BMW 2-serie Coupé - Eerste rijtest

Een verlaten slingerdijk langs een van onze grote rivieren of juist een bosroute over de glooiingen van de Veluwe. Wanneer strak asfalt krullend als serpentine over het landschap gedrapeerd voor je ligt, moet je stevig in je schoenen staan om de verleiding te kunnen weerstaan toch even de grenzen op te zoeken. Het blijft indrukwekkend wanneer het vervoermiddel van dienst vervolgens als op rails door de bocht gaat, met een karrenvracht aan grip nog ver weg van waar rijden in glijden overgaat. Laat de dwarskrachten maar op je lichaam werken. Gas erop en door!

In een serieuze transformatieslag heeft BMW zijn compacte modellen in voorwielaandrijvers getransformeerd. De 2-serie Tourer en Gran Tourer waren het al, de 1-serie en de 2-serie Gran Coupé zijn het nu ook. Met Mini in de gelederen bewijst BMW al twintig jaar dat het ook prima met voorwielaandrijving uit de voeten kan, van dynamische teloorgang is absoluut geen sprake. Toch is er één compact model dat in de hele transitie moedig weerstand biedt: de 2-serie Coupé. Bij de jongste incarnatie van die compacte tweedeurs staat de motor nog gewoon in lengterichting en geschiedt de aandrijving primair via de achterwielen. Wanneer we de mensen die hem hebben bedacht goed begrijpen – en we kennen ze al een tijdje – hebben ze hem bedacht als ultieme driftmachine. Met voorwiel­aandrijving kom je dan niet echt uit de verf. Natuurlijk, met extra differentiëlen kun je van een voorwielaandrijver een vierwielaandrijver maken en door de elektronica slim te programmeren heb je voor je het weet een auto waarbij het aandrijfaccent op de achterkant ligt, maar dat is niet de manier zoals ze het bij BMW voor zich zien. Waarom zouden ze ook? Speciaal voor dit ene compacte model hoeft geen aparte onderstel- en aandrijftechniek te worden ontwikkeld, ze hebben in München nog altijd genoeg in huis om het op de klassieke manier te doen. Zodoende deelt de 2-Coupé zijn aandrijflijn en een groot deel van zijn wielophanging met zijn grote de broers, de 3- en 4-serie. Gevolg is wel dat de wielbasis en spoorbreedte iets zijn toegenomen. Beschouw het als een vorm van volwassen worden.

De bediening van de 2-serie Coupé vraagt amper gewenning. Alle bedieningsorganen zijn logisch gegroepeerd en het stuurwiel ligt erg prettig in de hand. Als je het digitale instrumentarium te druk vindt, kun je je voor de broodnodige informatie richten tot een helder head-up display. Een prettige zitpositie vinden kost geen enkele moeite in de in alle richtingen genoeg steun biedende stoelen. Verder hebben ze bij BMW hun best gedaan om de instap naar achteren zo gemakkelijk mogelijk te maken, maar eerlijk gezegd wil je helemaal niet achterin zitten. Dat heeft niets te maken met de airco die je achterin zelf kunt instellen of met de laatste generatie usb-aansluitingen. Het is er gewoon te krap. Prima voor kinderzitjes of een paar tassen, maar verder niet.

Speelkwartier

Onze eerste kennismaking met de 2-serie Coupé hebben we met de M240i xDrive in de omgeving van München, over een route die een prima tegenhanger vormt voor een rivierdijk of slingerweg over de Veluwe. Op asfalt zo strak als een biljartlaken heeft de 374 pk drieliter zescilinder geen enkele moeite de auto telkens weer rap op tempo te brengen nadat we de grote M Sport-remmen stevig hebben aangesproken om op een nog net verantwoorde snelheid een bocht in te kunnen duiken. Hij geeft geen krimp. Bocht-uit kun je al vroeg op het gas, doseren is geen enkel probleem. Het maximumkoppel van 500 Nm is instant beschikbaar tussen 1.900 en 5.000 toeren per minuut. De formidabele grip van de brede Michelin Pilot Sports, de perfecte verdeling van de aandrijfkrachten over de vier wielen en de precisie in de besturing geven ongekend veel zelfvertrouwen. En dan is er nog het elektronisch geregelde M Sport limited-slip-differentieel dat zijn bijdrage levert om de achterkant in het gareel te houden. Het is ongekend hoe lang deze BMW neutraal blijft.

Doorgaans krijgt een auto enige veiligheid mee in de vorm van neiging tot onderstuur. Je kunt dat als fabrikant creëren door het voertuig bijvoorbeeld aan de voorkant zwaarder te maken dan aan de achterkant. Ook kun je spelen met de wielstanden. Zet je bijvoorbeeld de onderkant van de voorwielen ten opzichte van de bovenkant relatief gezien iets verder naar binnen – we spreken dan over positief camber – dan raakt de auto in de bocht iets sneller onderstuurd. Bij BMW laten ze zien dat je dat niet hoeft te overdrijven. De voorwielen hebben juist een halve graad extra negatief camber meegekregen, waardoor de voorkant zich in de bocht nog beter schrap kan zetten tegen naar buiten glijden. Hoewel de M240i een compacte auto met een flinke motor voorin is, is de gewichtsverdeling tussen voor en achter keurig 50:50. Dit is niet in de laatste plaats te danken aan de vrij ver naar voren geplaatste vooras, of de relatief ver naar achteren gepositioneerde krachtbron, het is maar net hoe je het wilt zien. Je moet wat wanneer je van plan bent de ultieme driftmachine te bouwen…

De feestvreugde wordt verder vergroot wanneer we na verloop van tijd verder gaan in Sport Plus, de sportiefste rijmodus. De schokdempers, besturing en het gaspedaal reageren scherper. De achttraps Steptronic-automaat reageert razendsnel op de flippers achter het stuur, maar voelt zelf ook haarfijn aan wanneer er van verzet gewisseld moet worden en vooral ook wanneer juist niet. En dat niet alleen, Performance Control zorgt ervoor dat het xDrive-systeem nu de bulk van de aandrijfkrachten naar de achterwielen dirigeert, terwijl de mazen van het elektronische vangnet wijder worden. De BMW voelt ondertussen als een verlengstuk van de zintuigen.

In het digitale instrumentarium verschijnt op het navigatievlak plotseling de mede­deling ‘Dangerous curve 300 m’. Een paar tellen later begrijpen we waarom. De beperkte bochtradius lijkt niet de primaire reden voor de waarschuwing, wel de staat van het wegdek. Wat volgt zijn kilometers asfalt met gebruikssporen, dat getergd door de elementen behoorlijk pokdalig is geworden. Plotseling hebben we bocht na bocht de handen vol om hem te controleren. De achterkant tot een stap opzij verleiden, is nu maar een klein kunstje. In één keer wordt duidelijk wat ze bij BMW in gedachten hebben met deze auto. Het speelkwartier is begonnen.