijn prijs. De geteste SR springt er in deze "tussenklasse" sowieso al gunstig uit, maar wie voor drie mille minder afstand doet van een paar niet-essentiële accessoires en verfraaiingen, heeft voor nog geen 27.000 gulden een regelrechte prijsbreker in huis.