Abarth 695 Biposto

Vroeger was het schering en inslag, maar tegenwoordig zijn hete hatchbacks waarbij de kont echt gemene stappen opzij zet een zeldzaamheid. We zijn allang blij als er een beetje beweging in de achterkant zit. Met name de Renault Clio RS maar ook de Ford Fiesta ST zijn twee prettige uitzonderingen waarbij het onderstel niet enkel is afgesteld op veilig onderstuur. Zowel de derde als vierde generatie Clio RS wist ondergetekende op het circuit soms flink te verrassen, waarbij de full lock drift die volgde niet altijd gepland was. Maar evengoed was er nog tijd om in te grijpen als je een beetje weet wat je aan het doen bent. Hoe anders in deze Abarth Biposto! Hij maakt de genoemde Clio RS tot een brave jongen. Ik rijd op een klein circuit in de buurt van Parma, dat geen hoge snelheidsbochten heeft, maar wel een paar snelle en gemene chicanes. Bovendien is het grijs en miezerig weer, wat het tot een gladde bedoening maakt. Chicane in, iets te hard maar het gaat net. Terug naar links, gas erop: het mechanische sper doet zijn werk en de snelheid gaat sneller omhoog dat ik dacht. Even liften om de bocht te halen en WOEP, daar komt de kont met wel heel veel vaart om. Of ik de auto zelf uit de slip gered zou hebben zullen we nooit weten, want het ESP, dat niet 100 procent uitschakelbaar is, vindt het genoeg en trekt de auto recht. Ten koste van mijn snelheid, dat wel. Het bijterige karakter van de auto in combinatie met zijn korte wielbasis maakt dit tot een pittig bommetje om te rijden. Geen veilig onderstuur, geen concessies. Neem bijvoorbeeld de (optionele) versnellingsbak in mijn testauto. Een dogring vijfbak waarbij je de versnelling in één keer inlegt. Geen synchromeshringen, geen zachtaardig gevoel. Gewoon BAM, erin. Je bedient wel een H-patroon, maar kundige chauffeurs hoeven in theorie de koppeling alleen te gebruiken als ze wegrijden of bij het terugschakelen. Bij opschakelen ram je hem gewoon in het volgende verzet zonder te koppelen! Wel van je gas gaan want dit wordt in deze auto niet elektronisch onderbroken zoals bij veel sequentiële racebakken! In een auto als dit een onwerkelijk gevoel. Ik kom bij een dubbele, verkante doordraaier achterin die licht knijpt. Geleerd van eerder lift ik nu slechts een krappe millimeter, wat blijkt om de neus de goede kant op te krijgen. Direct weer rechts richting start/finish. Gas erop houden bij een lastwisseling is de beste manier om de kont in het gareel te houden, maar het gevaar is dat je te wijd uitkomt waardoor je van je gas af moet – met schuivende kont als gevolg – om te voorkomen dat je naast de baan beland. Het is soms kiezen tussen twee spannende situaties, en de truc is daar precies tussenin balanceren.

Brulaap

Abarth wil duidelijk een boodschap brengen met dit model. Ja, we zijn er nog en we zijn geen mietjes. De grijze brulaap die ik rijd heet 659 Abarth Biposto. Het is het jongste project van de Abarth-afdeling van Fiat, dat zichzelf als stand-alone merk neerzet. (Ook al staat er gewoon Fiat op je kenteken als je er eentje koopt) De wildebras is snelste Abarth die ooit geproduceerd is, met een sprinttijd van 5,9 seconde naar 100 km/h. Dit dankzij een vermogen van 190 pk dat de Italianen uit de 1.4 turbo hebben gepeurd, en het lage wagengewicht dat net onder de magische grens van 1.000 kilo ligt. Hiervoor zijn flinke offers gemaakt: de achterbank is er compleet uitgelepeld en zaken als radio, airco, elektrische ramen en xenonlampen verdwenen eveneens. Hij is hardcore. Hard remmen? Keer op keer geen probleem. Hij het niet een slap rempedaal zoals je in veel hothatches krijgt als je ze op een circuit flink aanpakt. Iedere keer kan je gewoon op de grens van het ABS aanremmen en hopen dat je in het gladde weer je rempunt niet te ver legt. Snel schakelen is door de racebak geen probleem. Klang! En naar drie. Klang, naar vier. De turbomotor heeft zijn maximum koppel pas bij 3.000 tpm, waardoor flink doortrekken absoluut loont. En het kabaal dat uit de Akrapovic-uitlaat komt klinkt niet gekunsteld, maar grof, hard en agressief. De elektronische toerenteller in het midden van het dashboard heeft waarschuwingslampjes zodat je precies op het goede moment opschakelt. De kick om met dit apparaat onderweg te zijn is enorm. Maar de prijs (zie kader) is dat ook. En dan ga je denken wat je voor dat geld nog meer kunt kopen. Wil je een fijne sportwagen, dat zit je al bijna in het territorium van een Porsche Boxster. Wil je een hardcore klein autootje, dan was de cup-versie van de vorige Clio RS een model waarmee je op een circuit ook wel heel erg veel plezier kon maken voor minder dan 30.000 euro. Maar de Italianen denken anders. De vele bijzondere versies van de 500 Abarth tot op heden geven aan dat er een doelgroep voor is, en die doelgroep liet weten: wij willen een nog extremere versie. En de mensen van Abarth doen het gewoon. We kijken hierdoor wel aan tegen een klassieker in wording. En in dit segment was de claim ' raceauto voor de openbare weg' zelden zo terecht als nu. Gaaf dat dit soort auto's nog gemaakt wordt.