Test: Citroën C5 2.0i 16V (2009)

De nieuwe C5 is een kloeke verschijning. Veel scherpe lijnen en hoekige vormen laten hem zelfs enigszins Duits overkomen. Toch verloochent de C5 zijn afkomst niet. Details als de concave achterruit, het typische stuur met 'vaste' naaf en de – optionele – unieke vering maken de C5 tot een echte Citroën. Vanbinnen is de C5 vrij donker, met stoelen waarin je diep wegzakt. Dat maakt het interieur van de Fransman tot een knusse plek, al voelt het door die donkere kleurstelling ook enigszins krap.

Het stuurwiel is letterlijk bezaaid met knoppen. Niet alleen de knoppen voor de audio-installatie zijn er te vinden, maar bijvoorbeeld ook de bedieningstoetsen voor telefoon en cruisecontrol. Helaas wordt het hierdoor nogal onoverzichtelijk. Doordat er zóveel te vinden is op het gefixeerde hart van het stuurwiel moet je telkens weer kijken welke knop je nodig hebt. Hierdoor schiet het multifunctionele stuurwiel eigenlijk zijn doel wat voorbij. Op de achterbank biedt de Citroën C5 adequate ruimte. Door de aflopende  daklijn is de hoogte daar wel enigszins beperkt, zodat langere  passagiers met hun kruin het dak kunnen raken.

Gericht op comfort

De zo kenmerkende hydropneumatische ophanging verleent het merk al sinds jaar en dag een speciale status als het gaat om comfort. Hoewel de nieuwe C5 ook leverbaar is met  conventionele stalen vering, blijft de Hydractive 3 een unique selling point van Citroën. Liefhebbers van comfort zullen ermee in hun nopjes zijn. Zelfs als het wegdek ruw wordt, zullen de inzittenden daar weinig van merken. Op de snelweg is het helemaal alsof je op een vliegend tapijt zit. De auto wiegt je bijna in slaap, zo deint-ie over de wegen. Heerlijk, tot je bij de eerste bocht aankomt. Dan blijkt namelijk dat de auto ook in bochten deint. Een stukje  sportief sturen leert dat het rijgedrag wel erg zompig is. Liefhebbers van sportief weggedrag

zullen aan de Citroën dan ook weinig plezier beleven. Of toch? Er zitten namelijk twee sportknoppen op de C5. De eerste zorgt dat de auto wat minder enthousiast in de veren duikt wanneer de bocht wordt ingezet, de tweede gebiedt de bak om de versnellingen aanmerkelijk langer vast te houden.

De C5 is voor deze test voorzien van een 2,0-liter viercilinder, die lekker vinnig aanvoelt. Een beetje gas is genoeg om de motor toeren te laten maken. Hij is lekker soepel en biedt genoeg power. Wel klinkt de krachtbron soms wat rauw, al is het geluidsniveau nog steeds niet storend. Helaas voor de C5 is deze motor gekoppeld aan een automaat die niet weet te overtuigen. De viertrapstransmissie is te traag en voelt de bestuurder niet goed aan. Het schakelen op zich verloopt redelijk vloeiend. Op het gebied van uitrusting is het niet bepaald behelpen. De Citroën heeft cruise-control, een prima werkende Bluetooth-aansluiting voor de telefoon, een elektrisch schuifdak en een automatische airco met gescheiden klimaatzones. Opmerkelijk genoeg mist de Citroën dan weer lichtmetalen wielen. Stalen exemplaren met wieldoppen ogen toch een beetje armoedig op een auto als deze.