Test: Citroën C2 (2003)

Er zijn heel wat mensen die halsreikend hebben uitgekeken naar de C2, de opvolger van de Saxo. Met het tonen van de sportversie liet Citroën dit voorjaar in Genève voor het eerst zien hoe de C2 zou worden. Daarbij werd meteen duidelijk dat de oplopende lijn van de achterzijruiten het meest opvallende detail zou zijn van Citroëns jongste telg. Er zijn mensen die deze styling afschuwelijk vinden en er zijn er ook die de gewaagde vormgeving juist extra waarderen. Dat controversiële is als vanouds Citroën ten voeten uit.
De C2 is weliswaar gebouwd op dezelfde bodemplaat als de C3, maar die is 15 cm ingekort, zodat de wielbasis uitkomt op 2,31 m. De tweedeurs C2 is met z'n lengte van 3,66 m in tottaal bijna 20 cm korter dan de C3 en hij is bovendien 6 cm lager. Het gevolg is dat de C2 veel sportiever oogt dan de zijn bolle broertje.
De kleine Citroën is uitgerust met een paar bijzonderheden voor zijn klasse. De eerste is afkomstig uit het SUV-segment: een in twee delen openende achterklep. De bovenste helft, met de achterruit, scharniert omhoog en neemt de hoedenplank mee. De onderste helft klapt naar beneden, net als bij de C3 Pluriel. Op het kleine klepje kun je gemakkelijk gaan zitten, want het kan 100 kg dragen. Leuk is ook dat er een opbergvak in is verwerkt, met een inhoud van vijf liter. Ook in gesloten toestand van de klep kun je dit vak openen. Verder heeft de C2 (afgezien van de basisversie) geen achterbank, maar twee losse stoelen, die onafhankelijk van elkaar in de lengterichting over een afstand van 10 cm verschoven kunnen worden. Ze zijn bovendien opvouwbaar en verwijderbaar. Dankzij die flexibiliteit kan de bagageruimte worden uitgebreid van 166 tot 879 liter. De toepassing van parkeerhulp en inklapbare buitenspiegels op sommige versies is eveneens een primeur in de klasse van de compacts.

Verwantschap
De C2 is leverbaar in vier kleuren, blauw, amber, groen en grijs. Het ontwerpteam heeft, net als bij de C3, het interieur een vrolijke noot gegeven in de vorm van de verwerking van die carrosseriekleur in een deel van de bekledingsstof, de doorzichtige plastic handgrepen en de versnellingspookknop. Maar pas op, dat is alleen het geval bij de duurste versies. De andere uitvoeringen doen het met saai grijs. Jammer dat Citroën die leuke details niet in alle C2's toepast. Bij een 'instapprijs' van € 11.750 had dat volgens ons ook heus gekund! De sfeer in de C2 geeft trouwens meteen de verwantschap aan met de C3. Dat komt omdat dashboard is overgenomen uit dit model. Citroën heeft het alleen uitgevoerd in een donkerder tint, om de lichte kleuren van de rest van het interieur beter te laten uitkomen.
De C2 is leverbaar met dezelfde vier motoren als de C3, dus met de 1.1i met 61 pk, de 1.4i met 75 pk, de 1.6i met 110 pk en de 70 pk sterke 1.4 HDI (zie kader). De 1.4 is er met vijfbak en met SensoDrive en de 1.6 is er alleen met die automatische koppeling. Citroëns gedachte daarachter is dat jonge mensen juist prijs zullen stellen op de SensoDrive-uitvoering, met flippers aan het stuur, à la Formule 1.

Bijzonder
De C2 is beschikbaar in vier uitvoeringen: Ligne Séduction, Ligne Prestige, Ligne Ambiance en de sportieve VTR (Véhicule Très Rapide).
Standaard is de C2 uitgerust met zes airbags, variabele elektrische stuurbekrachtiging, centrale portiervergrendeling, in hoogte en diepte verstelbaar stuur, automatisch inschakelende alarmlichten en een boordcomputer.
De Prestige heeft daarbij ABS, EBD en BA, elektrische raambediening, cruise control, afstandsbediening op de centrale portiervergrendeling en een zithoogteverstelling van de bestuurdersstoel. De Ambiance heeft extra elektrisch verstelbare buitenspiegels, mistlamen vóór, arico, flankbescherming en bumpers in carrosseriekleur, velours bekleding en de speciale, gekleurde deurgrepen en pookknop. De VTR heeft extra een achterspoiler en sportstoelen met gekleurde 'wangen', maar elektrische bediening van de buitenspiegels en de verschuifbare aparte achterstoelen zijn een optie. De 1.6i 16V VTR heeft standaard 16-inch lichtmetalen wielen.

Gas erop
Citroën had bij onze eerste kennismaking alleen de dieselversie, de 1.4i VTR en 1.6i 16V VRT (beide dus met SensoDrive) beschikbaar. Jammer, want we hadden natuurlijk graag de 1.4 met de gewone vijfbak gereden. Dat is de versie die straks waarschijnlijk het meest verkocht zal worden. In Nederland zal hij 35 procent van de C2-verkopen voor z'n rekening moeten nemen, terwijl er wordt gerekend op 25 procent voor de 1.4 met SensoDrive. We stapten eerst in het grijze interieur van de HDI en gingen even ten zuiden van Parijs op stap. In het glooiende gebied bewees de dieselversie zich als een fijne auto. De besturing met het dikke, en bovenin goed naar de handen gevormde stuur, is stevig en direct. Het onderstel van de C2 is ook stevig afgesteld. Dat associeer je niet direct met het spreekwoordelijke Citroën-comfort. Dat heeft Citroën natuurlijk welbewust gedaan, want een zachte vering past niet bij het sportieve image dat de Fransen met de C2 willen kweken. Na het eerste traject met de HDI stapten we over in de 1.4. De SensoDrive is anders afgesteld dan in de C3 en werkt gelukkig een stuk fijner. Je moet alleen zorgen dat je het gas er flink op houdt, of het gaspedaal loslaat om op te schakelen. Op die manier merk je het minst van het 'ademhalen' tussen de transmissiestappen, dat dus vooral bij halfgas merkbaar is. 't Is eigenlijk geen wonder dat we de HDI een lekkerder uitvoering vonden dan de 1.4, want de diesel heeft zo'n 30 procent meer koppel en daardoor is 'ie een stuk levendiger. Over levendigheid hebben we bij de 16-kleps 1.6 trouwens niet te klagen. Maar er mag dan VTR op de flanken staan, je kunt hem niet beschouwen als een GTI-achtige, daarvoor mist hij toch wat pit en is de wegligging niet geavanceerd genoeg. Sportief afgestelde schokdempers en vering zijn daarbij essentieel. De 1.6 ligt heus goed, maar hij heeft de nodige portie onderstuur in snel gereden bochten. Gas los is de remedie en dan hoef je geen gekke dingen te verwachten.
De sportstoelen zitten verder uitstekend, maar we ergeren ons aan de verstelling met te grote stappen van de rugleuning met die vermaledijde hendel. Waarom geen draaiknop, zodat het met kleine trapjes kan?!
Al met al blijkt tijdens onze eerste kennismaking de C2 een leuke rakker, die zijn aanstaande klantenkring vast niet alleen bij jongemannen van rond de twintig hoeft te zoeken.