Chrysler Pacifica

Stationwagens hebben in Europa hun werkpaardenimago allang en breed achter zich gelaten. Ze zijn vaak de fraaiste van een modellenlijn en je kunt er uitstekend mee voor de dag komen. In de Verenigde Staten is sinds de opkomst van de minivan de stationwagen helemaal in het slop geraakt. Geen mens wil er in gezien worden, op een enkeling in het vrijgevochten Californië na, waar je nog weleens een Honda Tourer of de Mercedes E-klasse Combi tegenkomt. Dat het concept zo gek nog niet is, lijkt nu toch weer tot de Amerikanen door te dringen. De crossover – een kruising tussen verschillende autosoorten - wordt daar bejubeld als de nieuwste trend en het begrip begint ook bij ons al aardig ingeburgerd te raken. Toch is zo'n combinatie niet nieuw. Denk maar aan 'onze eigen' Volvo 480 of de Honda Aerodeck uit de jaren '80, beide stationwagens annex coupés.

Nadat de Amerikaanse markt was veroverd door de wat ruigere SUV's, die aanvankelijk door ons 'hoogpotige stationwagens' werden genoemd, wordt nu meer de term crossover gebruikt. Dat gebeurde als een soort reactie op het succes van met name de Lexus RX 300 en de Honda CR-V, beide SUV's met uitstekende rijkwaliteiten. Voeg daarbij het succes van bijvoorbeeld de Audi allroad en de Volvo XC90 en je ziet dat de stationwagen terug is! De nieuwste kruising is die met de minivan, een type dat op zijn retour is vanwege het hoge 'huismoeder'-gehalte.

Spillebenen
In die categorie heeft Chrysler zich met de Pacifica gestort. Hij werd vorig jaar in Detroit als concept car onthuld en Chrysler heeft hem razendsnel in productie genomen en op de markt gebracht. Het ontwerp is gedistingeerd en robuust en hij ziet er uit als – sorry, we blijven er nu helemáál bij - een hoogpotige stationwagen. Met zijn grote grille en het breed uitgewaaierde vleugels van het Chrysler-logo vertoont hij grote familiegelijkenis met de Crossfire. De verchroomde bumperranden geven hem iets extra elegants.
Als je de Pacifica van opzij bekijkt, is hij groot en vooral hoog, terwijl hij van achteren gezien behoorlijk breed is. Dat klopt ook echt, want hij is 5,05 m lang, 2,01 m breed en 1,69 m hoog. Daarmee is de Pacifica maar liefst 25 cm langer dan de Voyager en 4 cm breder, terwijl hij slechts 6 cm lager is.
Met die lengte was het dan ook geen probleem om drie zitrijen in de Pacifica te zetten. Toch blijft 't vanwege de beenruimte en de aflopende daklijn op de achterste rij toch maar behelpen en zijn die plaatsen meer geschikt voor kinderen met spillebenen.
Om op de derde zitrij te klimmen, zijn er wel wat handelingen nodig. Eerst moeten de rugleuningen van rij twee naar voren worden geklapt om vervolgens de opgevouwen stoelen in z'n geheel naar voren te kantelen. Dat kan alleen als de voorstoelen niet helemaal in de achterste positie staan, want dan zitten de hoofdsteunen van de tweede rij in de weg.
De instap naar rij drie is niet riant, maar lenige kinderen zullen 't gemakkelijker hebben dan korte volwassenen en lange mensen passen per definitie niet achterin.
Een ander minpuntje bij de toepassing van de derde zitrij is de zeer beperkte bagageruimte. Je kunt achter de rugleuningen twee diplomatenkoffertjes kwijt en daar blijft het bij. Ga je boodschappen doen, moet rij drie plat, maar dan heb je wél een behoorlijke bagageruimte. 't Blijft echter een gedoe, zeker als je ook nog de afdekking wilt verplaatsen. Voor een halve verhuizing is de Pacifica eveneens geschikt, want als je behalve de derde zitrij ook de tweede neerklapt, ontstaat er een mooie platte laadvloer en meet de bagage-inhoud 2.251 l.

Onschatbare bekerhouders
Aan de afwerking van het interieur heeft Chrysler veel aandacht besteed. De gebruikte materialen doen allerminst goedkoop aan en het namaakhout is bijna niet van echt te onderscheiden. De bestuurder heeft de bedieningsknoppen goed onder handbereik en kijkt op een overzichtelijk dashboard.
De achterpassagiers hebben een eigen middenconsole met bediening voor ventilatie, een opbergvak en uiteraard de onschatbare bekerhouders.
Chrysler heeft elektrische stoelbediening (tien verschillende instelling voor de bestuurders- en vier voor de passagiersstoel) in Mercedes-stijl toegepast; met de bedieningsknopjes in de portieren. In combinatie met de verstelbare pedalen (met geheugen) kan je achter het stuur altijd een goede zitpositie vinden.
In onze testauto zaten standaard tal van luxe accessoires zoals een bandenspanningsmeter, airco met aparte bediening links en rechts, een universele garagedeuropener, automatische verlichting, cruise control en een elektrisch op afstand bediendbare achterklep.
Ook wat betreft veiligheid hebben de Amerikanen zich er niet met een Jantje van Leiden afgemaakt. De Pacifica heeft standaard driepuntsgordels met gordelspanners voor alle zes zitplaatsen, airbags voorin, gordijnairbags aan de zijkanten voor alle drie zitrijen en een knie-airbag voor de bestuurder.

Gedecideerd
Rijden met de Pacifica is geen onplezierige ervaring, maar wel een beetje tegenstrijdig. Aan de ene kant zit je hoog en droog en val je niet op tussen de drommen SUV's en trucks die in de staat Michigan de wegen onveilig maken. Aan de andere kant voel je wel dat de Pacifica een zwaar bakbeest is (hij weegt ruimt twee ton). Om dat gewicht in beweging te krijgen moet zelfs de 250 pk sterke 3,5-liter V6 toch hard aan 't werk. Als hij accelereert, laat hij dat prominent horen in de overigens geluidsarme cockpit. Bovendien is de viertraps automatische transmissie in deze klasse nu wel gedateerd. Fabrikanten van zo'n luxe auto ontkomen tegenwoordig niet meer aan een vijftraps automaat.
De besturing is precies en niet gevoelloos en zorgt ervoor dat de Pacifica gedecideerd de bocht ingaat. Hoewel de wielophanging afgestemd is op comfort, is hij niet te zacht, al voel je wel een verschil tussen voor- en achterkant; de voorkant is wat slapper afgesteld en daardoor beweegt de neus van deze Chrysler meer dan de achterkant, waarvoor overigens de ophanging van de Mercedes E-klasse inclusief automatische niveauregeling is gebruikt.
Na een paar dagen rijden met de Pacifica zitten we met een halfslachtig gevoel. Ga je in je elegante mantelpak op visite, dan is de instap te hoog en spring je in je spijkerbroek achteloos op je stoel, dan stoot je je hoofd aan de enigszins lage dakrand. De auto is ruim en groot, maar een passagier met een lengte van meer dan 1,80 m kijkt tegen de voorruitstijl aan en de passagiersstoel heeft geen hoogteverstelling. Je zit hoog, maar met z'n brede A-, B- en C-stijlen is 't uitzicht rondom bepaald niet riant. De motor heeft met 250 pk behoorlijk pit, maar hij lijkt bij het accelereren te kort te komen en is dan te luidruchtig. De Autostick-automaat schakelt netjes, maar kan beter. Drie zitrijen zijn een uitkomst voor een gezin met vier kinderen, maar dan mis je bagageruimte en moet je steeds die vermaledijde derde zitrij opvouwen als je boodschappen doet. Dat zal met zo'n groot gezin toch regelmatig voorkomen?
Opeens weten we 't! We denken te Nederlands! Een Amerikaan heeft natuurlijk óók nog een stoere boodschappenauto, een Dodge Ram-truck bij voorbeeld. Maar wij, wij Europeanen zijn te verwend. We hebben allemaal een luxe en handige boodschappenlimo, hoe klein ook. En die vier kinderen gaan bij ons gewoon met de fiets naar school!